Υπάρχει σήμερα Έλληνας πολίτης που νιώθει ότι οι θυσίες του πιάνουν τόπο;
Έχει κάποιος την ελπίδα πως, μολονότι βρισκόμαστε μέσα σε τούνελ, αν συνεχίσουμε την πορεία μας είναι θέμα χρόνου να βγούμε στο φως;
Δυστυχώς, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, είναι δύσκολο να δει κάποιος σήμερα από πού θα προέλθει η δυναμική που θα ωθήσει τη χώρα έξω από το τέλμα.
Η κυβέρνηση έχτιζε επί μήνες την επικοινωνιακή της στρατηγική πάνω στη λογική του συμπιεσμένου ελατηρίου. «Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν τόσο καλά», έλεγε, «αλλά όταν κλείσουμε την αξιολόγηση θα δούμε μια άμεση εκτίναξη της οικονομίας».
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα απέτυχε για άλλη μια φορά να προσαρμοστεί στις επιθυμίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Η οικονομία, άλλωστε, δεν είναι ένα μηχάνημα που παίρνει μπρος από τη μία στιγμή στην άλλη με το πάτημα ενός κουμπιού. Η οικονομία αποτελείται από ανθρώπους που κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, που παρατηρούν τις εξελίξεις, που αξιολογούν το περιβάλλον το οποίο διαμορφώνεται, και που δρουν ανάλογα. Το κλείσιμο μιας αξιολόγησης δεν αρκεί για να αλλάξει την ψυχολογία των ανθρώπων αυτών, πόσο μάλλον όταν επίκειται άμεσα και επόμενη.
Όπως είδαμε το 2014, όταν η χώρα επέστρεψε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν απαιτούνται θαύματα για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να αρχίσει η οικονομία να κινείται. Απαιτείται απλά μια κυβέρνηση με σχέδιο και σοβαρότητα. Οι παράγοντες της αγοράς δεν περιμένουν από τους εκάστοτε κυβερνώντες να έχουν μαγικές συνταγές ή να είναι αλάνθαστοι. Περιμένουν όμως να είναι σε θέση να προασπίσουν ένα επίπεδο ομαλότητας στη ζωή του τόπου.
Ο λόγος, λοιπόν, που επικρατεί αυτή η διάχυτη απαισιοδοξία σήμερα, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει ούτε να θέλει ούτε να μπορεί να εγγυηθεί πως η Ελλάδα θα γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση υπονομεύει κάθε μέρα αυτό που μας λείπει περισσότερο. Την εμπιστοσύνη. Την αίσθηση ότι η κυβέρνησή μας εργάζεται σοβαρά και υπεύθυνα. Αντίθετα, η εικόνα που προκύπτει είναι πως η Ελλάδα είναι η χώρα του «ου μπλέξεις».
Το έχουμε δει, άλλωστε, σε μια σειρά από τομείς:
Στη δημόσια τάξη. Ακούσαμε πρόσφατα κυβερνητικά στελέχη να επικροτούν καταλήψεις, στέλνοντας το μήνυμα πως είναι ανεκτό να καταλαμβάνεις δημόσιους –αλλά και ιδιωτικούς- χώρους, αρκεί να είσαι αριστερός!
Στη Δικαιοσύνη. Τις προάλλες υπουργός επιτέθηκε κατ επανάληψη στη Δικαιοσύνη επειδή δεν ήταν σύμφωνος με κάποια απόφασή της. Σαν να μας λέει ότι νόμος είναι το δίκιο του ΣΥΡΙΖΑ!
Στην παιδεία. Έχουμε γίνει μάρτυρες μιας συστηματικής προσπάθειας στιγματισμού της αριστείας, ακύρωσης μεταρρυθμίσεων, αλλά και σοβιετοποίησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ό, τι ισχύει στη δημόσια εκπαίδευση, το ίδιο σύστημα και στην ιδιωτική! Αυτό είναι η θεωρία!
Στις συγκοινωνίες. Ελεγκτές στοχοποιούνται από υπουργούς και βουλευτές και έχει καθαγιαστεί το τσάμπα. Αποτέλεσμα είναι πως, για παράδειγμα, η ΣΤΑΣΥ, ενώ εμφάνιζε έσοδα 59 εκατ. το πρώτο πεντάμηνο του 2014, έπεσε στα 48 εκατ. το αντίστοιχο διάστημα του 2015 και στα 39 εκατ. σε αυτό του 2016!
Και, φυσικά, στην οικονομία και τις μεταρρυθμίσεις. Με αρμόδιους υπουργούς να προσπαθούν να ακυρώσουν ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες είχε συμφωνήσει λίγες μέρες νωρίτερα η κυβέρνηση στην οποία ανήκουν! Παράλληλα, αφήνουν στο ράφι έτοιμες μεταρρυθμίσεις, όπως αυτή για την απλούστευση των αδειοδοτήσεων.
Είναι σαφές πως το πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν είναι κάποιοι επί μέρους λανθασμένοι χειρισμοί ή κάποιες ατυχείς συγκυρίες. Δεν είναι μόνο η διοικητική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι θεμελιώδες. Η Ελλάδα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει με πραγματική ευρωπαϊκή χώρα. Και έτσι, οι θυσίες των Ελλήνων πάνε -προς το παρόν τουλάχιστον- χαμένες. Υπάρχει, όμως, κάτι που μπορεί να γεννήσει αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο: Το γεγονός πως η Ελλάδα δεν θα είναι για πολύ ακόμα μια χώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!