Ο διαγωνισμός της Ολυμπιακής τελικά θα αποδώσει καρπούς, ώστε να έχουμε συνθήκες ανταγωνισμού για την επιλογή επενδυτή;
Ο διαγωνισμός αυτός είχε μια ιδιοτυπία. Από τη μια πλευρά είχε διαμορφωθεί ένα ελκυστικό πλαίσιο για τους επενδυτές, επειδή μπορούν να αγοράσουν μια εταιρία χωρίς τα βάρη και τα χρέη του παρελθόντος, και από την άλλη διεξάγεται στην πιο αρνητική συγκυρία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά επιμείναμε στο χρονοδιάγραμμα το οποίο είχαμε θέσει και πιστεύω ότι, όταν μεσοβδόμαδα θα ανακοινωθούν τα ονόματα, θα υπάρχουν αξιόπιστοι υποψήφιοι επενδυτές και για τους τρεις επιμέρους διαγωνισμούς: Για το πτητικό έργο, για την τεχνική βάση και για την εταιρία επίγειας εξυπηρέτησης.
Έχετε υποστεί κριτική σε προσωπικό επίπεδο για τους χειρισμούς στο θέμα της Ολυμπιακής. Νιώθετε ότι είχατε φθορά; Πώς απαντάτε;
Πάντα πιστεύω ότι το τέλος στεφανώνει το έργο. Από όλες τις θέσεις που πέρασα, είτε ήμουν γραμματέας της ΔΑΠ είτε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είτε ευρωβουλευτής, δέχτηκα κριτική. Σε όλες τις περιπτώσεις ακολούθησα το δρόμο της Ευρώπης και της κοινής λογικής. Θεωρώ ότι η πολιτική δεν είναι αγώνας ταχύτητας, είναι αγώνας αντοχής. Το μυστικό σ’ αυτήν τη χώρα είναι να μην κάνεις πίσω.
Σε ό,τι αφορά τις «πράσινες» μεταφορές και τα μη ρυπογόνα αυτοκίνητα, δεν προχωράει με γρήγορους ρυθμούς η συνεργασία των συναρμοδίων υπουργείων; Έχουμε εμπλοκές ή ξεχνάμε την πολιτική αυτή και την απόσυρση λόγω της κρίσης;
Πρόσφατα συστήθηκε μια μικτή επιτροπή, στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι του ΥΠΕΧΩΔΕ, του Οικονομίας και του Μεταφορών. Πρέπει να ξεκινήσει να λειτουργεί προκειμένου να παραγάγει αποτελέσματα. Θεωρώ ότι το κυκλοφοριακό ζήτημα, ως βασική παράμετρος της καθημερινότητάς μας στις πόλεις, πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και με τον πιο σύγχρονο τρόπο από την κυβέρνηση. Και πρέπει να συνεργαστούμε, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο, καλύτερο πλαίσιο για την ποιότητα της ζωής μας.
Μην έχετε όμως αυταπάτες. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Μπορεί να χρειαστεί να ληφθούν ακόμη και αντιδημοτικά μέτρα, αλλά το πιο αντιδημοτικό και τελικά αντιλαϊκό μέτρο είναι η αδράνεια. Διότι, αν αδιαφορήσουμε για τη σημερινή κατάσταση, προκειμένου να μη στενοχωρήσουμε τον άλφα ή το βήτα, σε δυο τρία χρόνια θα φτάσουμε σε κυκλοφοριακό έμφραγμα και θα επιβαρύνουμε πολύ περισσότερο το περιβάλλον.
Υπάρχει αυτό τον καιρό μεγάλη απεργιακή αναταραχή στις συγκοινωνίες, με αιχμή το μετρό. Η εισοδηματική πολιτική του υπουργείου Οικονομίας και ο νόμος για τις ΔΕΚΟ προκαλούν αντιδράσεις. Ποιος πληρώνει το λογαριασμό και πώς θα τις αντιμετωπίσετε;
Οι αυξήσεις που προβλέπεται να πάρουν οι εργαζόμενοι στις ζημιογόνες και επιδοτούμενες ΔΕΚΟ είναι οι αυξήσεις που υπέγραψε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας. Αυτές τις αυξήσεις προβλέπει η απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής. Διερωτώμαι τι θα έπρεπε να λένε οι εργαζόμενοι του στενότερου δημόσιου τομέα, καθηγητές, δάσκαλοι, στρατιωτικοί κ.ο.κ., οι οποίοι έχουν πάρει ήδη χαμηλότερες αυξήσεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα: να υπάρχουν υπάλληλοι δύο ταχυτήτων. Κάποιοι που θα παίρνουν 3% και 4% αυξήσεις και άλλοι που θα παίρνουν 10%, 12% και 15% αυξήσεις.
