Να μην μιλήσουμε λοιπόν για την Ευρώπη σ’ αυτές τις ευρωεκλογές; Να μιλήσουμε! Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη ανταγωνιστική που θα ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα και θα προσελκύει επενδύσεις ή αν θέλουμε μια Ευρώπη κρατικίστικη που θα σέρνεται χωρίς προοπτική, αν ακολουθήσουμε τις συνταγές των φίλων του κ. Τσίπρα. Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη που θα έχει μια πραγματικά κοινή μεταναστευτική πολιτική με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μεταναστών ή αν θέλουμε μια Ευρώπη «ρεσεψιονίστ» η οποία θα αντιδρά με επιπολαιότητα και ιδεοληψία στο μεγάλο αυτό ζήτημα όπως φαίνεται να θέλει η ευρωπαϊκή Αριστερά. Να πούμε αν θέλουμε μια Ευρώπη που έστω και σε στενότερο κύκλο θα έχει μια πραγματικά κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, πράγμα που θα είναι εις όφελος της Ελλάδας, ή αν θα επιμένουμε σε δοξασίες του τύπου «να διαλυθεί το ΝΑΤΟ», όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρόσφατα.

Πιθανώς να διαβάσατε τις τελευταίες μέρες για το σκάνδαλο με τη «μαφία» των λαϊκών αγορών που αποκαλύφθηκε από την αστυνομία. Μιλάω για τις συλλήψεις μελών ενός εκτεταμένου κυκλώματος που φέρεται να εκβίαζε πωλητές για να τους εξασφαλίσει καλύτερες -δηλαδή πιο προσοδοφόρες- θέσεις στις αγορές.

Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση που είναι γνωστή εδώ και χρόνια σε όσους βρίσκονται στον χώρο. Μια κατάσταση αδιαφάνειας, που οδηγεί σε αδικίες εις βάρος συμπολιτών μας, αλλά και σε παράνομη συσσώρευση εξουσίας και χρημάτων στα χέρια κάποιων επιτήδειων.

Θα φανταζόταν, λοιπόν, κανείς, πως αν είχε γίνει νωρίτερα κάποια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η εν λόγω κατάσταση, η προσπάθεια αυτή θα είχε στηριχθεί από όσους ενδιαφέρονται για την τήρηση του νόμου και την απονομή δικαιοσύνης. Σωστά;

Λάθος!

Όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει μια πλαστή εικόνα για την καθημερινότητα, η πραγματικότητα είναι εδώ και την εκδικείται. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, για να αντιληφθούμε την αντιπολίτευση της πραγματικότητας:

1. Κατ’ αρχάς -και παρά τα επί μέρους θετικά σχόλια κάποιων αξιωματούχων- η Κομισιόν αποφάσισε να εισάγει την Ελλάδα σε ενισχυμένη εποπτεία λόγω υπερβολικών ανισορροπιών στην ελληνική οικονομία. Μεταξύ άλλων, στην έκθεσή της, η Κομισιόν καταγράφει ετήσιο επενδυτικό κενό της τάξεως των 15 δισ. ευρώ και προβλέπει υποχώρηση στην παραγωγικότητα της εργασίας και το 2019 και 2020, ενώ υπογραμμίζει μία σειρά κινδύνων, μεταξύ άλλων, στο πεδίο των τραπεζών, στο ισοζύγιο πληρωμών και στην ανάπτυξη. Αντί να πηγαίνουμε μπροστά, λοιπόν, πηγαίνουμε πίσω, παρά τα πανηγύρια της κυβέρνησης.

Ας δούμε μερικά στοιχεία: Οι ελληνικές τράπεζες έχουν χάσει πάνω από το 90% της χρηματιστηριακής τους αξίας κατά την τελευταία τετραετία. Η τελευταία –αχρείαστη- ανακεφαλαιοποίηση πήγε εκ των πραγμάτων χαμένη. Οι καταθέσεις παραμένουν 30 δις πιο χαμηλά από το σημείο στο οποίο ήταν το 2014. Στο ύψος των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων τράπεζες η χώρα μας βρίσκεται στην πρώτη θέση στην Ευρώπη με 46%, με 2η την Κύπρο στο 29% και τον μέσο όρο της Ευρωζώνης να βρίσκεται στο 5%.

«Εντός, εκτός και επί τα αυτά». Χώρισαν τόσο όσο! Η ιλαροτραγωδία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει τέλος. Τελευταίο επεισόδιο η δήθεν αποχώρηση των ΑΝΕΛ, με παραχώρηση όμως δύο «δανεικών» βουλευτών για να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον κ. Τσίπρα, χωρίς διαγραφή από τους ΑΝΕΛ! Σε τι αποσκοπεί αυτή η νέα κακόγουστη παράσταση; Από τη μία να διαμορφώσει το αφήγημα ότι ο Πάνος Καμμένος τηρεί τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές του. Και, από την άλλη,  να παραμείνουν για μερικούς μήνες ακόμη γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην εξουσία. Ποιον ελπίζει, άραγε, να πείσει ο κ. Καμμένος, από τη στιγμή που και ο τελευταίος ψηφοφόρος καταλαβαίνει ότι με την κατά συνείδηση ψήφο εμπιστοσύνης στηρίζει στην ουσία την κυβέρνηση και, κατ’ επέκταση, τη Συμφωνία των Πρεσπών;  Και ποιον ελπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν ότι όλα αυτά τα «πηγαινέλα», οι μεταγραφές και οι συνεχείς κυβιστήσεις εκφράζουν το νέο και το προοδευτικό στη διακυβέρνηση του τόπου;