Ας αρχίσουμε με μία προσωπική ερώτηση. Πως αποφασίσατε να αφήσετε μία δωδεκαετή επιτυχημένη πορεία στις Βρυξέλλες και να μπείτε στο κυνήγι του σταυρού στην Β’ Αθηνών;
Ξέρετε δεν αποκλείεται τόσα χρόνια στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο κάτι να έχω μάθει! Αν έτσι συμβαίνει ίσως είναι χρήσιμο να μεταφέρω αυτές τις γνώσεις και τις εδώ και να μην τις κρατήσω για τον εαυτό μου. Είναι πρόκληση να περάσεις από τα μεγάλα, αλλά λίγο θεωρητικά στα μικρότερα, αλλά μικρότερης πρακτικής σημασίας. Μου δίνεται η δυνατότητα, με την επιστροφή μου να προσφέρω και μάλιστα σε μία δύσκολη εκλογική περιφέρεια όπως η Β’ Αθηνών, με κοινωνικές ομάδες που απαιτούν και αξίζουν μία καλύτερη ποιότητα ζωής προσθέτοντας μία ευρωπαική ματιά στα προβλήματα και τις λύσεις τους. Παράλληλα μου δίνεται η ευκαιρία να έρθω πιο κοντά στην μεγάλη προσπάθεια του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.
Δεν ενέχει κάποιο προσωπικό ρίσκο η μετακίνηση από την ασφάλεια της Ευρωβουλής στο «καμίνι» της μεγαλύτερης και δυσκολότερης εκλογικής περιφέρειας της χώρας; Τι μπορεί να προσδοκά από εσάς ο ψηφοφόρος της Β’ Αθήνας;
Είμαι μαθημένος στα δύσκολα από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ. Μην νομίζετε επίσης ότι είναι εύκολο να διαπραγματεύεσαι για δώδεκα χρόνια στις Βρυξέλλες με ευρωβουλευτές και υπουργούς από 26 διαφορετικές χώρες και να πετυχαίνεις πράγματα για την χώρα σου. Αυτήν ακριβώς την εμπειρία και τον τρόπο δουλειάς θέλω να αξιοποιήσω για την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Το στερεότυπο ότι η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι πολυτέλεια για την Β Αθήνας, καθώς για να επικρατήσει κάποιος πολιτικός πρέπει να επιλέξει τον λαϊκισμό, το ρουσφέτι και την οξύτητα ως τρόπο έκφρασης υποτιμά τους ίδιος τους Τα προβλήματα της άναρχης δόμησης, της έλλειψης πρασίνου, της κυκλοφοριακής συμφόρεσης, της ελλειμματικής διαχείρισης των σκουπιδιών απαιτούν λύσεις σύγχρονες και ευρωπαϊκές. Ας αντιληφθούμε όλοι ότι η Β’ Αθηνών δεν είναι Β’ Εθνική. Είναι Ευρώπη και προχωρά μπροστά μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα. Με την παρουσία μου λοιπόν θέλω να συμβάλω στην επιτάχυνση αυτής της πορείας.
Το νομοσχέδιο για την παιδεία κατατέθηκε. Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις συνεχίζονται. Οι πανεπιστημιακοί το απορρίπτουν, οι σχολές είναι κλειστές, οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και ο κόσμος ταλαιπωρείται. Δεν είναι καθόλου
υπεύθυνη η κυβέρνηση για την κατάσταση αυτή; Μήπως πρέπει να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία για να εκτονωθεί η κρίση;
Η κυβέρνηση αντί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της για την παιδεία αμέσως μετά την εκλογή της, προτίμησε και πολύ σωστά να ξεκινήσει εθνικό διάλογο. Κάλεσε στον διάλογο αυτό όλους τους ενδιαφερόμενους: κόμματα, μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, φοιτητικές παρατάξεις, καταθέτοντας τις προτάσεις της. Στην διαδικασία αυτή όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι με διάφορα προσχήματα προτίμησαν να αποχωρήσουν. Όλοι όσοι αποχώρησαν, κατηγορούσαν όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα την κυβέρνηση ότι παρατείνει το αδιέξοδο μη καταθέτοντας τον νόμο πλαίσιο. Τώρα που ο νόμος πλαίσιο κατετέθη στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, ζητούν την απόσυρσή του και διάλογο από μηδενική βάση, οι ίδιοι που αποχώρησαν πριν ένα χρόνο από τον διάλογο. Νομίζω ότι παίζεται κυριολεκτικά ένα θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές όλους όσους επιθυμούν για διάφορους λόγους ( πολιτικούς, συντεχνιακούς, βολέματος ) να συντηρηθεί αυτή η κατάσταση. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να οδηγηθεί στο «δια ταύτα». Ο νέος νόμος πλαίσιο είναι ένα
μεταρρυθμιστικό βήμα που επιχειρεί να βγάλει από το τέλμα και την ακινησία την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και σε αυτήν την μεταρρύθμιση δεν υπάρχει κόστος αφού η πλειοψηφία των πολιτών την στηρίζει. Όσοι επιθυμούν να κρατούν την χώρα δέσμια στο παρελθόν, θα αναλάβουν οι ίδιοι το κόστος των επιλογών τους.
