Τα αφηγήματα αλλάζουν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάντα δίκιο. Το 2015 θα άλλαζαν την Ευρώπη. Το 2016 άνοιξαν, τουλάχιστον, ρωγμές στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Το 2017 μπήκαν οι βάσεις για να αφήσουμε πίσω τα μνημόνια. Το 2015 υπήρχε το παράλληλο πρόγραμμα. Το 2015, το 2016, αλλά και το 2017, υπήρχε και υπάρχει σταθερά το παράλληλο σύμπαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει, αλλά και τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη χαρά των κυβερνώντων.

Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζονται να υποδεχτούν το 2018 καλούμενες να αντιληφθούν κάτι θεμελιώδες: Ότι η αλλαγή είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Διότι η στασιμότητα μπορεί να είναι βολική σήμερα, αλλά οδηγεί σε μεγαλύτερα προβλήματα αύριο. Και καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν το βίωσε αυτό πιο έντονα από την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

«Το 2018 η Ελλάδα αφήνει πίσω της τα μνημόνια και επιστρέφει στην κανονικότητα». Αυτό είναι το τελευταίο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα το πιστέψει; Ούτε καν η φυματική σαρανταποδαρούσα του κ. Τσακαλώτου! Διότι οι πολίτες κρίνουν με βάση την καθημερινή τους ζωή και όχι το εκάστοτε κομματικό αφήγημα. Και βλέπουν γύρω τους τη μιζέρια που επικρατεί. Τη νιώθουν στην τσέπη τους. Την εισπράττουν από τους φίλους και τις οικογένειές τους.

Οι απανταχού κρατιστές συνηθίζουν να δικαιολογούν την εναντίωσή τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία ισχυριζόμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον και προάγουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις αοριστολογίες και τα συνθήματα και ας δούμε κατά πόσο αυτός ο ισχυρισμός έχει βάση:    

Εμφανιζόμενος περίπου σαν τον Απόστολο Παύλο στη Δαμασκό, ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ μίλησε για την επιτακτική ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Όμως ένα ερώτημα που προέκυψε άμεσα ήταν το εξής: Τι ήταν αυτό που τον εμπόδιζε τόσα χρόνια να αναγνωρίσει κάτι τόσο προφανές;