Συμπληρώθηκε αυτές τις μέρες ένας χρόνος από την κρίση στα Ιμια. Θα σκεφτόταν κανείς πολύ λογικά πως τα δραματικά περιστατικά εκείνης της περιόδου θα έδιναν την αφορμή στην κυβέρνηση να προχωρήσει με σύνεση και γενναιότητα στη χάραξη μιας αποφασιστικής εξωτερικής πολιτικής για τη χώρα μας καθ’ην στιγμή μάλιστα κανένα από τα “ανοιχτά” εθνικά μας θέματα δεν έχει οδηγηθεί σε ένα αποδεκτό διακανονισμό.
Ένα χρόνο μετά τα Ίμια ο ορίζοντας της εξωτερικής μας πολιτικής φαντάζει πιο ζοφερός και πιο ομιχλώδης. Το σκηνικό μάλιστα το φορτίζει επικίνδυνα η εμφανής πλέον διχογνωμία στους κόλπους της κυβέρνησης που καταγράφηκε και με την “αποβολή” Ροζάκη αλλά και με τις διαφορετικές απόψεις που ευκαίρως-ακαίρως καταθέτει ο Υπουργός Παιδείας κ.Αρσένης για την εξωτερική μας πολιτική διαφοροποιούμενος αισθητά από τις απόψεις Σημίτη.
Ένα χρόνο μετά τα Ίμια ουδείς πραγματικά γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη βραδιά, το βέβαιο όμως είναι ότι οι “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο είναι γεγονός, η Άγκυρα κλιμακώνει τις προκλήσεις της είτε δια σειράς αιχμηρών φραστικών επιθέσεων είτε αυξάνοντας θεαματικά τον αριθμό των παραβιάσεων του εναερίου και θαλασσίου χώρου μας, είτε απειλώντας την Κύπρο με νέο Αττίλα.
Ένα χρόνο μετά τα Ίμια και ο βαλκανικός μας περίγυρος βρίσκεται σε ένταση με τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία να συγκλονίζονται από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και την πολιτική αστάθεια. Παράλληλα οι ήδη προβληματικές οικονομίες των βορείων μας γειτόνων κατρακυλούν στο βάραθρο, με άμεσο τον κίνδυνο η Ελλάδα να γίνει ο αποδέκτης ενός νέου μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στον άμεσο περίγυρό μας η κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιμετωπίζει με μακαριότητα την κατάσταση, αδύναμη ή ανίκανη να αναλάβει πρωτοβουλίες βαλκανικής εμβέλειας που θα δίνουν το μήνυμα σε εχθρούς και φίλους ότι η Ελλάδα είναι σε θέση να αναλάβει αποστολές και εν ονόματι της Ε.Ε. και εν ονόματι της διεθνούς κοινότητας αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είναι πραγματικά σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή. Ο κ.Σημίτης, αντί να συσκέπτεται και να ξανασυσκέπτεται και παρ’όλα αυτά και πάλι να αδυνατεί να προωθήσει την πολιτική του κάνοντας και ο ίδιος λόγο για “γκρίζα κυβέρνηση” θα όφειλε να αναλάβει διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια και να μην εγκλωβίζει την Ελλάδα στην εσωστρέφεια και τη μοιρολατρεία. Από την άλλη η μη-πολιτική έναντι της Τουρκίας ούτε την επιθετικότητα της Άγκυρας περιορίζει ούτε και κανένα από τα διμερή προβλήματα οδηγεί σε λύση. Η ατελέσφορη αυτή στάση οδηγεί σε παγίωση και νέων εις βάρος της Ελλάδος τετελεσμένων και γι’αυτό θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άμεσα. Επιβάλλεται να βρεθεί τώρα πριν είναι πολύ αργά μια ειρηνική διαδικασία επίλυσης των διαφορών που να στηρίζεται στη λογική του διαλόγου και της συνεννόησης.
Ένα χρόνο μετά τα Ίμια δε βλέπω ούτε ένα λόγο για τον οποίο ο ελληνικός λαός θα ένιωθε πιο αισιόδοξος. Η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη ακόμη και να διαχειριστεί την κρίση στην περιοχή μας και απλώς διατυπώνω την ευχή η σημερινή κυβερνητική ανυπαρξία στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής να μη γίνει η αφορμή για μείζονες εθνικές περιπέτειες.