Ήθελε πολύ κουράγιο να βγείτε στην τηλεόραση εκείνο το πρώτο τραγικό τριήµερο των πυρκαγιών; Ήσασταν ο µόνος βουλευτής της Ν∆ που το τόλµησε…
Κοιτάξτε, οι επικοινωνιολόγοι λένε πως δεν πρέπει να πολυεµφανίζεσαι στα δύσκολα. Το γεγονός, όµως, ότι κατάγοµαι από την ορεινή Κρήτη µε κάνει να ντρέποµαι να πω «όχι» στα δύσκολα. Όταν εµφανίζεσαι, δεν είναι ανάγκη να τα βρίσκεις όλα σωστά. Ο κόσµος καταλαβαίνει την ειλικρίνεια. ∆εν καταλαβαίνει τη λογική του άσπρου-µαύρου. Ότι δηλαδή οι «άλλοι», οι «αντίπαλοι», τα έχουν κάνει όλα λάθος και εσύ τα κάνεις όλα σωστά.
H γενιά σας, η περίφηµη «γενιά των σαραντάρηδων» πολιτικών, διακρίνεται για το πρακτικό της πνεύµα…
Μα το ζητούµενο για µας είναι να µην είµαστε µόνο νέοι στην ηλικία αλλά και νέοι στις ιδέες. Αυτή είναι η µεγάλη πρόκληση. Στη χώρα µας δεν έχουµε πρόβληµα ρητόρων. Έχουµε πρόβληµα πρακτικών πολιτικών. Για µένα η πολιτική είναι management µε πειθώ. Στην Ελλάδα, πολλές φορές έχουµε δει πως είναι πειθώς χωρίς management.
Κλισέ ερώτηση, αλλά γιατί µπαίνει σήµερα ένας νέος άνθρωπος στην πολιτική; Και κυρίως γιατί µένει;
∆εν µπαίνουν πια πάρα πολλοί νέοι στην πολιτική. Ειλικρινά, θα ήθελα να µπαίνουν περισσότεροι. Σίγουρα, υπάρχει µια προσωπική φιλοδοξία – όσοι λένε πως πολιτεύονται για να σώσουν τον τόπο λένε ψέµατα. Από την άλλη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο αν δίπλα στην προσωπική φιλοδοξία δεν υπάρχει και µια διάθεση προσφοράς.
Ήταν δύσκολη ή εύκολη απόφαση να εγκαταλείψετε την Ευρωβουλή;
Ήταν δύσκολη. Για µένα η Ευρωβουλή ήταν µια πολύ µεγάλη εµπειρία, πολλά µεταπτυχιακά µαζί. Από την άλλη πλευρά, έµεινα εκεί δεκατρία χρόνια. Ό,τι έχω κάνει µέχρι τώρα το έκανα µε ενθουσιασµό. Αν έµενα κι άλλο, θα γινόµουν «επαγγελµατίας» ευρωβουλευτής. Είπα να αλλάξω πεδίο, µε τη σκέψη ότι αν έµαθα πέντε πράγµατα τόσα χρόνια στις Βριξέλες, καλό θα ήταν, ίσως, να τα αξιοποιήσω κι εδώ. Είναι όπως το ποδόσφαιρο, έχεις πάντα τον πειρασµό να περάσεις από τις κερκίδες στον αγωνιστικό χώρο για να δείξεις κι εσύ τι αξίζεις.
