«Εντός, εκτός και επί τα αυτά». Χώρισαν τόσο όσο! Η ιλαροτραγωδία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει τέλος. Τελευταίο επεισόδιο η δήθεν αποχώρηση των ΑΝΕΛ, με παραχώρηση όμως δύο «δανεικών» βουλευτών για να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον κ. Τσίπρα, χωρίς διαγραφή από τους ΑΝΕΛ! Σε τι αποσκοπεί αυτή η νέα κακόγουστη παράσταση; Από τη μία να διαμορφώσει το αφήγημα ότι ο Πάνος Καμμένος τηρεί τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές του. Και, από την άλλη,  να παραμείνουν για μερικούς μήνες ακόμη γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην εξουσία. Ποιον ελπίζει, άραγε, να πείσει ο κ. Καμμένος, από τη στιγμή που και ο τελευταίος ψηφοφόρος καταλαβαίνει ότι με την κατά συνείδηση ψήφο εμπιστοσύνης στηρίζει στην ουσία την κυβέρνηση και, κατ’ επέκταση, τη Συμφωνία των Πρεσπών;  Και ποιον ελπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν ότι όλα αυτά τα «πηγαινέλα», οι μεταγραφές και οι συνεχείς κυβιστήσεις εκφράζουν το νέο και το προοδευτικό στη διακυβέρνηση του τόπου;  

Ο ετερόκλητος κυβερνητικός συνασπισμός παραπαίει και φαίνεται να οδηγείται σε ένα συναινετικό -και αρκετά θεατρικό- διαζύγιο. Ο Πάνος Καμμένος λέει ότι θα αποσύρει υπουργούς του από την κυβέρνηση, αλλά οι υπουργοί του λένε δημόσια ότι δεν θα πειθαρχήσουν. Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι ανταλλάζουν πυρά μέσω διαρροών. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος δήλωνε βέβαιος ότι η κυβέρνηση θα ζητήσει και θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, τώρα λέει ότι θα προχωρήσει με την ανοχή της Βουλής. Και ποιος ξέρει τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο…

Οι εκλογές πλησιάζουν. Είναι φανερό, με βάση την καθημερινή παρατήρηση, αλλά και όλες τις δημοσκοπήσεις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει. Και είναι, επομένως, η ώρα του απολογισμού. Γιατί θα θυμόμαστε, άραγε, αυτή την κυβέρνηση;

Πρώτα από όλα για κάτι θετικό. Ότι, ευτυχώς, έκανε τη μεγάλη πολιτική κυβίστηση το καλοκαίρι του 2015, και -με τη βοήθεια τότε της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης- η χώρα έμεινε στην Ευρωζώνη. Αλλά, ενδεχομένως, αυτό να ήταν και το μόνο θετικό.

Διότι από εκεί και πέρα θα τον θυμόμαστε για το κόστος 100 δις του εφιαλτικού πρώτου εξαμήνου (σύμφωνα με τον επικεφαλής του ESM κ. Ρέγκλινγκ). Για τις 29 αυξήσεις φόρων. Για τις 4,9 εκατομμύρια κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών. Για τις περικοπές στις συντάξεις (νόμος Κατρούγκαλου, επικουρικές, κατάργηση του ΕΚΑΣ). Για τις μεγάλες καθυστερήσεις σε εμβληματικές επενδύσεις όπως το Ελληνικό. Για τις αρνητικές επιδόσεις ακόμη και στις δημόσιες επενδύσεις, με την πρωτόγνωρη υστέρηση στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ενδεικτικά, 1,6 δισ. ευρώ μόνο στο 11μηνο του έτους), και τις επιδόσεις της χώρας στο ΕΣΠΑ να είναι από τις χειρότερες στην Ευρώπη (αυτή τη στιγμή 17η στις πληρωμές των έργων -19%- και 22η στη συμβασιοποίησή τους -56%), παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Για το γενικότερο τέλμα της οικονομίας (ανάπτυξη μόλις 0,9% την περίοδο ‘15-’17, ενώ η Πορτογαλία είχε 6,1%, η Κύπρος 9,3% και η Ιρλανδία 13%).

Πώς θα μπει η χώρα μας σε τροχιά ανάπτυξης και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας; Καθώς φτάνουμε στο τέλος του 2018, η απάντηση παραμένει ίδια με αυτή που ήταν στο τέλος του 2017, στο τέλος του 2016 και στο τέλος του 2015: Προσέλκυση επενδύσεων, στήριξη επιχειρηματικότητας, ενίσχυση ρευστότητας. Η συνταγή των πιο επιτυχημένων οικονομιών της Ευρώπης. Ενώ η συνταγή, όμως, παραμένει η ίδια, ίδια παραμένει και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ: Προσκολλημένος στις ιδεοληψίες του, συνεχίζει να μας πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή των ανεπτυγμένων χωρών.

Το Άσυλο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτά ήταν τα δύο ζητήματα που έτυχαν ιδιαίτερης προβολής μετά την παρουσίαση του προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας για την Παιδεία το περασμένο Σάββατο. Εγώ θα ήθελα, όμως, σε αυτό το άρθρο, να σταθώ σε κάτι άλλο: Στις ίσες ευκαιρίες.