Άρθρο 16 και ιδιωτικά πανεπιστήμια – Πανεπιστημιακό Άσυλο. Δύο έννοιες που μονοπώλησαν τον δημόσιο διάλογο τον τελευταίο καιρό. Μήπως είναι στραβός ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;
Επιβάλλεται άμεσα επιστροφή στον κόσμο της κοινής λογικής, στην πραγματικότητα δηλαδή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος ζει και λειτουργεί. Μη κρατικά πανεπιστήμια υπάρχουν παντού ακόμα και στην Κίνα. Όσοι αντιδρούν επιθυμούν μάλλον να συντηρήσουμε αυτή την παγκόσμια πρωτοτυπία της συνταγματικής απαγόρευσης και το παγκόσμιο ρεκόρ της φοιτητικής μετανάστευσης με δεύτερη την Μαλαισία. Υποτίθεται ότι προασπίζουμε τους νέους μας από «κακά» ιδιωτικά πανεπιστήμια όταν ο καθένας μπορεί πλέον να σπουδάσει σε μη κρατικά πανεπιστήμια παντού στον κόσμο. Από την άλλη φοβόμαστε ότι η συνύπαρξη μη κρατικών και κρατικών ΑΕΙ θα υποβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια παραβλέποντας το γεγονός ότι η υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων υπάρχει ήδη. Και είναι αποτέλεσμα της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, του κομματισμού της συνδιαλλαγής και της λογικής της ήσσονος προσπάθειας που έχει επικρατήσει εδώ και χρόνια. Γιατί άραγε τόσο καιρό που δεν υπάρχουν μη κρατικά ΑΕΙ τα δημόσια δεν αναβαθμίστηκαν; Η μήπως, αν ιδρυθούν μη κρατικά ΑΕΙ θα οδηγήσουν τους καθηγητές των δημοσίων στην τεμπελιά; Η κυβέρνηση με την πρόταση αναθεώρησης του Άρθρου 16 προσπαθεί να βάλει ένα τέλος στην απαγόρευση αυτή. Δυστυχώς ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υπαναχώρησε από τις αρχικές του δεσμεύσεις για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών. Το πανεπιστημιακό άσυλο τώρα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει περισσότερο για να προασπίζει το δικαίωμα σε παράνομες δραστηριότητες και παραβατικές συμπεριφορές και λιγότερο για να προασπίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Από την άλλη καταπατείται καθημερινά από μειοψηφίες που θεωρητικά θα έπρεπε να το υπερασπίζονται. Μία ματιά στο εκπαιδευτικό ρεπορτάζ και σε αρθογραφία πανεπιστημιακών αποδεικνύει του λόγου το αληθές: δυναμικές μειοψηφίες διακόπτουν κατά το δοκούν την λειτουργία των διοικητικών οργάνων, εισβάλουν σε εργαστήρια και σε γραφεία καθηγητών παρεμποδίζοντας την έρευνα και την λειτουργία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όταν διαφωνούν με το περιεχόμενο πολιτικών εκδηλώσεων θεωρούν καθήκον τους, στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών προφανώς, να τις διαλύουν!! Η πανεπιστημιακή κοινότητα οχυρωμένη πίσω από την αδυναμία του αρμόδιου οργάνου να συγκληθεί δεν ανελάμβανε τις ευθύνες της. Από κοντά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις
οι οποίες αδρανούσαν φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Αποτέλεσμα, να γινόμαστε συχνά μάρτυρες βανδαλισμών και καταστροφών δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Η κυβέρνηση έχοντας την μεγαλύτερη ευθύνη για την λύση του αδιεξόδου στο νέο νόμο εκσυγχρόνισε τον θεσμό του ασύλου μεταφέροντας την ευθύνη για την άρση του στο πρυτανικό συμβούλιο στο οποίο απαιτείται πλειοψηφία.