Ζείτε πολύ διαφορετικά από τους άλλους σαραντάρηδες; Αισθάνεστε καµιά φορά λες και είστε σε µια γυάλα;
Η διαφορά µέχρι τώρα ήταν πως έπρεπε να είµαι τρεις ή τέσσερις ηµέρες την εβδοµάδα στις Βριξέλες ή στο Στρασβούργο. Η φιλοδοξία µου είναι να παραµείνω, όσο γίνεται, κανονικός άνθρωπος. Όχι απλά και µόνο για να µην αποξενωθώ από τον κόσµο, αλλά γιατί η ζωή δεν είναι πρόβα. ∆εν θέλω να περάσω τη ζωή µου κάνοντας µια παράσταση, υποδυόµενος ένα ρόλο. Γι’ αυτό προσπαθώ να κρατάω φίλους εκτός πολιτικής, να πηγαίνω διακοπές µε ανθρώπους που ήξερα από όταν ήµουν 20 ετών. Και ναι, βεβαιότατα υπάρχουν στιγµές στη ζωή µου που µιλάω για άλλα πράγµατα.
Όπως;
Για τον Παναθηναϊκό, ας πούµε. (γέλια)
∆ιακοπές πήγατε;
Πήγα πέντε ηµέρες στην Κεφαλλονιά και τέσσερις στην Κρήτη. Μετά ο Καραµανλής πήρε την απόφαση να γίνουν εκλογές και τα µάζεψα γρήγορα και έφυγα, αφού ζήτησα σε µια γειτόνισα να κλείσει το σπίτι.
Είστε ακριβώς στην ηλικία που οι επικοινωνιολόγοι έλεγαν στον Καραµανλή «Να βρεις ένα καλό κορίτσι να νοικοκυρευτείς». Το λένε και σε σας;
Ναι – κάποτε µάλιστα, πιεστικά. Η αλήθεια είναι ότι µετά τα 40 άρχισε και µένα να µου χτυπάει ένα καµπανάκι. Όµως, σ’ αυτό το θέµα δεν χωράνε «πρέπει». Πρέπει να το αισθανθείς µέσα σου για να πάρεις την απόφαση να περάσεις… στην άλλη πλευρά του ποταµού.
Και πώς θα γίνει αυτό; Οι πολιτικοί τον περισσότερο καιρό είναι ερωτευµένοι µε την εξουσία…
Οι πολιτικοί συνήθως είµαστε ερωτευµένοι µε τον εαυτό µας – σε παρασύρουν, υποθέτω, οι ψήφοι που παίρνεις. Σίγουρα, βέβαια, για να είναι κάποιος καλός στη δουλειά του και να του το αναγνωρίζουν οι πολίτες, θα πει πως έχει κάποια θετικά χαρακτηριστικά. Όµως, όλοι είµαστε άνθρωποι και όλοι έχουµε µειονεκτήµατα.
Η καλή, λαµπερή εικόνα παίζει το ρόλο της. Εσείς προσέχετε την εικόνα σας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσέχουν πώς εµφανίζονται – δεν αποτελώ εξαίρεση. ∆εν θέλω όµως να γίνοµαι δούλος της εικόνας. Άλλωστε ό,τι και να κάνω, δεν µπορώ να κρύψω ότι µε έχουν αποχωριστεί οι τρίχες της κεφαλής µου. Η… αλήθεια «λάµπει»!
Εκτός Βουλής φοράτε κοστούµια;
Τα σαββατοκύριακα δεν φοράω ποτέ. Απλώς, όταν εξελέγην ευρωβουλευτής, ήµουν 29 χρόνων. Στην Ευρωβουλή οι κλητήρες δεν το πίστευαν. Από τότε απέκτησα τη συνήθεια να φοράω γραβάτες και κοστούµια – όχι µόνο γιατί κυκλοφορούσα σε συσκέψεις και στα επίσηµα δείπνα αλλά κυρίως γιατί έπρεπε να πείθω τους κλητήρες και τους φύλακες στις εισόδους.
Πείτε µου ένα ωραίο προεκλογικό «θα»…
∆εν θα πω ποτέ κάτι που δεν γίνεται, όσο ευχάριστο και να ’ναι. Γιατί, αν κάποια στιγµή βρεθώ εκτός πολιτικής, θα ντρέποµαι να συναντήσω ξανά τους ανθρώπους στους οποίους θα έχω πει ένα συνειδητό ψέµα.
