Δεν υπάρχουν φαντάζομαι πολλοί πολίτες που να συμφωνούν με το κλείσιμο της Πανεπιστημίου από πρώην εργαζόμενους της Ολυμπιακής. Και εγώ ο ίδιος, άλλωστε, ως Υπουργός, υπήρξα γι’αυτό το θέμα στόχος ακραίων κινητοποιήσεων. Με μια διαφορά, όμως: Ενώ τώρα όλοι σχεδόν καταδικάζουν, τότε όλοι σχεδόν συμπαρίσταντο. Με αφορμή, όμως, αυτές τις κινητοποιήσεις μερίδας πρώην εργαζομένων στην Ολυμπιακή, ήρθε στην επιφάνεια το ζήτημα των αποζημιώσεων, και κάποιοι σήμερα μιλάνε για «χρυσά συμβόλαια».
Πράγματι το πακέτο κάλυψης των εργαζομένων ήταν γενναιόδωρο. Το είχαμε σημειώσει ήδη από τον Οκτώβριο του 2008. Ωστόσο, είναι αδικαιολόγητο να βλέπουμε μόνο το κόστος και να αγνοούμε εντελώς το πολύ μεγαλύτερο όφελος. Να ψάχνουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Η Ολυμπιακή στοίχιζε στους Έλληνες 1 εκατ. ευρώ ημερησίως. Τετρακόσια περίπου εκατ. ευρώ το χρόνο. Το πακέτο κάλυψης των εργαζομένων, που σύμφωνα με το νόμο 3717/2008, έφτασε τα 1,26 δισεκ. ευρώ σε βάθος 25ετίας, ισοδυναμεί με τα ελλείμματα της Ολυμπιακής για τρία χρόνια! Όλα αυτά σύμφωνα με στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Μέσα σ’αυτό το ποσό συνυπολογίζονται και 240 εκατ. ευρώ ως δυνητικές ασφαλιστικές εισφορές που όμως δεν επρόκειτο ποτέ να καταβληθούν λόγω της πρακτικής αδυναμίας της εταιρείας. Και ενώ οι «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου αντιδρούν σήμερα για το κόστος των 1,26 δισεκ. ευρώ, το οποίο, επαναλαμβάνω, θα καταβληθεί σε βάθος εικοσιπενταετίας, λησμονούν ότι μόνο από τις λεγόμενες διαιτητικές αποφάσεις καταβλήθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό στην Ολυμπιακή το ίδιο περίπου ποσό (1,2 δισεκ. ευρώ) και μάλιστα μόνο μέσα σε τέσσερα χρόνια!
Το 2009 εισέρρευσαν στα κρατικά ταμεία 177 εκατ. ευρώ από την πώληση στοιχείων ενεργητικού της εταιρείας. Επίσης, αναμένεται να εισρεύσουν σημαντικά ποσά από τη διαδικασία εκκαθάρισης (αεροσκάφη, κτίρια κλπ). Ακόμα περισσότερο: Ήδη από φέτος, το 2010, η λύση που δώσαμε στην Ολυμπιακή ελαφρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Το 2010, που είναι η πιο «βαριά» και δύσκολη χρονιά του προγράμματος, θα καταβληθούν για τους πρώην εργαζομένους 256 εκατ. ευρώ. Αν η εταιρεία συνέχιζε να λειτουργεί με το ίδιο καθεστώς, θα είχαμε ζημιά 400 εκατ. ευρώ. Ακόμα και στη δυσκολότερη, δηλαδή, χρονιά εφαρμογής του προγράμματος το κράτος γλιτώνει περίπου 150 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, η νέα Ολυμπιακή μπορεί να αποφέρει κάθε χρόνο στο Δημόσιο έσοδα ύψους δεκάδων εκατ. ευρώ, από την καταβολή σπατόσημου, εισφορών στο ΙΚΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών. Από την παλιά εταιρεία τα ασφαλιστικά ταμεία έχαναν καθώς δεν κατέβαλλε εισφορές. Από την καινούρια κερδίζουν.
Επισημαίνω επίσης: Το πρόβλημα δε λύθηκε για δυο περίπου δεκαετίες. Έτσι, για να μη θεωρήσει τελικά η Κομισιόν τη νέα εταιρεία συνεχιστή, και επομένως κληρονόμο των χρεών και των νομικών περιπλοκών της παλιάς, έπρεπε η Ολυμπιακή, με βάση τους κανόνες του κοινοτικού δικαίου, να αποκρατικοποιηθεί χωρίς τους εργαζομένους της. Τόσο αυτούς που συνταξιοδοτήθηκαν, όσο και αυτούς που μεταφέρονται στο δημόσιο. Η λύση αυτή δεν μπορούσε φυσικά να είναι χωρίς κόστος. Πολύ περισσότερο αν ληφθεί υπόψη το μέχρι τότε εργασιακό τους καθεστώς σε μια πρώην ΔΕΚΟ. Αλλά και το εφάπαξ χρηματικό βοήθημα που καταβάλλεται σε αυτούς που μεταφέρονται στο δημόσιο δε θα μπορούσε να μην καταβληθεί. Σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο και τους νομικούς συμβούλους της κυβέρνησης, ορισμένοι εκ των οποίων ήταν καθηγητές νομικής, σ’αυτή την περίπτωση πάλι θα υπήρχε ο ίδιος κίνδυνος «διαδοχής». Η λύση δε θα ήταν ασφαλής νομικά και θα μπορούσε να καταρρεύσει με σοβαρό πρόβλημα για τη νέα εταιρεία και γι’ αυτή καθ’αυτή τη διαδικασία της αποκρατικοποίησης.
Τώρα η σημερινή κυβέρνηση, που απέτυχε προηγουμένως σε τέσσερις διαδικασίες αποκρατικοποίησης, αλλά και αθέτησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις για, εν μέρει έστω, επανακρατικοποίηση της Ολυμπιακής -γιατί άραγε;-, επικεντρώνεται στο κόστος, αγνοώντας το μεγάλο όφελος. Όταν ψηφιζόταν, ωστόσο, ο νόμος στη Βουλή, ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τότε, μιλούσε για «ρυθμίσεις δουλεμπορίου» και «απαξίωση της δυνατότητας του κάθε εργαζομένου να έχει δικαίωμα στην εργασία και στην ασφάλιση». Αυτοί είναι οι εισαγγελείς και αυτή είναι η αξιοπιστία τους. Επιτέλους! Αν δεν τους αρέσει η λύση ας κρατικοποιήσουν εκ νέου την Ολυμπιακή. Τα υπόλοιπα είναι καθαρή μικροψυχία.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Με τη λύση που βρήκαμε για την Ολυμπιακή γλυτώσαμε μια για πάντα τους Έλληνες φορολογούμενους από ένα εκατομμύριο ευρώ που πλήρωναν ημερησίως. Εξασφαλίσαμε όφελος για τον κρατικό προϋπολογισμό ήδη από φέτος, από το 2010. Και αυτό πληρώνοντας ένα κόστος το οποίο είναι πολύ μικρότερο από το όφελος.
Οι ακρότητες στον τρόπο διεκδίκησης των εργαζομένων δίνουν τη δυνατότητα σε όσους βρέθηκαν απέναντι στη λύση να επιχειρούν να περιορίσουν την αξία της. Από την άλλη πλευρά όμως, όσοι σπεύδουν, με αφορμή το πακέτο για τους εργαζομένους, να αμφισβητήσουν το σύνολο της διαρθρωτικής αυτής τομής, διευκολύνουν, νομίζω, τους κάθε λογής κρατιστές και λαϊκιστές να διατηρήσουν την κυριαρχία τους υπονομεύοντας κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια σ’αυτόν τον τόπο.