(…) Σήμερα, 40 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κάνει τη δική της εσωτερική επανάσταση. Να μην βαυκαλιζόμαστε μόνο ότι είμαστε «η παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών», αλλά να γίνουμε αυτή των μελλοντικών επιλογών. Ένα κόμμα που θα αναμετρηθεί και θα διορθώσει ακόμα και τα δικά του λάθη. Που θα αποδείξει ότι διδάσκεται από αυτά, σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους «αδοκίμαστους» που σήμερα υπόσχονται αλλαγή, αλλά ουσιαστικά προτείνουν επανάληψη όλων των αποτυχημένων συνταγών του χτες. (…)
Νέα Δημοκρατία : Σούπερ μάρκετ ή δύναμη ευθύνης ;
του Κωστή Χατζηδάκη – Βουλευτή Ν.Δ. Β’ Αθηνών
Ποιες πρωτοβουλίες της σαραντάχρονης Νέας Δημοκρατίας, μέσα στο σημερινό σκηνικό απαξίωσης της πολιτικής, έχουν αφήσει θετικό απόηχο; Όσες είχαν μακροχρόνια στόχευση ή και πολιτικό ρίσκο, αγνοώντας τις πρόσκαιρες αντιδράσεις και το όποιο πολιτικό κόστος. Πατριωτικό καθήκον και Καραμανλική παράδοση είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες.
Ας θυμηθούμε :
– Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, με μια διαδικασία που χαρακτηρίστηκε διεθνώς ως “ελληνικό θαύμα”, λόγω της δυσκολίας αλλα και της απόλυτης επιτυχίας της.
– Η κοπιώδης προσπάθεια για ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, παρά την παραδόξως μάλλον αρνητική τοποθέτηση της πλειονότητας των πολιτών εκείνη την περίοδο και τις αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης.
– Η πολιτική της εθνικής συμφιλίωσης του ‘89-’90 που έθεσε οριστικό τέρμα στα κατάλοιπα του εθνικού διχασμού.
– Η στρατηγική για τους ενεργειακούς αγωγούς, που δεν έλαβε υπ’ όψιν της αβάσιμες αντιδράσεις εκτός των συνόρων και η προώθηση μιας σειράς αποκρατικοποιήσεων που αγνόησε αντίστοιχες συντεχνιακές αντιδράσεις εντός.
– Η στήριξη με σημαντικό πολιτικό κόστος της εθνικής προσπάθειας να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ, να αποφύγει το γκρεμό της χρεωκοπίας και να ξεπεράσει την κρίση όρθια και δυνατή.
Αυτό είναι λοιπόν η Νέα Δημοκρατία; Μια ιστορία εθνικών θριάμβων και δόξας; Ασφαλώς όχι. Υπήρξαν και αδυναμίες και λάθη και αποτυχίες. Δύο από αυτά ξεχωρίζουν. Πρώτο λάθος: η Νέα Δημοκρατία δεν έδωσε όσο έπρεπε τη μάχη των ιδεών. Απέτυχε να γκρεμίσει στερεότυπα της μεταδικτατορικής Ελλάδος, απέτυχε να απενοχοποιήσει αξίες του δικού της ιδεολογικού οπλοστασίου. Έννοιες όπως η οικονομική ελευθερία, η επιχειρηματικότητα, η αξιολόγηση, η ανταγωνιστικότητα, στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ακόμα με καχυποψία, την ώρα που διεθνώς θεωρούνται αυτονόητες.