Στους επιβάτες, οι οποίοι ταλαιπωρούνται, τι λέτε;
Ότι εμείς καταβάλλουμε τη μισθοδοσία των υπαλλήλων με τα χρήματα των επιβατών. Υποθέτω ότι και ο ίδιοι οι επιβάτες στο σύνολό τους και οι φορολογούμενοι είναι μαζί μας, διότι καταλαβαίνουν ότι προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη.
Δηλαδή πάτε σε μετωπική με τα συνδικάτα;
Δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί να πάμε. Το μήνυμα της κυβέρνησης είναι εξαιρετικά ισχυρό στο συγκεκριμένο τομέα. Η ΓΣΕΕ ακολουθεί αντικοινωνική πολιτική; Δίνουμε τις αυξήσεις της ΓΣΕΕ, που είναι σημαντικά παραπάνω από τις αυξήσεις του δημόσιου τομέα.
Στην κυβέρνηση διαπιστώνουμε κόντρες υπουργών, ως προς την αντίδραση στην κρίση. Ο κ. Σουφλιάς ζητάει αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων εδώ και τώρα. Ο κ. Λιάπης, ο κ. Αβραμόπουλος ζητούν κοινωνικές πολιτικές. Πώς θα αντιμετωπίσετε αυτή την κατάσταση;
Υπάρχουν διαδικασίες αντιμετώπισης, οι οποίες προσδιορίζονται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος. Η Ελλάδα, όπως ξεκαθάρισε ο πρωθυπουργός, είναι υπέρ μιας μεγαλύτερης ευελιξίας του Συμφώνου Σταθερότητας και υπάρχουν κι άλλες χώρες που θέλουν το ίδιο. Στο Συμβούλιο Κορυφής σε μερικές μέρες όλοι οι Ευρωπαίοι που έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα θα λάβουν τις τελικές τους αποφάσεις, οι οποίες θα έχουν έναν κοινό παρονομαστή για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε έχουν κεντροδεξιές είτε κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσουν οι Βρυξέλλες, πάντως, εσείς υποστηρίζετε την πρόταση για αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων;
Μπορούμε να πάμε μέχρι του σημείου που θα συμφωνηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα, το πρόβλημα τελικά δεν είναι θέμα προθέσεων, είναι θέμα αποτελεσμάτων. Η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι συγκεκριμένη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας.
Σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία;
Η μη συμφωνία αυτή την ώρα θα ήταν καταστροφή για την Ευρώπη.
Δηλαδή περιμένετε χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας;
Όχι, περιμένω κάποιες αποφάσεις, οι οποίες θα είναι προσαρμοσμένες στην καινούργια πραγματικότητα, η οποία ήδη ανάγκασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προβούν σε ένα πρόγραμμα στήριξης των τραπεζών, με έναν τρόπο που δεν έχουμε δει στο παρελθόν.
Το κόμμα σας βρίσκεται εδώ κι ενάμιση μήνα πίσω στις δημοσκοπήσεις. Βλέπουμε τη διαφορά με το ΠΑΣΟΚ, μετά την παραίτηση του κ. Ρουσόπουλου, να διευρύνεται. Έχετε περιθώρια ανάκαμψης;
Νομίζω ότι έχουμε σαφέστατα περιθώρια ανάκαμψης και αυτό υποστηρίζουν πολλά επιμέρους ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων σε σχέση με τον πρωθυπουργό, σε σχέση με την ικανότητα χειρισμού επιμέρους θεμάτων κ.λπ. Αλλά εξαρτάται από εμάς να προχωρήσουμε σε δυο κατευθύνσεις: η πρώτη είναι η μεταρρυθμιστική ατζέντα, διότι στο τέλος θα κριθούμε από το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό επιμένουμε, παρά τις αντιδράσεις στη μεταρρύθμιση της Ολυμπιακής, στη μεταρρύθμιση του ΟΣΕ, στο νέο δίκτυο οπτικών ινών νέας γενιάς, στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων στα περιφερειακά αεροδρόμια. Το δεύτερο μέτωπο είναι το αυτό της διαφάνειας. Εκεί πρέπει να περάσει το μήνυμα προς τα έξω, αλλά και να γίνει και πραγματικότητα -δεν φτάνει μόνο η επικοινωνιακή διαχείριση- ότι δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Διότι με κανένα τρόπο δεν πρέπει να χάσουμε το ηθικό μας πλεονέκτημα.