Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια από τις βασικές διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται όχι μόνο για να περιοριστεί το μέγεθος του δημοσίου αλλά και για να σταλεί ένα μήνυμα στις διεθνείς αγορές πως οι επιπτώσεις της κρίσης αναλύθηκαν σοβαρά και η Ελλάδα αποφασίζει να κάνει βαθιές αναπτυξιακές τομές. Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί που τις αρνούνται ακόμα στην Ελλάδα και αρκετοί άλλοι τις αντιμετωπίζουν σαν πικρό χάπι. Δεν είναι τυχαίο ότι τέσσερις αποκρατικοποιήσεις που ήταν σε εξέλιξη (ΔΕΠΑ, ΕΥΑΘ, Αλυκές, ΛΑΡΚΟ) σταμάτησαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με καταγγελίες για ανάλγητη πολιτική. Τώρα η σημερινή κυβέρνηση ψάχνει να βρει πώς θα εξασφαλίσει τα 2,5 δις που έχει εγγράψει στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης από «ανάλγητες» αποκρατικοποιήσεις.
Όταν χειρίστηκα προσωπικά την υπόθεση της αποκρατικοποίησης της Ολυμπιακής δέχθηκα πολλές επιθέσεις από το ΠΑΣΟΚ που ξεχνώντας τις τέσσερις δικές του αποτυχημένες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης, θυμήθηκε να εναντιωθεί στην τελευταία και πετυχημένη δική μας προσπάθεια. Τώρα, ξεχνώντας εκ νέου την εναντίωσή του μέχρι πριν από ένα χρόνο και την υπόσχεση για μερική επανακρατικοποίηση, το ΠΑΣΟΚ προβάλλει το κόστος για τους εργαζομένους, προκειμένου να υποβαθμίσει αυτήν την αδιαμφισβήτητη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας. Βλέπει όμως το δέντρο και χάνει το δάσος. Διότι το κόστος της λύσης είναι πάρα πολύ μικρότερο από το κόστος της μη λύσης.
Το είπαμε από τον Οκτώβριο του 2008, ότι το πακέτο κάλυψης των εργαζομένων ήταν γενναιόδωρο. Η διατήρηση όμως σε λειτουργία της παλιάς Ολυμπιακής κόστιζε και θα κόστιζε απείρως περισσότερο. Η Ολυμπιακή στοίχιζε στους Έλληνες 1 εκατ. ευρώ ημερησίως. Τετρακόσια περίπου εκατ. ευρώ το χρόνο. Το πακέτο κάλυψης των εργαζομένων, που σύμφωνα με το νόμο 3717/2008, έφτασε τα 1,26 δισεκ. ευρώ σε βάθος 25ετίας, ισοδυναμεί με τα ελλείμματα της Ολυμπιακής για τρία χρόνια! Όλα αυτά σύμφωνα με στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Και ενώ οι «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου αντιδρούν σήμερα για το κόστος των 1,26 δισεκ. ευρώ, το οποίο, επαναλαμβάνω, θα καταβληθεί σε βάθος εικοσιπενταετίας, λησμονούν ότι μόνο από τις λεγόμενες διαιτητικές αποφάσεις καταβλήθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό στην Ολυμπιακή το ίδιο περίπου ποσό (1,2 δισεκ. ευρώ) και μάλιστα μόνο μέσα σε τέσσερα χρόνια!
