Η ελπίδα δεν πέθανε ακόμα. Αλλά χρειάζεται να σταματήσουμε να ξύνουμε μια πληγή που είναι στο σώμα όλων μας. Να κάνουμε καινούργια αρχή. Με ευρωπαϊκή ματιά, πρακτικό πνεύμα και αίσθημα εθνικής ευθύνης.
Άρθρο του Κωστή Χατζηδάκη στην Καθημερινή της Κυριακής
17 Απριλίου 2011
Τα σύννεφα πυκνώνουν στον ορίζοντα. Η ανεργία, ο πληθωρισμός και η ύφεση επιμένουν και ξεπερνούν τις προβλέψεις της κυβέρνησης. Η πολιτική για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης, είτε δεν αποδίδει είτε δεν εφαρμόζεται. Η κυβέρνηση φαίνεται να εξαντλεί τα καύσιμά της. Οι διαφωνίες ως προς την κατεύθυνση δεν επέτρεψαν καν να γίνει η παρουσίαση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά μόνο γενικών αρχών. Το πολιτικό σύστημα έχει χαμηλή αξιοπιστία στα μάτια της κοινής γνώμης. Οι υποθέσεις διαφθοράς δηλητηριάζουν ακόμη περισσότερο το κλίμα. Ενα σημαντικό τμήμα των μέσων ενημέρωσης παραμένει στον αστερισμό του λαϊκισμού. Η Ευρωπαϊκή Ενωση στηρίζει μεν, αλλά όχι με όλες της τις δυνάμεις, λόγω εσωτερικού πολιτικού κόστους στις ισχυρότερες χώρες. Διεθνείς οικονομικοί κύκλοι μιλούν ολοένα και πιο ανοιχτά για την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους. Επενδυτές δεν πείθονται να επενδύσουν, όχι μόνο λόγω των παλιών και γνωστών δομικών προβλημάτων της οικονομίας, αλλά και γιατί την κρίσιμη ώρα η κυβέρνηση διαλάλησε και διόγκωσε παντού το πρόβλημα και η Ελλάδα δίνει την εντύπωση χώρας προς αποφυγήν. Καθώς περνά ο χρόνος, οι ελπίδες περιορίζονται και οι φόβοι εντείνονται. Μπορούμε άραγε να αποφύγουμε τα χειρότερα;
Εδώ και ενάμιση χρόνο συζητάμε για τα λάθη που έχουμε κάνει. Είναι πια προφανές στην πλειοψηφία των πολιτών πως το ΠΑΣΟΚ επένδυσε στη δημαγωγία για πολλά χρόνια, η Αριστερά πλειοδότησε και η Νέα Δημοκρατία δεν τόλμησε όσο θα έπρεπε. Ως χώρα, θελήσαμε να γίνουμε Ευρώπη, χωρίς να ακολουθούμε ευρωπαϊκές λογικές. Οποιος επιχειρούσε να αντισταθεί στις κρατούσες αντιλήψεις εθεωρείτο ανάλγητος. Η διεύρυνση του δημόσιου τομέα συνοδεύτηκε από φαινόμενα διαφθοράς και την κρίσιμη ώρα εφαρμόστηκε η λάθος συνταγή. Η κυβέρνηση αυτοπαγιδευμένη στις προεκλογικές δημαγωγικές υποσχέσεις της καθυστέρησε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και έβαλε αλάτι στην πληγή της οικονομίας -με τις δηλώσεις για τον Τιτανικό- και της πολιτικής, με την πυροδότηση του πολιτικού κλίματος. Ούτε τα φαινόμενα διαφθοράς δεν έγινε κατορθωτό να αντιμετωπιστούν, χωρίς το κλασικό πνεύμα ενοχοποίησης των πολιτικών αντιπάλων.
Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, μια μερίδα της κοινής γνώμης απαξιώνει στο σύνολό της την πολιτική. Την ίδια στιγμή, η μεγάλη πλειοψηφία είναι αντίθετη σε πρόωρες εκλογές. Εν πάση περιπτώσει, με εκλογές ή χωρίς, είναι προφανές ότι πρέπει να γίνει μια ουσιαστική εθνική επανεκκίνηση. Διδαγμένοι από τα λάθη μας, αλλά και έχοντας επίγνωση των εθνικών κινδύνων που είναι μπροστά μας πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ευρώπης και της κοινής λογικής. Καθώς, μάλιστα, οι λύσεις δεν θα δοθούν ούτε από κάποιο συνταγματάρχη, ούτε από δυνάμεις εκτός πολιτικού σκηνικού -που κανείς φυσικά δεν μπορεί να τις αποκλείσει, αλλά προς το παρόν δεν προκύπτει ότι υπάρχουν- η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό οι υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις. Για να σωθεί ο τόπος.
Κακά τα ψέματα, η κυβέρνηση είναι αυτή που δίνει πάντοτε τον τόνο. Και, όπως σημείωσε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα ήταν ήττα για την κυβέρνηση να παραδεχθεί ότι έχει κάνει λάθη. Ας κάνει, λοιπόν, τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις. Δεν υπαινίσσομαι, φυσικά, συγκυβέρνηση. Υπογραμμίζω, όμως, ότι πέρα από την αυτοκριτική όλων μας και την τιμωρία όσων έβαλαν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, ο τόπος χρειάζεται να επικρατήσουν η ψυχραιμία, η μετριοπάθεια, η συνεννόηση, ο ρεαλισμός και η αλήθεια. Η συνειδητοποίηση πως όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο πλοίο. Κανέναν δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο η οικονομική κατάρρευση και ο πολιτικός κανιβαλισμός. Αντίθετα, η αλλαγή πολιτικής κουλτούρας θα συμβάλει, στη θέση της εθνικής κατάθλιψης, να ανθήσει η τόσο αναγκαία για την έξοδο από την κρίση κοινωνική ελπίδα και συνέγερση. Και θα συντελέσει στη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής νοοτροπίας.
Το νέο πολιτικό ήθος είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Χρειάζεται, παράλληλα, ένα ποιοτικό άλμα στην οικονομική πολιτική. Δεν θα αναφερθώ στις γενικές αρχές. Αυτές τονίζονται από πολλούς. Καθώς η Ελλάδα βρίσκεται στο ραντάρ των αγορών δεν χρειάζεται απλώς, θεωρητικώς, δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη. Χρειάζεται, αντίθετα, για παράδειγμα, έναν εξειδικευμένο μάνατζερ σε πολύ υψηλό επίπεδο που θα αναλάβει το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Ενα σταθερό φορολογικό σύστημα για δέκα χρόνια με συμφωνία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Εναν υπουργό Αποκρατικοποιήσεων που πλαισιωμένος από μια μικρή επιτελική ομάδα θα αναλάβει να πετύχει τον άθλο να μη μεταβληθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα σε τραγέλαφο. Ενα ολοκληρωμένο πρόγραμμα για τη θερινή κατοικία, όπως σε άλλες χώρες της Μεσογείου, που θα τονώσει ταυτόχρονα τον τουρισμό και τον κατασκευαστικό κλάδο. Εξειδικευμένους Ελληνες από το εσωτερικό και το εξωτερικό που θα αναλάβουν, κατά τα πρότυπα της Φινλανδίας, της Νορβηγίας ή του Καναδά, την άμεση εκπόνηση και την εφαρμογή ενός εθνικού προγράμματος καινοτομίας για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς μας.
Ελληνες στο εξωτερικό εξακολουθούν να διακρίνονται. Ελληνικές επιχειρήσεις βραβεύονται σε διαγωνισμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η ναυτιλία μας εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη. Η ελπίδα δεν πέθανε ακόμα. Αλλά χρειάζεται να σταματήσουμε να ξύνουμε μια πληγή που είναι στο σώμα όλων μας. Να κάνουμε καινούργια αρχή. Με ευρωπαϊκή ματιά, πρακτικό πνεύμα και αίσθημα εθνικής ευθύνης.