Την ίδρυση ενός ακόμα Ταμείου υπερψήφισε αυτή την εβδομάδα η Ολομέλεια της Ευρωβουλής στο Στρασβούργο. Ένα Ταμείο που σκοπό έχει να αντιμετωπίσει τις αρνητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης δίνοντας ενίσχυση στους απολυμένους εργαζόμενους. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση έρχεται την κατάλληλη στιγμή, όταν οι διαρθρωτικές αλλαγές στην ευρωπαϊκή βιομηχανία γίνονται όλο και πιο αισθητές στα κράτη μέλη, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Φόλκσβαγκεν στο Βέλγιο.
Η έγκριση αυτού του Ταμείου χρωματίστηκε από θετικές αντιδράσεις. Χρησιμοποιεί πόρους από αναπορρόφητα ευρωπαϊκά κονδύλια για να αντιμετωπίσει μαζικές απολύσεις που προκύπτουν λόγω της παγκοσμιοποίησης. Χορηγεί βοήθεια στους ίδιους τους εργαζόμενους για να επανακαταρτιστούν και να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας. Τέλος, μετά από παρέμβαση τριών ακόμα συναδέλφων, Α.Σαμαρά, Μ.Παναγιωτοπούλου, Ν.Βακάλη και δική μου, εξασφαλίζει τη διάθεση των κονδυλίων σε όλα τα κράτη μέλη, παίρνοντας σαν γνώμονα όχι μόνο τον αριθμό των απολυμένων, όπως προέβλεπε η αρχική πρόταση της Κομισιόν, αλλά και τις σοβαρές επιπτώσεις στην απασχόληση και την τοπική οικονομία. Η Ελλάδα λοιπόν, έχει πρόσβαση σε άλλο ένα κοινοτικό ταμείο, που ενώ αρχικά έδειχνε το κοινωνικό πρόσωπο της ΕΕ μόνο στις μεγάλες οικονομίες, τελικά απευθύνθηκε και στα μικρότερα κράτη μέλη.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι θετικό για τη χώρα μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυθούμε. Όσα Ταμεία κι αν κάνουμε, όση πρόσβαση κι αν έχουμε σε κοινοτικά κονδύλια, το ζήτημα που πρέπει πάνω από όλα να μας απασχολεί είναι αυτό της ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Η δυνατότητά μας δηλαδή να προσελκύσουμε επενδύσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι θα μετατρέψουμε τη χώρα μας ούτε σε Ταϊλάνδη, ούτε καν σε Βουλγαρία, ρίχνοντας τους μισθούς και θίγοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων. Σημαίνει, αντιθέτως, ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα προχωρώντας σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις που θα μας θωρακίσουν απέναντι στα κύματα των αλλαγών. Να δώσουμε προτεραιότητα στην αναβάθμιση της ελληνικής εκπαίδευσης και στη σύνδεσή της με την παραγωγή, έτσι ώστε να είναι εφόδιο των νέων για το μέλλον. Να ασχοληθούμε σοβαρά με την προώθηση της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε την αντίληψη ότι η ανάπτυξη σημαίνει μόνο κατασκευή δρόμων. Να κινηθούμε δυναμικά και να αναπτύξουμε περαιτέρω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας μας, όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία. Να αξιοποιήσουμε κι όχι απλά να απορροφήσουμε τη χρηματική βοήθεια των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. Να αποτρέψουμε από τώρα την κορύφωση ζητημάτων, όπως το ασφαλιστικό, που θα καταδικάσουν τις επόμενες γενιές σε χαμηλή ποιότητα ζωής και σε συντάξεις πείνας.
Γιατί τελικά, σκοπός δεν είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα αφού αυτά ξεσπάσουν, αλλά να τα προλάβουμε πριν καν δημιουργηθούν. Και αγώνας μας δεν πρέπει να είναι να πάρουμε τα χρήματα του Ταμείου Παγκοσμιοποίησης, αλλά να μην τα χρειαστούμε ποτέ.