Η είδηση που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δεν είχε ασφαλώς τα στοιχεία εκείνα που συνήθως προκαλούν εντυπωσιασμό. Ένα τουρκικό χωριό, έλεγε στη χερσόνησο της Καλλίπολης μεταφέρεται ολόκληρο, λόγω της κατασκευής ενός φράγματος. Τόπος εγκατάστασης η Ίμβρος. Κι εδώ ακριβώς αρχίζουν τα ενδιαφέροντα. Το γεγονός δεν είναι διόλου τυχαίο. Η Τουρκία απαρασάλευτα προσηλωμένη στο μακρόπνοο σχέδιο της εθνικής κάθαρσης της Ίμβρου, της Τενέδου και της Πόλης προβαίνει σε μια ακόμη ενέργεια αφελληνισμού της νήσου Ίμβρου και μάλιστα κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης η οποία στο άρθρο 14 προβλέπει ότι : “οι νήσοι Ιμβρος και Τένεδος παραμένουν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελουμένης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν δι’ότι αφορά εις την τοπική διοίκησιν και την προστασίαν των προσώπων και των περιουσιών.”
Ψιλά γράμματα βέβαια για την Τουρκία οι συνθήκες, το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα αυτά. Το εξοργιστικό όμως είναι άλλο. Καμία απολύτως αντίδραση δε σημειώθηκε από την επίσημη ελληνική κυβέρνηση. Kαι στο σημείο αυτό θέλω να διευκρινίσω ότι το ενδιαφέρον μου δεν εκδηλώνεται ούτε για δημαγωγικούς λόγους ούτε για να πλειοδοτήσω στο “χρηματιστήριο των εθνικών θεμάτων”. Διαπιστώνω απλά την κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων, ανθρώπων πρώτ’απ’όλα, που είναι ασφαλώς και Έλληνες. Και θλίβομαι με την παγερή αδιαφορία με την οποία εκ συστήματος αντιμετωπίζονται τα θέματα αυτά.
Για τη λύση των προβλημάτων μας με την Τουρκία μια λύση υπάρχει φυσικά : Ο διάλογος. Ένας διάλογος ο οποίος θα γίνει υπό την απαράβατη προϋπόθεση του σεβασμού της εδαφικής μας ακεραιότητας καθώς και των διεθνών συνθηκών και της έννομης τάξεως. Και αυτός ο διάλογος θα μπορούσε να αποτελέσει για την Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία να θέσει συγκροτημένα μια σειρά από θέματα, ανάμεσα στα οποία είναι και η διεκδίκηση του καθεστώτος πολιτικής-οικονομικής-αυτοδιοίκησης που ρητώς προβλέπει η συνθήκη της Λωζάννης για τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο σοβαρά και υπεύθυνα να εγείρει τις αξιώσεις της, που δεν εκπορεύονται από υπερφίαλες εθνικιστικές διεκδικήσεις αλλά από διεθνή κείμενα και συνθήκες που δεσμεύουν την ίδια και θα όφειλαν να δεσμεύουν στον ίδιο βαθμό και την Τουρκία. Μου προκαλεί κατάπληξη και οργή το γεγονός ότι για δεκαετίες ολόκληρες, το επίσημο ελληνικό κράτος, υπό το πρόσχημα δήθεν της προστασίας του Ελληνισμού της Πόλης ανέχθηκε το βάρβαρο ξερίζωμα του ελληνικού πληθυσμού των δύο αυτών νησιών και εσιώπησε μπροστά στην προκλητική άρνηση της Τουρκίας να εφαρμόσει τα όσα η συνθήκη της Λωζάνης προέβλεπε για την Ιμβρο και την Τένεδο. Και από την άλλη το άλλοτε ακμαίο ελληνικό στοιχείο της Πόλης αφέθηκε και αυτό στην τύχη του και τα εγκληματικά ένστικτα του τουρκικού όχλου που υποκινούμενος από την εκάστοτε τουρκική ηγεσία το συρρίκνωσε σε ένα μικρό αριθμό 2,500 γερόντων.