Ως αποτέλεσμα αυτού ήρθε και το δεύτερο μεγάλο λάθος. Ενδώσαμε ενίοτε σε αυτό που ο Ιδρυτής μας, είχε χαρακτηρίσει ως “την κατάρα του πολιτικού μας βίου”. Δηλαδή, το λαϊκισμό. Με άλλα λόγια: δεν κλείσαμε πάντοτε τ’ αυτιά μας σε αιτήματα επιμέρους κοινωνικών ομάδων που ήταν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κάνει τη δική της εσωτερική επανάσταση. Να μην βαυκαλιζόμαστε μόνο ότι είμαστε «η παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών», αλλά να γίνουμε αυτή των μελλοντικών επιλογών. Ένα κόμμα που θα αναμετρηθεί και θα διορθώσει ακόμα και τα δικά του λάθη. Που θα αποδείξει ότι διδάσκεται από αυτά, σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους «αδοκίμαστους» που σήμερα υπόσχονται αλλαγή, αλλά ουσιαστικά προτείνουν επανάληψη όλων των αποτυχημένων συνταγών του χτες.
Πώς θα το πετύχουμε;
Πρώτον, με προσήλωση στη φυσιογνωμία μας και στον προσανατολισμό μας. Η Νέα Δημοκρατία είναι ευρωπαϊκό κόμμα και θέλει να παραμείνει στον πυρήνα της ΕΕ. Είναι κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, εθνικό, φιλελεύθερο και λαϊκό. Δεν προσδιορίζεται με βάση τις ιδεοληψίες κανενός φανατικού.
Δεύτερον, ανανεώνοντας τον πολιτικό της λόγο. Περιγράφοντας σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζούμε σε 10 χρόνια από σήμερα. Με ποιο παραγωγικό μοντέλο; Σε ποια Ευρώπη; Ιεραρχώντας ψηλότερα στην ατζέντα μας τα ζητήματα θεσμικού εκσυγχρονισμού και ατομικών δικαιωμάτων.
Τρίτον, κάνοντας όσο σαφέστερο γίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία είναι μια δύναμη εθνικής ευθύνης. Πολύ περισσότερο τώρα, καθώς διανύουμε το τελευταίο μίλι για έξοδο από το μνημόνιο και την ολοκλήρωση μιας τεράστιας προσπάθειας ώστε να ξαναγίνει η Ελλάδα ένα κανονικό Ευρωπαϊκό κράτος. Σημαία των αντιπάλων μας παραμένει ο λαϊκισμός. Δική μας σημαία είναι το καθήκον απέναντι στην πατρίδα. Και μ’ αυτή τη σημαία μπορούμε να υπηρετήσουμε ταυτόχρονα τόσο το συμφέρον της παράταξης, όσο και το συμφέρον της χώρας.
Τέταρτον, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι μεγάλη παράταξη, αλλά όχι «πολιτικό σούπερ-μάρκετ». Η διεύρυνση της επιρροής της είναι αναγκαία, αλλά πρέπει να γίνεται πάνω σε κοινά αποδεκτούς στόχους. Διευρύνσεις που απλώς θολώνουν το κεντρικό πολιτικό μήνυμα είναι επιζήμιες και ακυρώνουν όλα αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε. Όσοι λοιπόν θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο της Ευρώπης -που φυσικά πρεπει να διδαχθεί από τα λάθη της- το δρόμο της υπευθυνότητας, μένοντας μακριά από το λαϊκισμό και τις πολιτικές σαπουνόφουσκες, χωρούν στο νέο ξεκίνημα της Νέας Δημοκρατίας.
Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να θυμηθεί το ρόλο που είχε στο ξεκίνημά της: μια δύναμη υπεύθυνης μεταρρύθμισης. Ο Καραμανλής το ’74 δεν επιδίωξε την επαναφορά της προδικτατορικής Ελλάδας, για τον ίδιο λόγο που το σημερινό εθνικό μας όραμα δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στην Ελλάδα προ του 2010. Όπως εκείνος άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη χώρα, έτσι και εμείς οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Τίποτα δεν θα τιμήσει την πολιτική του παρακαταθήκη όσο η αίσθηση ότι οι πολιτικοί του επίγονοι ακολουθούν το δικό του δρόμο του ρεαλισμού, της συνεχούς εξέλιξης, του πατριωτικού καθήκοντος.