Έχω την εντύπωση πως αυτοί που διαμαρτύρονται με την πολιτική της κυβέρνησης στον τομέα της εκπαίδευσης ξέρουν τι δεν θέλουν, αλλά δεν ξέρουν τι ακριβώς
θέλουν! Δεν θέλουν τα νέα σχολικά βιβλία. Δεν θέλουν την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Δεν θέλουν τις προτάσεις του Υπουργείου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Δεν θέλουν την κα. Γιαννάκου για Υπουργό Παιδείας. Τι θέλουν;
Το μόνο που ζητούν ξεκάθαρα είναι περισσότερα λεφτά για την Παιδεία. Αλήθεια, πιστεύει κανείς σοβαρά πως με το σημερινό εκπαιδευτικό μοντέλο της χώρας, αν δοθούν περισσότερα χρήματα θα λυθεί αυτομάτως το πρόβλημα; Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση πως η εκπαίδευση στην Ελλάδα χρηματοδοτείται επαρκώς. Όσοι όμως θέλουν εδώ και τώρα περισσότερα χρήματα θα πρέπει να υποδείξουν από ποιά γραμμή του προϋπολογισμού θα βρεθούν. Μήπως εννοούν από τον περιορισμό των αμυντικών δαπανών; Από τον περιορισμό των επιδοτήσεων στις ΔΕΚΟ; Από αύξηση μήπως των φόρων; Πιστεύω πως η αντιπολίτευση έχει την υποχρέωση να πει συγκεκριμένα και χωρίς δημαγωγικές περιστροφές την γνώμη της. Μπορεί να έπρεπε η ΝΔ προεκλογικά να είχε μετρήσει καλύτερα τα πράγματα προτού θέσει ως στόχο δαπανών για την Παιδεία το 5% του ΑΕΠ. Αυτό όμως δεν μπορεί να συγκαλύψει τη δημαγωγική τακτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης για το θέμα αυτό.
Ποιές προτάσεις αλήθεια κατέθεσε η αντιπολίτευση κατά την διάρκεια του διαλόγου για την Παιδεία πέρα από την αύξηση της χρηματοδότησης; Το ΠΑΣΟΚ, δια του προέδρου του τον Νοέμβριο του 2004, είχε φέρει κάποιες προτάσεις στην Βουλή πολλές από τις οποίες ήταν στην σωστή κατεύθυνση. Τις θυσίασε όμως στον βωμό του λαϊκισμού και της ικανοποίησης διαφόρων ομάδων πίεσης, όπως για παράδειγμα των οικογενειών των μαθητών που πήραν κάτω από τη βάση στις πανελλαδικές και που κατά την αντιπολίτευση δικαιούνται μία θέση στα πανεπιστήμια! Είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση
εκτιμά πως ένας «ξεσηκωμός» στην παιδεία θα δημιουργήσει αρνητικές εντυπώσεις και θα στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον της κυβέρνησης. Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών όμως έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση δεν ζημιώνεται από την στάση της αντιπολίτευσης. Ζημιώνεται όμως η χώρα αν καθυστερήσουν οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία.
Στο σημερινό σκηνικό της παγκοσμιοποίησης ένα από τα σημαντικά όπλα που μπορούν να δώσουν σε οικονομίες σαν και τη δική μας προστιθέμενη αξία είναι η υψηλής ποιότητας εκπαίδευση. Και η Ελλάδα τι έκανε; Διαιωνίζουμε το σύστημα της αποστήθισης στα σχολεία. Δεν αξιοποιούμε σωστά τα χρήματα που δαπανούμε για την Παιδεία καθώς δεν υπάρχει αξιολόγηση του έργου των ιδρυμάτων και των εκπαιδευτικών. Εξορίζουμε τους φοιτητές μας στο εξωτερικό. Αδυνατούμε να προσελκύσουμε φοιτητές από άλλες χώρες του κόσμου. Συντηρούμε την ύπαρξη ενός σοβιετικού μοντέλου στην εκπαίδευση όπου τα πάντα κατευθύνονται και αποφασίζονται από τους γραφειοκράτες του Υπουργείου Παιδείας. Υπερασπιζόμαστε την αυταπάτη μιας δήθεν δημόσιας δωρεάν παιδείας όπου τις δημόσιες δαπάνες τις
πληρώνουν φυσικά οι φορολογούμενοι (το μεγαλύτερο τμήμα των οποίων μισθωτοί και συνταξιούχοι), ενώ παράλληλα για να καλύψουμε τις αδυναμίες του συστήματος καταφεύγουμε στις ιδιωτικές δαπάνες που είναι δεύτερες μεγαλύτερες κατά κεφαλήν στην ΕΕ (μετά την Κύπρο).
Ας αντιληφθούμε πως το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι πρώτα από όλα διαρθρωτικό. Αφορά τα προγράμματα σπουδών στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Την προώθηση της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Την ενίσχυση της αυτονομίας και της πρωτοβουλίας των πανεπιστημίων. Την εισαγωγή συστημάτων αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έτσι ώστε
να αξιοποιούμε σωστά τα χρήματα των φορολογουμένων και να δώσουμε κίνητρα για άμιλλα. Την σύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις και την παραγωγή. Την συνύπαρξη κρατικών και μη κρατικών πανεπιστημίων -όπως γίνεται πια ακόμα και στην Κίνα. Εκτός αν θέλουμε να είμαστε η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι χώρες της ΕΕ αισθάνονται έντονα την ανάγκη να εκσυγχρονίσουν τα εκπαιδευτικά τους συστήματα. Η Κομισιόν για να ωθήσει τις εξελίξεις κατέθεσε πρόσφατα πρόταση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη εναρμόνιση των δεδομένων στα πανεπιστήμια της ΕΕ μέσω κοινών μηχανισμών αξιολόγησης και αναγνώρισης των επαγγελματικών προσόντων. Η πρόταση είναι βέβαια σε εθελοντική βάση. Από την άλλη πλευρά είναι σαφές πως αυτοί που δεν θα ακολουθήσουν ενδεχομένως να μείνουν στο περιθώριο των εξελίξεων.
Δεν έχουμε την δυνατότητα να αποδράσουμε από την πραγματικότητα. Έχουμε όμως να κερδίσουμε πολλά ως χώρα εάν αντιμετωπίσουμε την μεταρρύθμιση στην παιδεία ως εθνική πρόκληση. Φοβάμαι πως αυτά που γράφω πολύ λίγους από τους ακτιβιστές των κινητοποιήσεων μπορεί να μεταπείσουν. Η κυβέρνηση όμως δεν έχει περιθώρια υποχώρησης. Έχει μαζί της τους πολίτες. Και εάν οι κάθε λογής συντεχνίες κορυφώσουν τις αντιδράσεις του τότε υπάρχει και άλλος δρόμος: Η φωνή των πολιτών. Όσοι νομίζουν ότι με την στείρα αντιπολίτευση μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στην κυβέρνηση κάνουν λάθος. Θα δημιουργήσουν προβλήματα στους ίδιους τους εαυτούς τους.