“Για να αντιστραφεί η κατάσταση και να μπορέσει η οικονομία μας να μπει σε τροχιά ισχυρής ανάπτυξης υπάρχει μια βασική συνθήκη: Να επιστρέψει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία. Και όπως έχει λεχθεί, η εμπιστοσύνη φεύγει με το άλογο, αλλά επιστρέφει με τα πόδια. Χρειαζόμαστε μια ριζική αλλαγή πορείας για να αντιστραφεί το κλίμα και να αρχίσουν να γίνονται και πάλι επενδύσεις”. Αυτά τόνισε, μεταξύ των άλλων, ο Κωστής Χατζηδάκης μιλώντας στο συνέδριο του Πενελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων.
Ομιλία Κωστή Χατζηδάκη στο συνέδριο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων «Οι δρόμοι εξόδου από την κρίση: Εμπιστοσύνη, επενδύσεις, εξαγωγές»
Κυρίες και κύριοι,
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και να εκφράσω τη χαρά μου που βρίσκομαι σήμερα εδώ, ανάμεσα σε ανθρώπους που εκπροσωπούν μια νησίδα αισιοδοξίας μέσα στις δύσκολες στιγμές που διανύει η χώρα.
Μέσα στις τόσο αντίξοες συνθήκες κρίσης που ξεκίνησε από το 2010, οι ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις έχουν κατορθώσει να πετύχουν θετικές επιδόσεις και για αυτό σας αξίζουν συγχαρητήρια.
Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να ζητάμε από εσάς να παλεύετε μονίμως ενάντια στο κύμα, σε ένα καθεστώς μόνιμης αβεβαιότητας.
Όσο η πολιτική να συνεχίζει να βάζει εμπόδια στον δρόμο των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, τα γκρίζα σύννεφα που είναι πάνω από την οικονομία μας θα παραμένουν, και θα υποσκιάζοουν οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης.
Το είδαμε και το τελευταίο διάστημα, με τις μεγάλες καθυστερήσεις στο κλείσιμο της αξιολόγησης. Μια καθυστέρηση που παρέλυσε επί μήνες την οικονομία. Αλλά κατά τον κ. Τσίπρα θα άξιζε τον κόπο, γιατί θα οδηγούσε σε μια γενναία ρύθμιση για το χρέος! Μια ρύθμιση τόσο καλή που θα τον ανάγκαζε να φορέσει γραβάτα!
Και τελικά τι έγινε;
Μείναμε, από τη μία πλευρά, με το 4ο Μνημόνιο των 5 δις μέτρων για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Ενώ από την άλλη πλευρά, δεν πήραμε ούτεπιστοποιητικό βιωσιμότητας, ούτε ποσοτική χαλάρωση, ούτε κάτι ουσιωδώς διαφορετικό για το χρέος, ούτε κατέστη ορατή η έξοδος στις αγορές.
Ηκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, δηλαδή, έχοντας πάρει ένα τσουβάλι μέτρα, δεν κατόρθωσε να μας γυρίσει ούτε καν στο 2014!
Διότι το 2014 η Ελλάδα είχε πιστοποιητικό βιωσιμότητας από το ΔΝΤ, είχε βγει δοκιμαστικά στις αγορές και δεν είχε, φυσικά, το βαρίδι τωνcapitalcontrols.
Κυρίες και κύριοι,
είναι σαφές ότι όσο συνεχίζουμε έτσι η χώρα δεν πρόκειται να βρει την περπατησιά της. Και το αποτέλεσμα θα είναι μονίμως θυσίες χωρίς ελπίδα.
Η χώρα σήμερα έχει σήμερα μπροστά της ένα μεγάλο στοίχημα. Και το στοίχημα αυτό είναι το πώς θα κάνουμε την Ελλάδα θα δουλέψει ξανά. Πώς θα βάλουμε μπροστά τη μηχανή της οικονομίας για να αρχίσουμε να δημιουργούμε εισόδημα και θέσεις εργασίας. Μόνο έτσι θα επιστρέψει η προοπτική και το χαμόγελο.
