Η Ιστορία θα κατατάξει, πιστεύω, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ανάμεσα στους σημαντικότερους ηγέτες της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Το έργο και η παρουσία κάθε πολιτικού μπορεί να αποτιμηθεί από διαφορετικές ιδεολογικές σκοπιές. Ένα πράγμα είναι σχεδόν αντικειμενικό. Το ειδικό βάρος κάθε πολιτικού ηγέτη. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ηγέτης από γερό μέταλλο. Ταύτισε την παρουσία του με 6 δεκαετίες πολιτικής ζωής και ανήκει σ’ αυτούς που πρωταγωνίστησαν ώστε η πατρίδα μας να βαδίσει το δρόμο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της Ευρώπης.
Θέλω όμως να σταθώ στον άνθρωπο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αυτόν που είχα την τύχη να γνωρίζω από τότε που ήμουν φοιτητής 22 ετών.
Ήταν ένας άνθρωπος πολύ πιο νέος από την ηλικία του. Ανοικτός στις νέες ιδέες και τα ρεύματα, άκουγε και ήθελε να ακούει. Γι΄ αυτό επιδίωκε να έχει νέους ανθρώπους γύρω του. Αγαπούσε τους νέους, τους άκουγε πάντα με σεβασμό και τους έδινε σημαντικές ευκαιρίες.
Ήταν φιλελεύθερος. Δεν χρησιμοποιώ το όρο με την πολιτική ή οικονομική έννοια. Αναφέρομαι στην ανεκτικότητά του. Στο σεβασμό που έδειχνε στους αντιπάλους και στη διαφορετική άποψη. Αυτή η ιδιότητά του, άλλωστε, τού επέτρεπε να συνομιλεί όλα τα χρόνια με την Αριστερά. Πίστευε βαθύτατα ότι οι πολιτικές δυνάμεις, παρά τις διαφορές τους, πρέπει να συνομιλούν και να συνεννοούνται. Γι’ αυτό και πρωταγωνίστησε στις συνεννοήσεις για να αποφευχθεί ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Κρήτη και υπηρέτησε σε ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του την ιδέα της εθνικής συμφιλίωσης.
Ήταν γενναίος. Ασφαλώς ένας άνθρωπος που συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και καταδικάστηκε 2 φορές εις θάνατον είναι γενναίος. Πέραν αυτών όμως, αναφέρομαι και στη γενναιότητα με την οποία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υποστήριζε τις θέσεις του, συχνά κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Δεν δίστασε να αναλάβει το κόστος για να προχωρήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ως πρωθυπουργός. Με παρρησία ήταν η φωνή της λογικής στα εθνικά θέματα. Με θάρρος και διορατικότητα μίλησε για τα επερχόμενα δεινά στην οικονομία την εποχή της ευδαιμονίας.
Ήταν αισιόδοξος. Ένας από τους πιο πραγματιστές πολιτικούς κάποιες φορές εμφανιζόταν αθεράπευτα αισιόδοξος. Ήταν μία από τις αντιφάσεις του; Πιστεύω πως όχι. Η αισιοδοξία του Μητσοτάκη ήταν ένας μηχανισμός άμυνας. Ήταν η θετική ενέργεια που ήθελε να μεταδώσει στους γύρω του στις δύσκολες στιγμές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μαχητής και ποτέ δεν ήθελε να παρατάει μια υπόθεση.
Απεχθανόταν τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Είχε συνειδητοποιήσει απόλυτα τα δεινά που έχει επιφέρει στον τόπο αυτό το εθνικό καρκίνωμα. Γι’ αυτό προσπάθησε να κάνει καθαρούς λογαριασμούς με τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είπε αλήθειες, όσο δυσάρεστες και αν ήταν αυτές, και είχε την τύχη και την ατυχία να δικαιωθεί ενώ βρισκόταν εν ζωή.
«Να λέτε την αλήθεια», ήταν αυτό που μου επαναλάμβανε μέχρι τέλους. Αυτή, για μένα. είναι η σημαντικότερη παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Εμείς οι νεώτεροι αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του πρέπει να λέμε την αλήθεια και να υπηρετήσουμε με συνέπεια το δρόμο των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η πατρίδα μας για να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης.