Πότε μάχεται κανείς για την Ελλάδα των πολλών; Πότε κερδίζουν οι πολλοί; Φτάνει, άραγε, ο κ. Τσίπρας να τους υποστηρίζει στα λόγια ενώ η κυβέρνησή του δίνει συνεχώς δείγματα γραφής για το αντίθετο; Οι πολιτικές θεατρικές παραστάσεις δεν αρκούν. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Συναλλαγές με τις ελίτ από τη μια πλευρά και πολιτική που βλάπτει τους πολλούς από την άλλη!

Αν ήθελα να πρωτοτυπήσω θα έγραφα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει την αλήθεια. Με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με την κατάργηση των διοδίων με το σκίσιμο τον μνημονίων. Αν ήθελα επίσης να πρωτοτυπήσω θα έλεγα ότι η πολιτική ρετρό στην εκπαίδευση με όραμα τη δεκαετία του ’80 που εφαρμόζει η κυβέρνηση ότι είναι πετυχημένη. Ότι το δόγμα Τόσκα «να κάνετε ότι κοιμάστε» είναι πολιτική προς μίμηση στην αστυνόμευση. Και ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που έκανε την Ελλάδα 1η στους φόρους στις 40 χώρες του ΟΟΣΑ και τελευταία στις επενδύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας. Θεωρώ, όμως, ότι όλοι έχουν κουραστεί πια τόσο με τις αναφορές στα ψέματα όσο και με τις αναφορές στην αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Τα αντιλαμβάνονται νομίζω και πρώην φανατικοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα θέλω να γράψω βασικά για το πολιτικό ήθος της κυβέρνησης και ιδιαίτερα για της ομάδας γύρω από τον πρωθυπουργό. Όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία 4 χρόνια πιστοποιούν ότι το πολιτικό ήθος που ήταν το καμάρι του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχτεί μια φενάκη. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται όλο και περισσότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποκτήσει καθεστωτικά χαρακτηριστικά, νωρίτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για τον ίδιο λόγο στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Η χαοτική κατάσταση που επικρατεί στη Βρετανία με επίκεντρο το Brexit αποτελεί μια μικρογραφία των δυναμικών που έχουν δημιουργηθεί στην Ευρώπη σήμερα. Δυναμικών που είναι αποτέλεσμα των πολλαπλών κρίσεων που βιώνει η ήπειρος, αλλά και των λάθος χειρισμών τόσο των Βρυξελλών, όσο και των εθνικών κυβερνήσεων. Δυναμικών που έχουν οδηγήσει στην άνοδο των λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Δυναμικών που απειλούν ευθέως το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Τι είδαμε στη Βρετανία; Είδαμε τον θυμό που δημιουργεί η μαζική απώλεια των θέσεων εργασίας που μεταφέρθηκαν σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, είδαμε έντονες μεταναστευτικές ροές για τις οποίες δεν υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία, οι οποίες σε συνδυασμό με την άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού, δημιούργησαν φόβο στις κοινωνίες. Τέτοιες ραγδαίες αλλαγές είναι φυσικό να γεννήσουν ανασφάλεια για το μέλλον. Επιπλέον, η αδυναμία αποκόλλησης από στερεότυπα του παρελθόντος -κυρίως το ένδοξο παρελθόν της βρετανικής αυτοκρατορίας- παρουσίαζε ανέκαθεν ως ανεπιθύμητο συμβιβασμό τις διεθνείς συσσωματώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα από τη σκοπιά των μεγαλύτερων σε ηλικία Βρετανών.

Να μην μιλήσουμε λοιπόν για την Ευρώπη σ’ αυτές τις ευρωεκλογές; Να μιλήσουμε! Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη ανταγωνιστική που θα ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα και θα προσελκύει επενδύσεις ή αν θέλουμε μια Ευρώπη κρατικίστικη που θα σέρνεται χωρίς προοπτική, αν ακολουθήσουμε τις συνταγές των φίλων του κ. Τσίπρα. Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη που θα έχει μια πραγματικά κοινή μεταναστευτική πολιτική με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μεταναστών ή αν θέλουμε μια Ευρώπη «ρεσεψιονίστ» η οποία θα αντιδρά με επιπολαιότητα και ιδεοληψία στο μεγάλο αυτό ζήτημα όπως φαίνεται να θέλει η ευρωπαϊκή Αριστερά. Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη που έστω και σε στενότερο κύκλο θα έχει μια πραγματικά κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, πράγμα που θα είναι εις όφελος της Ελλάδας, ή αν θα επιμένουμε σε δοξασίες του τύπου «να διαλυθεί το ΝΑΤΟ», όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρόσφατα.

Πιθανώς να διαβάσατε τις τελευταίες μέρες για το σκάνδαλο με τη «μαφία» των λαϊκών αγορών που αποκαλύφθηκε από την αστυνομία. Μιλάω για τις συλλήψεις μελών ενός εκτεταμένου κυκλώματος που φέρεται να εκβίαζε πωλητές για να τους εξασφαλίσει καλύτερες -δηλαδή πιο προσοδοφόρες- θέσεις στις αγορές.

Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση που είναι γνωστή εδώ και χρόνια σε όσους βρίσκονται στον χώρο. Μια κατάσταση αδιαφάνειας, που οδηγεί σε αδικίες εις βάρος συμπολιτών μας, αλλά και σε παράνομη συσσώρευση εξουσίας και χρημάτων στα χέρια κάποιων επιτήδειων.

Θα φανταζόταν, λοιπόν, κανείς, πως αν είχε γίνει νωρίτερα κάποια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η εν λόγω κατάσταση, η προσπάθεια αυτή θα είχε στηριχθεί από όσους ενδιαφέρονται για την τήρηση του νόμου και την απονομή δικαιοσύνης. Σωστά;

Λάθος!