Οι μεγάλες θυσίες των περασμένων ετών έχουν δημιουργήσει κάποιες από τις προϋποθέσεις για να το καταφέρουμε: Παρά τα λάθη που έχουν γίνει, έχει επιτευχθεί τα τελευταία 7 χρόνια μια μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή, έχει σημειωθεί μια σημαντική εσωτερική υποτίμηση, ενώ έχουν προχωρήσει και αρκετές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, έστω κι αν αυτές πέρασαν μέσα από χίλια κύματα.
Δεν αρκούν όμως αυτά. Για να μπορέσουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την κρίση και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να μεταβούμε σε ένα νέο μοντέλο. Ένα μοντέλο εξωστρέφειας, στήριξης της επιχειρηματικότητας και προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων.
Σήμερα, δυστυχώς, ενώ η φορολογία είναι σε υψηλό 20ετίας, οι επενδύσεις βρίσκονται σε χαμηλό εικοσαετίας. Αλλά και οι εξαγωγές μας, παρά την προσπάθεια των ελληνικών επιχειρήσεων δεν έχουν τη δυναμική που θα θέλαμε. Υπάρχουν, φυσικά, αναλαμπές και επιτυχίες κόντρα στο ρεύμα, ωστόσο πάλι τον περασμένο Απρίλιο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, οι εξαγωγές (εξαιρουμένων καυσίμων και πλοίων) μειώθηκαν κατά 4%.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση και να μπορέσει η οικονομία μας να μπει σε τροχιά ισχυρής ανάπτυξης υπάρχει μια βασική συνθήκη: Να επιστρέψει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία. Και όπως έχει λεχθεί, η εμπιστοσύνη φεύγει με το άλογο, αλλά επιστρέφει με τα πόδια. Χρειαζόμαστε μια ριζική αλλαγή πορείας για να αντιστραφεί το κλίμα και να αρχίσουν να γίνονται και πάλι επενδύσεις. Πώς θα πετύχουμε να επιστρέψει η εμπιστοσύνη; Υπάρχει μια σειρά από προϋποθέσεις.
1. Η πρώτη προϋπόθεση είναι μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση η οποία θα μπορέσει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη εντός και εκτός συνόρων. Μια κυβέρνηση στην οποία τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και οι υπουργοί, θα πιστεύουν στην ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών και δεν θα τις παρουσιάζουν σαν αναγκαίο κακό. Μια κυβέρνηση που θα θυμίζει Εθνική Ελλάδος, με στελέχη υψηλού, πραγματικά, επιπέδου, από την πολιτική, την επιχειρηματική κοινότητα, και ικανά στελέχη του ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα, μάλιστα, στελέχη μάνατζμεντ, που έχουν την τεχνογνωσία να συμβάλλουν στην ανάπτυξη των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της οικονομίας μας.
2. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η δραστική αντιμετώπιση του ζητήματος των κόκκινων δανείων. Η κυβέρνηση έφερε, δυστυχώς πρόσφατα έναν γραφειοκρατικό νόμο που μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα αντί να το λύσει. Έναν νόμο που μπορεί να προκαλέσει εσφαλμένες προσδοκίες, αλλά και «μποτιλιάρισμα» στην ίδια του την εφαρμογή. Με ενδεχόμενο να προκληθεί ζημιά τόσο στις τράπεζες όσο και στις επιχειρήσεις. Στη Νέα Δημοκρατία έχουμε καταθέσει από τον Οκτώβριο μια ολοκληρωμένη πρόταση με κίνητρα και κυρώσεις για τις τράπεζες ώστε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα του ιδιωτικού χρέους με τρόπο σφαιρικό, γρήγορο και δίκαιο. Τόσο για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους, όσο και για το Δημόσιο. Η αναδιάρθρωση των επιχειρηματικών δανείων είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση που πρέπει να μετατραπεί από απειλή σε ευκαιρία. Για να πάρουν, και πάλι, μπρος οι επιχειρήσεις. Για να πάρει και πάλι μπρος η οικονομία.
3. Η τρίτη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης έχει να κάνει μ&epsilo