Η ΕΕ ξεκίνησε πριν από την τελευταία Σύνοδο Κορυφής με μία θεσμική κρίση και κατέληξε με τρεις. Προστέθηκαν η δημοσιονομική αλλά και μία ευρύτερη πολιτική καθώς ο Τόνυ Μπλερ με αφορμή τα δημοσιονομικά, προτείνει ένα νέο μοντέλο Ευρώπης. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι καλείται να την διαχειριστεί ως προεδρεύουσα χώρα το κράτος μέλος που τη δημιούργησε. Στην πραγματικότητα ο κ. Μπλερ βρήκε την ΕΕ «μπόσικη» μετά την θεσμική κρίση και την χτύπησε.
Η Μ. Βρετανία προβάλλει την ανάγκη να προσαρμοστεί η ΕΕ στις εξελίξεις της νέας εποχής. Κανένας δεν αμφιβάλει για αυτό. Είναι ειλικρινείς όμως οι προθέσεις της; Διότι οποιαδήποτε προσαρμογή απαιτεί χρηματοδότηση. Την ίδια στιγμή όμως ο κ. Μπλερ παραγνωρίζει πως οι δαπάνες του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού ισοδυναμούν μόνο με το 2,5% των δημοσίων δαπανών των 25 όταν το αντίστοιχο ποσοστό για τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό στις ΗΠΑ είναι πάνω από 20%. Μπορεί έτσι να είναι αποτελεσματικό οποιοδήποτε πολιτικό μοντέλο στην ΕΕ; Η ίδια υποκρισία επιδεικνύεται για την ΚΑΠ. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος ο κ. Μπλερ, ως πρωθυπουργός, είχε συμφωνήσει το 2002 στην λήψη της απόφασης για τα αγροτικά κονδύλια. Αλλά και γιατί οποιαδήποτε αναθεώρηση της ΚΑΠ θα πρέπει να έχει ως στόχο τους μεγαλοαγρότες. Θα συμφωνούσε άραγε ο κ. Μπλερ η ΚΑΠ να έχει κοινωνικό χαρακτήρα καθώς όλοι οι αγρότες στη χώρα του έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια;
Για την Ελλάδα είναι κρίμα που δεν έγινε δεκτή η πρόταση της Λουξεμβουργιανής Προεδρίας καθώς τα 20 δις € που μας προσφέρθηκαν θα ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να είμαστε επιφυλακή τόσο για να προστατεύσουμε τα συμφέροντα των αγροτών, όσο και να μη θιγεί το πακέτο των 20 δις €. Για την ΚΑΠ θα βρούμε πολλούς συμμάχους. Στο Δ ΚΠΣ έχουμε δύο ειδών αντιπάλους: τις πέντε χώρες που μειοψήφησαν και τον χρόνο. Εάν ληφθούν το 2006 οι αποφάσεις τα στατιστικά στοιχεία θα είναι δυσμενέστερα για τη χώρα μας.
Τα πράγματα είναι δύσκολα καθώς παραδοσιακές συμμαχίες δεν είναι πλέον δεδομένες. Η Ελλάδα είναι προφανές ότι υποστηρίζει μία Ευρώπη ισχυρή στη διεθνή σκηνή, με πολιτικές αλληλεγγύης και συνοχής και παράλληλα ανταγωνιστική. Μία Ευρώπη που θα ενσωματώσει τα Βαλκάνια στους κόλπους της. Ποια από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζει αυτούς του στόχους; Φοβούμαι ότι στο σύνολο τους καμία απολύτως. Το σκηνικό είναι ρευστό και αβέβαιο. Για την Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι απαιτείται εγρήγορση και προσαρμοστικότητα. Για την Ευρώπη, αντιμετώπιση του ελλείμματος που υπάρχει στις πολιτικές ηγεσίες. Η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να λύσει την πιο δύσκολη εξίσωση στην ιστορία της.