Θεωρώ προσωπικά ότι η οικονομία μας έχει πληρώσει πανάκριβα την υπερπροστασία ορισμένων κοινωνικών ομάδων οι οποίες είχαν τη δύναμη να πιέζουν το πολιτικό σύστημα.
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΠΕΡΙΗΓΗΤΙΚΩΝ ΠΛΟΩΝ ΑΠΟ ΠΛΟΙΑ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΤΡΙΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΑΛΛΗΝΙΚΟ ΛΙΜΕΝΑ”
Κύριε Πρόεδρε θεωρώ προσωπικά ότι η οικονομία μας, όχι τώρα, αλλά όλα τα τελευταία χρόνια μετά τον πόλεμο, έχει πληρώσει πανάκριβα την υπερπροστασία ορισμένων κοινωνικών ομάδων οι οποίες είχαν τη δύναμη να πιέζουν το πολιτικό σύστημα. Οι κοινωνικές ομάδες αυτές κέρδιζαν κατά καιρούς διάφορες μάχες, αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού έχανε τελικά τον πόλεμο. Διότι δημιουργούσαμε δομές οι οποίες δεν επέτρεπαν στην οικονομία να προχωρήσει. Η υπερπροστασία αυτή των κοινωνικών ομάδων στρέφεται κατά του κοινωνικού συνόλου και κάνει τελικά την ελληνική οικονομία να προχωρεί με τσιμεντένια παπούτσια.
Προσωπικά, ακόμη εντονότερα φέτος αντιλήφθηκα αυτό το πρόβλημα σε σχέση και με το ζήτημα να συζητάμε, όταν πηγαίνοντας στην Κρήτη, είδα με τόση πίεση για πρώτη φορά οι πολλοί, οι ανυπεράσπιστοι, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι παράγοντες του τουρισμού, να με πιέζουν και να μου λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Άνθρωποι ανεξαρτήτως κομματικής εντάξεως, πλουσιότεροι, φτωχότεροι που κινούνται στο χώρο του τουρισμού μου έλεγαν ότι δεν είναι δυνατόν η Τουρκία και άλλες μεσογειακές χώρες να κερδίζουν από εμάς χρήματα από την κρουαζιέρα και εμείς για να προστατεύουμε κάποια κατηγορία πληθυσμού να αδιαφορούμε για αυτό. Και μάλιστα όταν δεν προστατεύουμε μια κατηγορία πληθυσμού με βάση τη σημερινή εικόνα που υπάρχει, αλλά με βάση μια εικόνα που υπήρχε πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια και αναφέρομαι στο επάγγελμα των ναυτικών. Διότι ξέρετε πολύ καλά ότι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ναυτικών είναι αξιωματικοί και πολλοί λιγότεροι σε σχέση με το παρελθόν είναι καμαρότοι και άλλα συναφή επαγγέλματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αν κάποτε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει κάποτε να δούμε την πραγματικότητα πέρα από ιδεοληψίες και συνθήματα. Έπρεπε λοιπόν εμείς και δεν έχω καμία δυσκολία να το παραδεχτώ και να συμφωνήσω με τον κ. Ζωίδη σ’ αυτό, πολύ παλαιότερα να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο ζήτημα ως κυβέρνηση και να το αντιμετωπίζουμε ριζικά. Αυτό δεν σημαίνει όμως κ.Ζωίδη ότι που μπορούμε να συμφωνήσουμε με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου έτσι όπως είναι σήμερα. Ήδη ο κ. Πλκιωτάκης, ο κ. Μουσουρούλης έκαναν τις δικές τους παρατηρήσεις.
Θέλω να μου επιτρέψετε και εμένα να πω ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να το αντιμετωπίσει αποφασιστικά, ξεκινώντας από την αντιμετώπιση των απαράδεκτων καταστάσεων που έχουμε δει στα λιμάνια. Αυτή η κυβέρνηση κινδυνεύει να δικαιώσει μια παροιμία που λέει «είναι φθηνή στα πίτουρα και ακριβή στο αλεύρι», διότι παίρνει μέτρα για το ασφαλιστικό και δεν τολμάει να αντιμετωπίσει καταστάσεις που δημιουργούνται στα λιμάνια από το ΠΑΜΕ και οι οποίες καταστάσεις δημιουργούν μια πολύ άσχημη εικόνα για την χώρα μας στο εξωτερικό. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσει μπροστά και νομίζω ότι αυτές οι ρυθμίσεις είναι ένα ανεπαρκές βήμα, διότι μπαίνουν κάποιοι αχρείαστοι περιορισμοί οι οποίοι κινδυνεύουν να αποδειχθούν και ατελέσφοροι. Να μην πετύχουν το στόχο που έχει τεθεί.
