Για το 2016, μακάρι να κάνω λάθος!
Μπορεί να φαντάζει πλέον πολύ μακρινό, αλλά ήταν μόλις πριν ένα χρόνο όταν η Ελλάδα έκλεινε το τέταρτο τρίμηνο του 2014 με ανάπτυξη 1,7%, επισφραγίζοντας την πρώτη χρονιά οικονομικής μεγέθυνσης (0,8%) μετά από επτά χρόνια. Η δε πρόβλεψη για το 2015; Ανάπτυξη 2,5%.
Η χρονιά που αποχαιρετήσαμε όμως βρίσκει τελικά τη χώρα σε ύφεση, από την οποία δεν προβλέπεται να βγει ούτε το 2016. Το 2015 ήταν, επιεικώς, μια χαμένη χρονιά. Και γράφω «επιεικώς» γιατί δεν χαρακτηρίστηκε απλά από στασιμότητα αλλά από βήματα προς τα πίσω σε πολλούς τομείς, οικονομικούς και μη.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τους καταστροφικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, των οποίων μάρτυρας, άλλωστε, δεν έγινε πολλάκις μόνο ο ελληνικός λαός αλλά και η διεθνής κοινή γνώμη.
Το ερώτημα που οφείλει να μας απασχολεί πλέον είναι: Θα είναι και το 2016 μια χαμένη χρονιά;
Υπάρχει μόνο ένα ενδεχόμενο που μπορεί να γεννήσει την αισιοδοξία πως οι εξελίξεις θα είναι θετικές για τον τόπο: Να συνειδητοποιήσει, επιτέλους, η κυβέρνηση, πως ο μόνος τρόπος για να επανέλθει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης είναι να στηριχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, ώστε να μεταβούμε από ένα μοντέλο διανομής φτώχιας σε ένα μοντέλο παραγωγής πλούτου. Για πολλούς αυτό είναι αυτονόητο. Για την σημερινή κυβέρνηση, όμως, αποδεδειγμένα όχι.
Ο τρόποι με τους οποίους μπορούν να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και να αυξηθούν οι επενδύσεις δεν αποτελούν κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό, ούτε προϋποθέτουν μαγικές λύσεις. Οι περισσότεροι έχουν, αντιθέτως, αναλυθεί τόσο εκτεταμένα που πολλοί δικαιολογημένα θα έχουν βαρεθεί να τους ακούν: Στροφή στην επιχειρηματικότητα, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό σύστημα, προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων κλπ.
Με δεδομένη την πρώτη χρονιά διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όμως, η θεμελιώδης προϋπόθεση στην οποία βασίζονται οι προαναφερθείσες παρεμβάσεις δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη. Η προϋπόθεση αυτή είναι η σοβαρότητα, η οποία μεταφράζεται σε προσήλωση σε συγκεκριμένους στόχους και σε σκληρή δουλειά για να επιτευχθούν αυτοί.
Σήμερα, δυστυχώς, βλέπουμε το εξής παράδοξο: Ενώ η κυβέρνηση στα χαρτιά έχει αποδεχτεί τους στόχους της υλοποίησης μεταρρυθμίσεων, στην πράξη καθυστερεί αδικαιολόγητα και εμφανίζει προκλητικές αντιφάσεις: Κάνει σκληρές περικοπές, αλλά θεωρεί σωστό να αυξήσει με τρόπο αδιαφανή τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Όταν επιτέλους ολοκληρώνει μια ιδιωτικοποίηση, δηλώνει ότι το κάνει «με πόνο ψυχής». Και ενώ ετοιμάζει μειώσεις συντάξεων, προωθεί ένα μη κοστολογημένο «παράλληλο πρόγραμμα» που όταν, αναμενόμενα, απορρίπτεται, της φταίει η αντιπολίτευση!
Προκύπτει, λοιπόν, ξεκάθαρα από τις εξελίξεις του έτους που αποχαιρετήσαμε πως η φετινή πορεία της χώρας θα κριθεί από το αν θα αποκτήσει, επιτέλους, η κυβέρνηση συναίσθηση του βάρους των ευθυνών της και συνειδητοποιήσει ότι τα ευχολόγια και οι ιδεοληψίες μπορεί ενίοτε να κερδίζουν εκλογές, αλλά δεν φέρνουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Ελλείψει μιας τέτοιας μεταστροφής υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να φοβάται κανείς πως το 2016 θα καταλήξει και αυτό μια χαμένη χρονιά, κάτι που δεν αντέχει στο ελάχιστο ούτε η ελληνική οικονομία, ούτε, φυσικά, η ελληνική κοινωνία. Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι η κυβέρνηση να μας εκπλήξει ευχάριστα!