Δύο βασικά στοιχεία πρέπει να μας τρομάζουν όλους στην οικονομία, παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης ότι τα πράγματα πάνε καλά: Πρώτον, ότι η Ελλάδα μετά από 10 χρόνια κρίσης παραμένει στο τέλος του πίνακα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από πλευράς ανάπτυξης, ακυρώνοντας στην πράξη τη θεωρία του ελατηρίου που υποστηρίζουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι. Και, δεύτερον, ότι  έχουμε τις μισές (!) περίπου επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με αυτές που είχαμε το 2007, δυο χρόνια, δηλαδή, πριν κυλήσει η οικονομία στην κρίση. Αυτά τα δύο στοιχεία θα έπρεπε να θέτουν σε συναγερμό τους πάντες. Διότι ο κίνδυνος που έχει η χώρα δεν είναι απλώς να σέρνεται με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να βλέπει την απόστασή της από τις πιο προηγμένες χώρες να διευρύνεται αντί να μειώνεται. Ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουμε μπροστά μας είναι να συνεχιστεί αυτή η θλιβερή πορεία του brain drain των τελευταίων ετών, δηλαδή της μαζικής φυγής των νέων στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να μείνει η χώρα χωρίς παραγωγικές δυνάμεις, και στο τέλος η πορεία της να μην είναι ανατάξιμη!

Ίσως σε μερικά χρόνια ο κ. Τσίπρας παραδεχτεί ότι είχε ακόμα μία αυταπάτη: Την αυταπάτη ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια! Προς το παρόν, πάντως, επέλεξε να πανηγυρίσει δεόντως στην Ιθάκη τη δήθεν επιτυχία του αυτή. Όπως είχε επιλέξει, παλαιότερα, να υποσχεθεί πως θα σκίσει τα μνημόνια, θα επαναφέρει τη 13η σύνταξη και θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 752 ευρώ.

Tελειώνουμε, πράγματι, με τα Μνημόνια; Ας αφήσουμε στην άκρη αυτά που λέει η κυβέρνηση, η οποία άλλωστε έχει ταλέντο στο να στήνει πανηγυράκια με κάθε αφορμή. Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη και αυτά που λέει η αντιπολίτευση.

Σε αυτές τις μαύρες στιγμές για την πατρίδα μας, όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες ακουμπούμε πάνω στα φέρετρα των νεκρών συμπατριωτών μας. Μέσα στον τόσο πόνο, δύο είναι οι απόλυτες προτεραιότητες: Να δείξουμε αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας και να δούμε πώς δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ μια τέτοια τραγωδία. Τέτοιες ώρες, αυτό που απαιτείται είναι σεμνότητα, σοβαρότητα, και ανθρωπιά.

Τον Απρίλιο του 2014, ως υπουργός Ανάπτυξης, στο πλαίσιο της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, έφερα, μεταξύ άλλων, μια ρύθμιση για την κατάργηση της απαγόρευσης των εκπτώσεων στα βιβλία. Η εν λόγω απαγόρευση, γνωστή ως «ενιαία τιμή βιβλίου», είχε ψηφιστεί το 1997, και περιόριζε δραστικά τη δυνατότητα των βιβλιοπωλείων να προσφέρουν βιβλία σε τιμές πιο χαμηλές από αυτές που όριζαν οι εκδότες. Το αποτέλεσμα αυτής της κρατικής προστασίας της ολιγοπωλιακής δύναμης των εκδοτών ήταν πως  ο αναγνώστης στη χώρα μας πλήρωνε ένα βιβλίο, σε τιμή προ φόρων, μέχρι και 40% ακριβότερα, σε σχέση με την τιμή που είχε το ίδιο βιβλίο σε άλλες χώρες του εξωτερικού.