Στον τομέα της γεωργίας οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να διαδραματίσουν η κάθε μια ξεχωριστά ουσιαστικό ρόλο για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγρότες. Ωστόσο αποτελεί γεγονός ότι και οι 15 κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να λειτουργούν μέσα στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική εκ των πραγμάτων μετατοπίζει την λήψη πολλών αποφάσεων στις Βρυξέλες Και αυτό γιατί από τον γύρο της Ουρουγουάης και έπειτα, μια σειρά αποφάσεις που αφορούν την γεωργία, λαμβάνονται στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, όπου η Ελλάδα εκπροσωπείται μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά για την Ελληνική γεωργία;
Ότι σε αυτή την κρίσιμη μεταβατική περίοδο, όπου εντείνεται ο διεθνής ανταγωνισμός το Υπουργείο Γεωργίας στην Ελλάδα πρέπει να παίξει δύο ρόλους. Στον πρώτο του ρόλο το Υπουργείο Γεωργίας πρέπει να είναι σωστός διαπραγματευτής στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να εξασφαλίζει καλύτερη μεταχείριση για τα ελληνικά προϊόντα. Στον δεύτερο ρόλο του πρέπει να γίνει, με τις υπηρεσίες του, σύμβουλος του Έλληνα αγρότη στο χωράφι.
Οι εμπειρίες μου ως ευρωβουλευτής είναι ότι το Υπουργείο Γεωργίας δεν επιτελεί σωστά ούτε τον ένα ούτε τον άλλο ρόλο. Πολλές διαπραγματεύσεις για σημαντικά γεωργικά προϊόντα έχουν καταλήξει με σημαντικά προβλήματα για την Ελλάδα. Η διαπραγμάτευση του 1996 για τα εσπεριδοειδή, η διαπραγμάτευση του 1997 για το βαμβάκι, η διαπραγμάτευση του 1999 για την σταφίδα και πολλές άλλες περιπτώσεις δείχνουν ότι οι εκάστοτε Υπουργοί Γεωργίας δεν προσέρχονται επαρκώς προετοιμασμένοι, ούτε κάνουν τις συμμαχίες που θα έπρεπε πριν από τις διαπραγματεύσεις. Από την άλλη μεριά οι γεωπόνοι και οι κτηνίατροι του Υπουργείου Γεωργίας έχουν μεταβληθεί, παρά την θέληση τους σε γραφιάδες που μετράνε απλώς τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ρόλος τους, όμως, θα έπρεπε να είναι να συμβουλεύουν τον αγρότη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της νέας εποχής. Ο Έλληνας αγρότης είναι καταδικασμένος να μεταβληθεί σε σύγχρονο επιχειρηματία για να αντέξει τον ολοένα εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό. Είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτές τις προκλήσεις μόνος του. Αυτός που πρέπει να τον βοηθήσει είναι το Υπουργείο Γεωργίας, το οποίο πρέπει να μεταβληθεί σε ένα Υπουργείο στρατηγείο το οποίο θα επιβλέψει την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, την προώθηση, την μεταποίηση και την τυποποίηση των εθνικών προϊόντων.
Οι πρόσφατες εξελίξεις τόσο στον καπνό όσο και στο βαμβάκι έρχονται να αποδείξουν την ανεπάρκεια του Υπουργείου Γεωργίας εντός της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι διαπραγματεύσεις και για τα δύο αυτά προϊόντα δεν είχαν το αποτέλεσμα το οποίο θα προσδοκούσαν οι Έλληνες αγρότες. Από την άλλη δεν έχουν καταβληθεί οι προσπάθειες που πρέπει για την ενίσχυση της ποιότητας του προϊόντος, για την αναδιάρθρωση της καλλιεργειών και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απειλούν τους καπνοπαραγωγούς και τους βαμβακοπαραγωγούς.
Η απάντηση σε όλη αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να είναι ούτε ο στρουθοκαμηλισμός, ούτε ο συμβιβασμός με την μετριότητα. Είναι η συνειδητοποίηση του καινούριου διεθνούς πλαισίου και η προσαρμογή σε αυτό αλλά και η προσέγγιση των προβλημάτων με την απαραίτητη μελέτη και σοβαρότητα. Η διεξαγωγή ενός ουσιαστικού διάλογου μεταξύ πολιτείας και οργανώσεων των παραγωγών, έτσι ώστε η ελληνική γεωργία να εκσυγχρονισθεί και αντί για πρόβλημα στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να αποτελεί μοχλό υποστήριξης της ελληνικής υπαίθρου και της οικονομίας γενικότερα.