Θέλουμε το πανεπιστήμιο πυλώνα ανάπτυξης ή όμηρο συντεχνιών και μπαχαλάκηδων;

Θέλουμε να ενθαρρύνουμε την αξιοκρατία και τη σκληρή δουλειά ή την ισοπέδωση και τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια;

Θέλουμε τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών να έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τα ταλέντα τους στο έπακρο ή να νιώθουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού;

Θέλουμε να γίνει η Ελλάδα ένα διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο ή να μείνουμε πιστοί σε πρακτικές που είναι 30 χρόνια πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας. Είναι ζήτημα κοινής λογικής. Και έτσι τα αντιμετωπίζουμε στη Νέα Δημοκρατία, όπως κάναμε σαφές στην παρουσίαση του προγράμματός μας για την Παιδεία το περασμένο Σάββατο.

Διότι είναι ζήτημα κοινής λογικής να αξιοποιούμε τα διαθέσιμα εργαλεία για να έχουμε μια εκπαίδευση ποιοτική και αποτελεσματική.

Βία από ακροδεξιούς, βία από ακροαριστερούς, βία από αγανακτισμένους, βία από χούλιγκαν. Η βία, ιδίως από το 2010 και μετά που ξέσπασε η μεγάλη οικονομική κρίση, έχει γίνει μέρος της ζωής μας. 

Η πρώτη μου επαφή με την Άνγκελα Μέρκελ ήταν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2000, περίπου έναν μήνα μετά την εκλογή της στην ηγεσία του CDU, όταν ήρθε να μας μιλήσει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Οφείλω να πω ότι δεν εντυπωσιάστηκα από το στυλ της. Ίσως, ομολογώ, επειδή την έκρινα με μεσογειακά κριτήρια ηγέτη. 18 χρόνια –και 4 εκλογικές της νίκες- αργότερα, αποδείχθηκε ότι η αρχική μου εντύπωση ήταν πεπλανημένη. Διότι η κ. Μέρκελ μπορεί να μην είχε τα χαρακτηριστικά του Χέλμουτ Κολ, του Βίλλυ Μπραντ ή του Χέλμουτ Σμιτ, όμως δημιούργησε ένα δικό της χαρακτηριστικό –και αποτελεσματικό- στυλ ηγεσίας. Έγινε η «μητερούλα» της γερμανικής πολιτικής, που είχε την ικανότητα να συνθέτει απόψεις και να βρίσκει λύσεις κοντά στην εκάστοτε θέση της. Παράλληλα, κατάφερε να αποπνέει υπευθυνότητα και αξιοπιστία και μόνο με βάση τη φυσιογνωμία της. Ενδεικτικό είναι πως οι προεκλογικές αφίσες του CDU το 2013 είχαν μια φωτογραφία που απεικόνιζε τα χέρια της να σχηματίζουν τον ρόμβο-σήμα-κατατεθέν της, συνοδευόμενη από το σύνθημα «το μέλλον της Γερμανίας είναι σε καλά χέρια».

Διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, υψηλοί στόχοι για πλεονάσματα, αδυναμία εξόδου στις αγορές, οικονομία και νοικοκυριά σε καθεστώς ασφυξίας. Καλωσορίσατε στην κατά ΣΥΡΙΖΑ «νέα σελίδα» για τη χώρα μας!

Αν αυτή η νέα σελίδα σας φαίνεται copy-paste της προηγούμενης, δεν είστε οι μόνοι. Όπως έχει συμβεί, άλλωστε, τόσες φορές τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένα αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στην εικόνα που προσπαθεί να οικοδομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα και στην εικόνα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους οι Έλληνες. Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι νοικοκυρές, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι άνεργοι. Ακούν τα πανηγύρια της κυβέρνησης, αλλά τι βλέπουν;

Διακίνηση ναρκωτικών, κλοπές, μαχαιρώματα, βία και απειλές ενάντια σε όποιον συχνάζει εκεί, χώροι κατειλημμένοι από τραμπούκους, απόλυτη ατιμωρησία απέναντι στις πάσης φύσεως παραβατικές συμπεριφορές. Δεν μιλάμε ούτε για τα Εξάρχεια, ούτε για το Ζεφύρι. Μιλάμε για τα ελληνικά πανεπιστήμια το 2018!