Από τι μας προστατεύει άραγε η απαγόρευση της δημιουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ; Τι το φοβερό θα συμβεί αν αύριο το πρωί καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Γιατί δεν μας ενοχλεί εξίσου η ιδιωτική πρωτοβουλία στην πρωτοβάθμια και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά στην υγεία; Όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου ( συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας ) που έχουν προ πολλού καταργήσει το κρατικό μονοπώλιο είναι λιγότερο ευαίσθητες από εμάς στα θέματα παιδείας; Μήπως κατέχουμε κάποια παγκόσμια αποκλειστικότητα ως χώρα, την οποία και πρέπει να διαφυλάξουμε;
Μα θα αντιτείνει η αντίπαλη πλευρά με το άρθρο 16 προστατεύουμε τους φοιτητές από τα πάσης φύσεως αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κανείς ωστόσο δεν έχει εμποδίσει κάποιον που έχει την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσει παντού στον κόσμο σε μη κρατικά πανεπιστήμια; Ούτε βέβαια μπορούμε να εμποδίσουμε την ΕΕ που από τις 20 Οκτωβρίου το 2007 με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο θα αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που συνεργάζονται ελληνικά κολέγια. Αντίθετα για πολλά χρόνια εμποδίζαμε μόνοι μας τους εαυτούς μας να αξιολογήσουμε όλα τα ιδρύματα κρατικά και μη κρατικά.
Είναι βέβαιο, υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι του άρθρου 16 ότι με την αναθεώρησή του θα υποβαθμιστεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ποιος αλήθεια μας εμποδίζει να το αναβαθμίσουμε; Ποιος μας εμποδίζει άραγε να κάνουμε τα δημόσια μας πανεπιστήμια ανταγωνιστικά; Η ταυτόχρονη συνύπαρξη κρατικών και μη κρατικών; Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι αυτοί που κόπτονται σήμερα για την ποιότητα των δημόσιων ιδρυμάτων είναι οι ίδιοι που διαχρονικά αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια να αλλάξει κάτι στο σημερινό σκηνικό υποβάθμισης και απαξίας. Είναι οι ίδιοι που αρνούνται να αξιολογηθούν, αρνούνται την σύνδεση των
πανεπιστημίων με την παραγωγή που θα ενίσχυε την έρευνα και την καινοτομία.
Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός των δημοσίων ΑΕΙ; Τα μη κρατικά ΑΕΙ ή μήπως η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία η αδιαφορία για τις διεθνή ανταγωνισμό και οι δυνάμεις της αδράνειας που εμποδίζουν κάθε προσπάθεια αλλαγής;
Η προσπάθεια να θέσουμε φραγμούς στην ανώτατη εκπαίδευση με την διατήρηση του άρθρου 16 φαντάζει λίγο γραφική και ξεπερασμένη από τις εξελίξεις. Είναι σαν να
παλεύουμε με ανεμόμυλους. Η ίδια η ζωή και η διεθνής πραγματικότητα έχουν δημιουργήσει ένα νέο σκηνικό, που πολλοί προσκολλημένοι σε παρωχημένα ιδεολογήματα αδυνατούν να το παρακολουθήσουν. Δεν κοστίζει και τίποτα να ρίξουμε μια ματιά για το τι συμβαίνει γύρω μας. Παντού συνυπάρχουν κρατικά και μη κρατικά πανεπιστήμια. Δημόσια πανεπιστήμια λειτουργούν σε ορισμένες περιπτώσεις με δίδακτρα. Μη κρατικά πανεπιστήμια δίνουν -για ευνόητους λόγους- όλο και περισσότερες υποτροφίες στους οικονομικά αδύνατους. Κρατικά και μη κρατικά ΑΕΙ συνεργάζονται και συνδέονται με την παραγωγή και την αγορά εργασίας. Προωθείται η αυτοτέλεια και η αυτονομία των πανεπιστημίων. Ενισχύεται η έρευνα η καινοτομία, η δια βίου μάθηση, τα ανοικτά πανεπιστήμια. Η Κομισιόν αντιλαμβανόμενη το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει μείνει πίσω στο τομέα της εκπαίδευσης, ενθαρρύνει τις αλλαγές και την καινοτομία. Και εμείς;
Εμείς, χαρούμενοι από την παγκόσμια πρωτιά μας στη φοιτητική μετανάστευση – με δεύτερη την Μαλαισία!! – επιθυμούμε να συνεχίσουμε το μοναχικό μας δρόμο της διατήρησης του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ικανοποιημένοι από την ποιότητα της δημόσιας δωρεάν παιδείας – που κοστίζει πανάκριβα στον έλληνα φορολογούμενο – παρουσιάζουμε ως μόνη πρόταση για την επίλυση των προβλημάτων την αύξηση της χρηματοδότησης, αρνούμενοι κάθε διαρθρωτική αλλαγή. Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας το μοντέλο των χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής όπου συνυπάρχουν κρατικά και μη κρατικά ΑΕΙ, παρά το γεγονός ότι πηγαίνουμε εκεί κατά χιλιάδες για να βρούμε κάτι καλύτερο!
Η παιδεία στην πατρίδα μας χρειάζεται σίγουρα πολλές διαρθρωτικές αλλαγές. Μέσα σε αυτές τις αλλαγές συμπεριλαμβάνεται και η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί το Υπουργείο παιδείας η αναθεώρηση του άρθρου 16 η αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών
ιδρυμάτων και η παρακολούθηση όλων των αλλαγών στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι μία μεγάλη πρόκληση. Η άρνηση κάθε αλλαγής με υπεράσπιση ουσιαστικά των παλαιών
νόμων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική πολιτική.