Εμφανιζόμενος περίπου σαν τον Απόστολο Παύλο στη Δαμασκό, ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ μίλησε για την επιτακτική ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Όμως ένα ερώτημα που προέκυψε άμεσα ήταν το εξής: Τι ήταν αυτό που τον εμπόδιζε τόσα χρόνια να αναγνωρίσει κάτι τόσο προφανές;

Στις Σκουριές βλέπουμε να εκτυλίσσεται άλλη μια παράσταση του θεατρικού ονόματι «ηρωική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».

Πράξη πρώτη: Η κυβέρνηση επιδεικνύει τη λεβεντιά της ορθώνοντας περήφανα το ανάστημά της απέναντι σε όποιον επιλέξει κάθε φορά να βαφτίσει εχθρό.

«Κύριος δρόμος για την αντιμετώπιση της ανεργίας, δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι  η βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος και των επενδύσεων για να έχουμε δουλειές στον τόπο», είπε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ. Αναγνώρισε, δηλαδή, αυτό που η Νέα Δημοκρατία τονίζει με κάθε ευκαιρία εδώ και δυόμισι χρόνια: Ότι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσουμε νέες δουλειές και να βγούμε από αυτή την κρίση είναι να γίνουμε μια οικονομία φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Με την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι τόσα χρόνια πουλούσε πολιτικές σαπουνόφουσκες με μεγάλο κόστος για τη χώρα. Διότι βάζοντας τρικλοποδιές σε σημαντικές επενδύσεις εμπόδισε τη δημιουργία πολλών χιλιάδων θέσεων εργασίας και καταδίκασε την οικονομία μας στη στασιμότητα και σε νέα βαριά μέτρα.

Το αφήγημα, όμως, που επιχείρησε να οικοδομήσει ο κ. Τσίπρας ακυρώθηκε κυριολεκτικά σε μία μέρα.

Τα μεγάλα δημόσια έργα ανήκουν, άραγε, σε συγκεκριμένους πρωθυπουργούς και υπουργούς; Τις περισσότερες φορές, λόγω της ίδιας τους της φύσης, με άλλες κυβερνήσεις ξεκινούν, με άλλες προχωρούν και με άλλες ολοκληρώνονται. Κρίνοντας, όμως, από τα εγκαίνια της Ιονίας Οδού, αυτά δεν ισχύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Τσίπρα και τον κ. Σπίρτζη. Διότι εκείνοι απονέμουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να καταψηφίζουν –και μάλιστα δύο φορές- τις συμβάσεις για τους αυτοκινητοδρόμους, να εναντιώνονται ποικιλοτρόπως στην υλοποίηση των έργων –υποδαυλίζοντας, μεταξύ άλλων, το κίνημα «Δεν πληρώνω»- και στη συνέχεια να εγκαινιάζουν τα έργα αυτά ως δικά τους! Απονέμουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να αγνοούν όλους τους υπουργούς και τις κυβερνήσεις που συνέβαλαν στην πραγμάτωση αυτών των έργων και να τους επιτίθενται, μάλιστα, κατά τις τελετές των εγκαινίων. Απονέμουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να πανηγυρίζουν ότι εξοικονόμησαν, δήθεν, 700 εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που λόγω της περήφανης διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, του «σκουπίσματος» των διαθεσίμων του δημοσίου και των capital controls, οι εργολάβοι ζήτησαν και πήραν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ 500 εκατομμύρια ευρώ «πανωπροίκι» από τα χρήματα των φορολογουμένων, 174 εκ των οποίων μόνο για την Ιονία.

Στην Ελλάδα λέμε συχνά πως ό, τι δηλώσεις είσαι. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνηθίζει να δηλώνει προοδευτικός. Στη χώρα μας, άλλωστε, αρκεί να ισχυριστεί κάποιος πως βρίσκεται στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος για να διεκδικήσει, αυτομάτως, το «διαπιστευτήριο» προοδευτικότητας. Ασχέτως αν στην πράξη υποστηρίζει και αναπαράγει παθογένειες δεκαετιών οι οποίες έφεραν τον τόπο μας σε αυτή την κατάσταση. Ασχέτως αν εναντιώνεται σε οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρεί να φέρει τη χώρα μας πιο κοντά στην Ευρώπη του σήμερα.

Ας δούμε, λοιπόν, τι έχει κάνει το τελευταίο διάστημα ο αυτοαποκαλούμενος προοδευτικός ΣΥΡΙΖΑ.