Ζούμε σε ένα πρωτοφανές σκηνικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πανηγύρια της κυβέρνησης για την οικονομική παράλυση στην οποία έχει καταδικάσει τη χώρα, την οποία τη νιώθει στην καθημερινότητά της κάθε ελληνική οικογένεια και επιχείρηση. Αναφέρομαι και στην αλαζονεία, την υπεροψία, αλλά και την απέχθεια αυτής της κυβέρνησης απέναντι στους θεσμούς. Κάτι που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Οι τελευταίες εξελίξεις, με την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου να τοποθετείται επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, με τον κ. Πολάκη να επιτίθεται με σκαιό τρόπο κατά του ΣτΕ και με τον κ. Καμμένο να παραδέχεται ότι συνομιλεί με ισοβίτη, δείχνουν ότι αυτή η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να έχει το ακαταδίωκτο και το ακαταλόγιστο.
Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι θα αποδώσουν την παρατήρησή μου αυτή σε αντιπολιτευτικό οίστρο ή στις έντονες πολιτικές διαφορές μου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίστοιχες, όμως, πολιτικές διαφορές είχα και με την ανανεωτική Αριστερά του Λεωνίδα Κύρκου. Όμως ήταν ευρέως αποδεκτό πως εκείνη η Αριστερά χαρακτηριζόταν από πολιτικό πολιτισμό και ευαισθησία για δικαιώματα και θεσμούς. Καμία σχέση, δηλαδή, με αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Δεν ισχυρίζομαι, φυσικά, ότι η Ελλάδα δεν είχε θεσμικά προβλήματα τις τελευταίες δεκαετίες και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης μέσω, μεταξύ άλλων, συνταγματικών παρεμβάσεων για τον τρόπο επιλογής της ανώτατης ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Αλλά εδώ βλέπουμε ταυτοχρόνως μια σειρά από φαινόμενα που, όση καλή θέληση και να έχει κάποιος, δεν μπορεί να τα χαρακτηρίσει φυσιολογικά:
1. Έχουμε την πρόεδρο του Αρείου Πάγου, 10 ημέρες μετά τη συνταξιοδότηση της να αναλαμβάνει επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, δικαιώνοντας τους καχύποπτους που έκαναν λόγο για διαπλοκή με την κυβέρνηση. Γνωρίζουμε πως δικαστικοί είχαν τοποθετηθεί και στο παρελθόν δίπλα σε πρωθυπουργούς. Όμως είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι ένας νέος δικαστής σε ρόλο συμβούλου και μετά από 10-15 χρόνια να εξελιχθείς στην ιεραρχία φτάνοντας σε υψηλά αξιώματα και άλλο να έχεις επιλεγεί κυριολεκτικά νύχτα πρόεδρος του Αρείου Πάγου, να επιδιώκεις να παραμείνεις αντισυνταγματικά 3 χρόνια ακόμα στη θέση σου και, 10 μόλις μέρες μετά τη συνταξιοδότησή σου, να αναλαμβάνεις θέση στο γραφείο του πρωθυπουργού, έχοντας διατελέσει, μάλιστα, υπηρεσιακή πρωθυπουργός. Η γυναίκα του Καίσαρα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν φαίνεται ιδιαίτερα τίμια.
2. Έχουμε, επίσης, υπουργούς που υβρίζουν με σκαιό τρόπο τη δικαιοσύνη όποτε δεν τους αρέσουν οι αποφάσεις της. Βεβαίως, η κριτική αυτή καθεαυτή δεν είναι κατακριτέα. Οι κρίνοντες δικαίως κρίνονται. Αλλά υπάρχουν διαφορετικές μορφές κριτικής. Και εγώ μιλάω συχνά εναντίον της κυβερνήσεως, αλλά δεν νομίζω να μπορεί κανείς να με κατηγορήσει ότι έχω υβρίσει, ούτε ότι έχω εκτραπεί χρησιμοποιώντας ακραίες εκφράσεις. Πρέπει όλοι να τιμούμε τον θεσμικό μας ρόλο. Και αυτό δεν συμβαίνει με τους υπουργούς που τοποθετούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
3. Τρίτον, έχουμε έναν υπουργό που μιλά τακτικά με ισοβίτες και έναν πρωθυπουργό που τον καλύπτει. Πείτε με υπερβολικό, αλλά προσωπικά δεν καταλαβαίνω από πότε οι υπουργοί έχουν ως βασική δουλειά να πιάνουν ισοβίτες και να τους υποδεικνύουν ποιον να αθωώσουν και ποιον να καταδικάσουν. Προσέξτε, δεν τοποθετούμαι για την ουσία της υποθέσεως Noor 1. Αυτή κρίθηκε, κρίνεται και θα συνεχίσει να κρίνεται από τη δικαιοσύνη. Είναι μια υπόθεση δυσώδης, δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως αυτό καθιστά την προαναφερθείσα συμπεριφορά αποδεκτή; Και αν την επιβραβεύει ο πρωθυπουργός, να περιμένουμε ότι από εδώ και πέρα οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα θα μιλούν με ισοβίτες για να δρομολογούν σύμφωνα με τις ορέξεις τους και άλλες υποθέσεις; Να περιμένουμε, επίσης, ότι ο κ. Τσίπρας θα εισηγηθεί να υιοθετηθεί αυτή η πρακτική και από άλλες χώρες της Ε.Ε. ως βέλτιστη ευρωπαϊκή πρακτική; Απίστευτα πράγματα!
Ανεξαρτήτως κομματικών, ιδεολογικών, ή και προσωπικών προτιμήσεων, ο κάθε πολίτης είναι σε θέση να αντιληφθεί –ακόμα και αν δεν το παραδέχεται ανοιχτά- πως αυτή η εικόνα δεν είναι εικόνα σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τους πειραματισμούς του στο πεδίο της οικονομίας –το κόστος των οποίων θα πληρώνουμε για πολλά ακόμη χρόνια- προχωράει σε μια θεσμική εκτροπή που μας απομακρύνει περαιτέρω από την υπόλοιπη Ευρώπη. Μιλάμε συχνά για την ανάγκη μιας στροφής στην κανονικότητα που θα έρθει όταν απαλλαγεί η χώρα από αυτή τη sui generis κυβέρνηση. Αυτή η στροφή αφορά σε κάτι παραπάνω από οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Αφορά στην ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και υιοθέτησης καλών ευρωπαϊκών πρακτικών σε όλα τα μέτωπα. Όλοι κάναμε λάθη σε αυτόν τομέα κατά καιρούς. Τα παλιά λάθη, όμως, δεν διορθώνονται με νέα, μεγαλύτερα λάθη. Διορθώνονται μόνο όταν γυρίσουμε οριστικά σελίδα και κάνουμε την επανάσταση της κοινής λογικής και, στην συγκεκριμένη περίπτωση, της πολιτικής αξιοπρέπειας. Η επανάσταση αυτή άργησε πολύ στη χώρα μας. Όμως είμαι αισιόδοξος πως είναι θέμα χρόνου να έρθει.