Η αναθεώρηση του ΑΕΠ θα μας κοστίσει τελικά ακριβά. Μήπως τελικά δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για την χώρα; Υπάρχει κίνδυνος λόγω της αναθεώρησης αυτής να χάσουμε πόρους και από το Δ’ ΚΠΣ;
Η αναθεώρηση του ΑΕΠ δεν ήταν θέμα πολιτικής επιλογής, αλλά υποχρέωσή μας. Ακόμα και η κυρία Παπανδρέου που κάνει κριτική αν ήταν υπουργός δεν θα μπορούσε να την αποφύγει ούτε να μετρήσει το ΑΕΠ διαφορετικά, αφού αυτό είναι θέμα στατιστικών κανόνων της EUROSTAT. Οφείλαμε να κάνουμε αυτήν την αναθεώρηση εδώ και πολλά χρόνια καθώς η Επιτροπή πίεζε την χώρα μας από το 2002 για να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν αρνούμαι ότι θα κληθούμε να αυξήσουμε κάπως την συνεισφορά μας στον προϋπολογισμό της ΕΕ όπως έγινε και με την αναθεώρηση του 1994 επί ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα εάν το κατά κεφαλήν AEΠ της χώρας μας είναι το 2010 πάνω από το 90% του κοινοτικού μέσου όρου ενδεχομένως να χάσουμε κάποια χρήματα από το Ταμείο Συνοχής, 1, 5 δις από τα 3 δις αυτού του Ταμείου. Ωστόσο είναι
σημαντικό να αναφερθεί ότι αν η αναθεώρηση του ελληνικού AEΠ είχε γίνει νωρίτερα -πριν την λήψη των αποφάσεων για την κατανομή των κονδυλίων- θα χάναμε περίπου τα μισά από τα 20 δις του ΚΠΣ. Να τονίσω επίσης ότι υπάρχουν πολλές θετικές επιπτώσεις οι οποίες υποβαθμίζονται: η ενίσχυση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, ο περιορισμός του ελλείμματος ως ποσοστό του ΑΕΠ και ο αντίστοιχός περιορισμός του Δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Πράγμα που θα δώσει μία ανάσα στην δημοσιονομική πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε πρόταση μομφής ζητώντας άμεσα εκλογές. Μήπως είναι προτιμότερο οι πρόωρες εκλογές από το να διανύσουμε μία μακρά προεκλογική περίοδο.
Δεν νομίζω να υπάρχει κοινωνική απαίτηση για πρόωρες εκλογές. Ο κόσμος απαιτεί λύσεις στα προβλήματά του και όχι προσφυγή στις κάλπες. Θα ήταν προτιμότερο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αξιολογεί καλύτερα τις απαιτήσεις των πολιτών και να ανταποκρίνεται στα αιτήματά τους. Για να γίνει όμως αυτό
χρειάζεται μεταρρυθμιστική ατζέντα κάτι που λείπει από το ΠΑΣΟΚ, που μάλλον αρέσκεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού και λιγότερο ουσίας. Ο κ. Παπανδρέου άλλωστε έχει βαλθεί να υπονομεύσει τον εαυτό του. Αφού «νίκησε» όπως είπε στις δημοτικές εκλογές επιχείρησε μία πρόταση μομφής που κανείς δεν θυμάται. Και τώρα αποφάσισε να καταψηφίσει το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια, που έχει κατά βάση θέσεις τις οποίες και ο ίδιος υποστήριζε μέχρι πρότινος. Εν πάση περιπτώσει η κυβέρνηση έχει εκλεγεί με ορίζοντα τετραετίας και έχει ακόμα δουλειά να κάνει.