Η Ελλάδα έχει μπροστά της ένα ορθάνοιχτο παράθυρο ευκαιρίας, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια. Στις 7 Ιουλίου είναι στο χέρι μας να κάνουμε το πρώτο βήμα για να μπούμε σε μια τετραετία δυναμικής προόδου, που θα βοηθήσει τη χώρα μας να ανέβει επίπεδο σε όλους τους τομείς. Με ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης και πολλές ποιοτικές δουλειές. Με νέα προοπτική για όλους τους Έλληνες.

Την Κυριακή στις εκλογές δεν νίκησε μόνο η Νέα Δημοκρατία, η οποία στην κάλπη των Ευρωεκλογών -δηλαδή σε μια εξ ορισμού πιο χαλαρή ψηφοφορία- πήρε 5 μονάδες πάνω από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Ηττήθηκε το ψέμα και η αλαζονεία. Διότι το κόμμα που έχει κυβερνήσει τη χώρα από το 2015 μέχρι σήμερα έχει ταυτιστεί με αυτούς τους δύο όρους. Επένδυσε στο ψέμα και αφιέρωσε πολύ χρόνο από την τετραετή διακυβέρνησή του στη διαχείριση του ψέματος. Ενώ, παράλληλα, έχει μιλήσει σε όλη αυτή την τετραετία με φανατικό, υπεροπτικό και διχαστικό λόγο.

Άκουσα με μεγάλη ικανοποίηση τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για τα αποτελέσματα των εκλογών. Αποφεύγοντας τους πανηγυρισμούς και τις επιθέσεις στον αντίπαλο, εστίασε στο αίσθημα ευθύνης. Στη σεμνότητα που οφείλουμε να επιδείξουμε όλοι στη Νέα Δημοκρατία. Στη σκληρή δουλειά που μας περιμένει. Και, πάνω απ’ όλα, στο γεγονός ότι τη μάχη που έχουμε μπροστά μας πρέπει να τη δώσουμε όλοι οι Έλληνες μαζί, ενωμένοι.

Πότε μάχεται κανείς για την Ελλάδα των πολλών; Πότε κερδίζουν οι πολλοί; Φτάνει, άραγε, ο κ. Τσίπρας να τους υποστηρίζει στα λόγια ενώ η κυβέρνησή του δίνει συνεχώς δείγματα γραφής για το αντίθετο; Οι πολιτικές θεατρικές παραστάσεις δεν αρκούν. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Συναλλαγές με τις ελίτ από τη μια πλευρά και πολιτική που βλάπτει τους πολλούς από την άλλη!

Αν ήθελα να πρωτοτυπήσω θα έγραφα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει την αλήθεια. Με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με την κατάργηση των διοδίων με το σκίσιμο τον μνημονίων. Αν ήθελα επίσης να πρωτοτυπήσω θα έλεγα ότι η πολιτική ρετρό στην εκπαίδευση με όραμα τη δεκαετία του ’80 που εφαρμόζει η κυβέρνηση ότι είναι πετυχημένη. Ότι το δόγμα Τόσκα «να κάνετε ότι κοιμάστε» είναι πολιτική προς μίμηση στην αστυνόμευση. Και ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που έκανε την Ελλάδα 1η στους φόρους στις 40 χώρες του ΟΟΣΑ και τελευταία στις επενδύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας. Θεωρώ, όμως, ότι όλοι έχουν κουραστεί πια τόσο με τις αναφορές στα ψέματα όσο και με τις αναφορές στην αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Τα αντιλαμβάνονται νομίζω και πρώην φανατικοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα θέλω να γράψω βασικά για το πολιτικό ήθος της κυβέρνησης και ιδιαίτερα για της ομάδας γύρω από τον πρωθυπουργό. Όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία 4 χρόνια πιστοποιούν ότι το πολιτικό ήθος που ήταν το καμάρι του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχτεί μια φενάκη. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται όλο και περισσότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποκτήσει καθεστωτικά χαρακτηριστικά, νωρίτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για τον ίδιο λόγο στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Η χαοτική κατάσταση που επικρατεί στη Βρετανία με επίκεντρο το Brexit αποτελεί μια μικρογραφία των δυναμικών που έχουν δημιουργηθεί στην Ευρώπη σήμερα. Δυναμικών που είναι αποτέλεσμα των πολλαπλών κρίσεων που βιώνει η ήπειρος, αλλά και των λάθος χειρισμών τόσο των Βρυξελλών, όσο και των εθνικών κυβερνήσεων. Δυναμικών που έχουν οδηγήσει στην άνοδο των λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Δυναμικών που απειλούν ευθέως το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Τι είδαμε στη Βρετανία; Είδαμε τον θυμό που δημιουργεί η μαζική απώλεια των θέσεων εργασίας που μεταφέρθηκαν σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, είδαμε έντονες μεταναστευτικές ροές για τις οποίες δεν υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία, οι οποίες σε συνδυασμό με την άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού, δημιούργησαν φόβο στις κοινωνίες. Τέτοιες ραγδαίες αλλαγές είναι φυσικό να γεννήσουν ανασφάλεια για το μέλλον. Επιπλέον, η αδυναμία αποκόλλησης από στερεότυπα του παρελθόντος -κυρίως το ένδοξο παρελθόν της βρετανικής αυτοκρατορίας- παρουσίαζε ανέκαθεν ως ανεπιθύμητο συμβιβασμό τις διεθνείς συσσωματώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα από τη σκοπιά των μεγαλύτερων σε ηλικία Βρετανών.