Η συζήτηση για τον ΟΤΕ, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι απλά και μόνο μια συζήτηση γι’ αυτόν καθ’ εαυτόν τον οργανισμό. Ο ΟΤΕ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης της χώρας τα τελευταία χρόνια. Ένας οργανισμός ιδιωτικός μόνο κατ’ όνομα με τη βαριά κληρονομιά του κράτους στις πλάτες του, καλείται σε συνθήκες έντονου ανταγωνισμού να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τομέα που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας. Μία χελώνα που περιβάλλεται από τίγρεις. Μοιραία θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Μακάρι, όμως, να ήταν η μόνη χελώνα του δημόσιου τομέα. Ο ΟΤΕ είναι μικρογραφία του Δημοσίου. Με ρυθμούς χελώνας προχωρεί όλη η Ελλάδα. Γι’ αυτό και στο βιβλίο, που εκδώσαμε μαζί με το συνάδελφο Νίκο Γεωργιάδη για τις προκλήσεις της ανάπτυξης και το Δ’ ΚΠΣ, δώσαμε τον τίτλο, «Χελώνες και Τίγρεις». Θέλαμε με αυτόν τον τρόπο να υπογραμμίσουμε το γεγονός της επανάπαυσης σε πολύ αργούς ρυθμούς ανάπτυξης και προόδου στην πατρίδα μας. Η Ελλάδα είναι μία συμπαθητική αλλά αργή χελώνα της Μεσογείου, που είναι καταδικασμένη, αν θέλει να επιβιώσει, να αυξήσει ταχύτητα και να γίνει αναπτυξιακός πόλος στην ευρύτερη περιοχή.
Οι απαιτήσεις και οι προκλήσεις της νέας εποχής επιτάσσουν την υιοθέτηση ενός νέου αναπτυξιακού οράματος που θα έχει στόχο την αύξηση του πλούτου και όχι το μοίρασμα της φτώχειας. Συμφωνώ με τη δίκαιη μοιρασιά της πίτας, αλλά τι να την κάνεις την κοινωνική δικαιοσύνη όταν δεν έχεις πίτα να μοιράσεις… Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, χρειάζεται να περάσουμε σε μία άλλη λογική. Που δεν είναι άλλη από την κοινή λογική. Αυτήν που οδήγησε μπροστά την Ισπανία και την Ιρλανδία. Ας πάψουμε να αναζητούμε τρίτους δρόμους και ας κοιτάξουμε να προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα αυτό που οδήγησε στην επιτυχία άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ας θυμηθούμε ένα παλιό σύνθημα: το «Θέλουμε λιγότερα. Γιατί τα λιγότερα σημαίνουν περισσότερα». Λιγότερη παρέμβαση του κράτους. Λιγότερη γραφειοκρατία. Λιγότερους φόρους. Λιγότερο «τσαλαβούτημα» του Δημοσίου σε όλους τους τομείς και προτεραιότητα στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει ή μπορεί να έχει η χώρα μας, δηλαδή στη ναυτιλία, τον ποιοτικό τουρισμό και τις νέες τεχνολογίες. Λιγότερα λόγια για την παιδεία και πιο πολλή δουλείά, άμιλλα και αξιοκρατία. Λιγότερο τσιμέντο και περισσότερη προσοχή στο περιβάλλον, που πρέπει να θεωρηθεί πλουτοπαραγωγική πηγή. Λιγότερες περιφέρειες και πιο απλή αυτοδιοιηκητική δομή. Λιγότερα προγράμματα στο ΚΠΣ για λιγότερο γραφειοκρατικό φόρτο και προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα όλων των καλών κοινοτικών πρακτικών σε αυτόν τον τομέα.
Η Ελλάδα πρέπει να αφήσει οριστικά στο παρελθόν όλους τους παράγοντες που την κατέστησαν «χελώνα». Δηλαδή το εκτεταμένο και αντιπαραγωγικό κρατικό τομέα, την υψηλή φορολογία την δύσκαμπτη αγορά εργασίας, την γραφειοκρατία, την διαφθορά, τον «ωχαδελφισμό» και την αναζήτηση τρίτων δρόμων και μαγικών συνταγών. Αλλά και να υλοποιήσει χωρίς καθυστέρηση όλες εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές και πολιτικές για την δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου στο οποίο το Δ’ ΚΠΣ θα λειτουργεί ως καταλύτης. Διαρθρωτικές αλλαγές που θα οδηγήσουν σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο με ένα κράτος μικρότερο αλλά και πιο αποτελεσματικό.
Χωρίς να σπάσουμε το καβούκι που χρόνια μας εγκλωβίζει στη μετριότητα και ανυποληψία δεν θα καταφέρουμε να απαντήσουμε άμεσα στις προκλήσεις της ανάπτυξης και της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας. Από την ανάπτυξη θα κερδίσουμε όλοι και κυρίως τα φτωχότερα στρώματα. Αν το πιστέψουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όπως τα καταφέραμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που συνδυάστηκε η συστηματική οργάνωση με το ελληνικό φιλότιμο. Ας δουλέψουμε για το νέο ελληνικό όνειρο. Να γίνει η χελώνα τίγρης. Η Ελλάδα μπορεί.