«Η διάρκεια του ταξιδιού είναι κατ’ ελάχιστο 48 ώρες και η παραμονή στον αφετήριο ελληνικό λιμένα τουλάχιστον 12 ώρες», λέει η παράγραφος 1β’. Όμως, στη συνέχεια, ενώ η κυρία Υπουργός μας είπε ότι, είναι η μόνη προϋπόθεση που τίθεται, αμέσως μετά προστίθεται, πως υπογράφεται σύμβαση μέχρι τριετούς διάρκειας, η οποία αναφέρει διάφορα πράγματα για την απασχόληση, είσπραξη εισφοράς, τη διενέργεια επενδύσεων κ.λπ.. Αλήθεια, των επενδύσεων και γιατί το βάζουμε αυτό στις προβλέψεις για τη σύμβαση; Κυρία Υπουργέ και αν σας πει η εταιρία ότι, «δεν κάνω επενδύσεις», τι θα της πείτε, «ευχαριστώ, δεν θέλω να κάνεις δρομολόγια στην Ελλάδα»; Στη συνέχεια, προστίθεται ότι, «αφού υπάρχουν όλα αυτά θα ακολουθήσει την Κοινή Απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού, με την οποία καθορίζεται το ακριβές περιεχόμενο των συμβάσεων αυτών, όπως επίσης, προβλέπονται διάφορα για τη μεταφορική ικανότητα, τη στελέχωση του πλοίου – γιατί υποτίθεται ότι, είναι πλοίο τρίτης χώρας και απλώς δίνετε κάποια κίνητρα για τους ναυτικούς – ο αριθμός των δρομολογίων – δηλαδή, ενδεχομένως, μια ακόμα σοβιετικού τύπου ρύθμιση, πέραν της ρυθμίσεως που υπάρχει στην προηγούμενη παράγραφο – η συχνότητα και η περιοδικότητα των προσεγγίσεων στους ελληνικούς λιμένες, η τήρηση των διεθνών συμβάσεων κ.λπ..
Φοβούμαι ότι, ενώ από τη μια λέτε πως απελευθερώνεται το καμποτάζ και προσθέτετε μόνοι σας ότι, θέτετε μόνο δύο προϋποθέσεις, στη συνέχεια τίθενται πολλές και διαφορετικές προϋποθέσεις, οι οποίες κινδυνεύουν να περιπλέξουν τα πράγματα και στο τέλος να κάνουμε τον απολογισμό μας – του χρόνου τέτοιο καιρό – και να δούμε ότι, τα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να καταλήξει και η ρύθμιση για το ΚΑΑΝ. Δηλαδή, για τις εισφορές για το ταμείο των ναυτικών, το οποίο δέχομαι ότι, είναι προβληματικό, όμως η συγκεκριμένη ρύθμιση κινδυνεύει να λειτουργήσει ως αντικίνητρο για τις εταιρείες αυτές, καθώς επιβαρύνονται σε περίπτωση που συνάψουν τέτοιου είδους συμβάσεις για την Ελλάδα.
Η ανησυχία μου γίνεται μεγαλύτερη, καθώς ζούμε σε μια εξαιρετικά ανταγωνιστική περιοχή. Γύρω μας υπάρχουν χώρες, που κινούνται γύρω από το χώρο της κρουαζιέρας και έτσι εμείς κινδυνεύουμε, στο όνομα της προστασίας ανύπαρκτων συμφερόντων – διότι δεν ζούμε στην Ελλάδα του 1960 και του 1970, αλλά στην Ελλάδα του 2010, που το επάγγελμα των ναυτικών έχει μετεξελιχθεί – να μην προστατέψουμε ζωτικά συμφέροντα ανθρώπων, που είναι εκατοντάδες χιλιάδες κινούνται στο χώρο των τουριστικών επιχειρήσεων.
Ευχαριστώ πολύ.