Το 2009 εισέρρευσαν στα κρατικά ταμεία 177 εκατ. ευρώ από την πώληση στοιχείων ενεργητικού της εταιρείας. Επίσης, αναμένεται να εισρεύσουν σημαντικά ποσά από τη διαδικασία εκκαθάρισης (αεροσκάφη, κτίρια κλπ). Ακόμα περισσότερο: Ήδη από φέτος, το 2010, η λύση που δώσαμε στην Ολυμπιακή ελαφρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Το 2010, που είναι η πιο «βαριά» και δύσκολη χρονιά του προγράμματος, θα καταβληθούν για τους πρώην εργαζομένους 256 εκατ. ευρώ. Αν η εταιρεία συνέχιζε να λειτουργεί με το ίδιο καθεστώς, θα είχαμε ζημιά 400 εκατ. ευρώ. Ακόμα και στη δυσκολότερη, δηλαδή, χρονιά εφαρμογής του προγράμματος το κράτος γλιτώνει περίπου 150 εκατ. ευρώ. Και αυτό χωρίς να συνυπολογίσουμε τα έσοδα του δημοσίου από την καταβολή σπατόσημου, εισφορών στο ΙΚΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών.
Επισημαίνω επίσης: Το πρόβλημα δε λύθηκε για δυο περίπου δεκαετίες. Έτσι, για να μη θεωρήσει τελικά η Κομισιόν τη νέα εταιρεία συνεχιστή, και επομένως κληρονόμο των χρεών και των νομικών περιπλοκών της παλιάς, έπρεπε η Ολυμπιακή, με βάση τους κανόνες του κοινοτικού δικαίου, να αποκρατικοποιηθεί χωρίς τους εργαζομένους της. Τόσο αυτούς που συνταξιοδοτήθηκαν, όσο και αυτούς που μεταφέρονται στο δημόσιο. Η λύση αυτή δεν μπορούσε φυσικά να είναι χωρίς κόστος. Πολύ περισσότερο αν ληφθεί υπόψη το μέχρι τότε εργασιακό τους καθεστώς σε μια πρώην ΔΕΚΟ. Αλλά και το εφάπαξ χρηματικό βοήθημα που καταβάλλεται σε αυτούς που μεταφέρονται στο δημόσιο δε θα μπορούσε να μην καταβληθεί. Σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο και τους νομικούς συμβούλους της κυβέρνησης, ορισμένοι εκ των οποίων ήταν καθηγητές νομικής, σ’αυτή την περίπτωση πάλι θα υπήρχε ο ίδιος κίνδυνος «διαδοχής». Η λύση δε θα ήταν ασφαλής νομικά και θα μπορούσε να καταρρεύσει με σοβαρό πρόβλημα για τη νέα εταιρεία και γι’ αυτή καθ’αυτή τη διαδικασία της αποκρατικοποίησης.
Δύο ακόμα παρατηρήσεις: Ορισμένοι αντιλέγουν σε όλα τα παραπάνω ότι θα έπρεπε απλώς η εταιρεία να κλείσει και οι εργαζόμενοι να πάρουν τις αποζημιώσεις τους και να πάνε σπίτι τους. Πριν από ένα χρόνο, ορισμένοι απ’αυτούς που σήμερα έχουν αυτή τη θέση θεωρούσαν την πολιτική μας απέναντι στους εργαζομένους ως ανάλγητη και νεοφιλελεύθερη. Ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Μεταφορών, που βρίσκει τώρα τα μέτρα υπερβολικά πέρυσι μιλούσε για «ρυθμίσεις δουλεμπορίου» και «απαξίωση της δυνατότητας του κάθε εργαζομένου να έχει δικαίωμα στην εργασία και στην ασφάλιση».
Δεύτερον και κυριότερον: Με τη λύση που βρήκαμε για την Ολυμπιακή, εξασφαλίσαμε όφελος για τον κρατικό προϋπολογισμό ήδη από φέτος, από το 2010. Και είναι η μόνη αποκρατικοποίηση στην Ελλάδα που έχει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο ίδιος ο Επίτροπος Μεταφορών τη θεώρησε μοντέλο για την αντίστοιχη λύση που δόθηκε στην ALITALIA. Στην Ελλάδα όμως φαίνεται ότι εκτός απ’το πρωτάθλημα στο έλλειμμα κατακτάμε σταθερά και το πρωτάθλημα στην γκρίνια. Νταμπλ. Δεν είναι λίγο.