Προσωπικά δεν χρωστάω τίποτα να απολογούμαι για ανθρώπους που τοποθετήθηκαν σε δημόσιες θέσεις και μπήκαν στον πειρασμό να απλώσουν το δάχτυλό τους στο βάζο με το μέλι. Το ίδιο δεν χρωστάει και η εκλογική βάση της ΝΔ, ακόμα περισσότερο ο ίδιος ο πρωθυπουργός, την ευαισθησία του οποίου γνωρίζω για αυτά τα θέματα.
Γι’ αυτό λοιπόν στο θέμα των ασφαλιστικών ταμείων δεν πρέπει να διστάσουμε καθόλου. Το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκαλο καθώς επιβάλλεται η συζήτηση να επανέλθει στα πραγματικά ζητήματα της πολιτικής και να ξεφύγει από την προσπάθεια συμψηφισμού που κάνει το ΠΑΣΟΚ για τα δικά του σκάνδαλα όταν ήταν κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή έχει κάνει πολλές και σημαντικές τομές (στην οικονομία, στην παιδεία, στα δημόσια έργα κλπ) για να αφήνει να αδικείται από ορισμένους τύπους, οι οποίοι θεώρησαν ότι η ανάληψη εξουσίας από την ΝΔ σημαίνει συνέχιση των μεθόδων ΠΑΣΟΚ.
Το υπαρκτό πρόβλημα σε σχέση με την τιμή που μπορεί να αγοράστηκε το ομόλογο, με τις προμήθειες που ενδεχομένως καταβλήθηκαν και με τις ευθύνες που υπάρχουν
δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τις καταγγελίες του ΠΑΣΟΚ ότι χάθηκαν τα λεφτά των συνταξιούχων. Αντίθετα είναι σαφές πως, παρά τα παιχνίδια ορισμένων επιτήδειων, δεν κινδυνεύουν
τα λεφτά των συνταξιούχων αφού την τελευταία τριετία η περιουσία των ταμείων έχει αυξηθεί κατά 42%. Αντίθετα στην περίοδο του ΠΑΣΟΚ την τριετία 2000-2002, η αξία των επενδύσεων των ταμείων σε χρεόγραφα μειώθηκε κατά 13,4%. Εμείς αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, δεν πρέπει όμως να αναλάβουμε ευθύνες που δεν υπάρχουν. Από την άλλη, έχουμε υποχρέωση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ που κάνει εύκολη κριτική να θυμίσουμε την αλήθεια, γιατί διαφορετικά θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε θέση αμύνης παραπάνω από όσο πρέπει.
Η συζήτηση όμως για τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τελειώνει εδώ. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αλλάζουν οι διοικήσεις, ο Υπουργός και ολόκληρη η κυβέρνηση, θα έχει λυθεί το πρόβλημα; Είναι βέβαιο πως το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι πολυδαίδαλο και καθόλου λειτουργικό. Λειτουργούν περίπου μία εκατοστή επικουρικά ταμεία. Πόσο εύκολο είναι άραγε να διοικηθούν και πόσο εύκολο είναι να βρεις αξιόπιστες και αποτελεσματικές διοικήσεις για ένα τόσο μεγάλο αριθμό ταμείων; Μήπως πρέπει με αφορμή το ζήτημα που δημιουργήθηκε στο ΤΕΑΔΥ να εξαγάγουμε γενικότερα συμπεράσματα για την ανάγκη αλλαγών στα ασφαλιστικά ταμεία; Μήπως χρειάζεται να προβούμε και σε άλλες ρυθμίσεις που θα κάνουν το σύστημα πιο απλό, πιο λειτουργικό και διαφανές και επομένως πιο αποτελεσματικό;
Το πρόβλημα δεν εξαντλείται μόνο στον τρόπο επιλογής των διοικήσεων. Επεκτείνεται στον αριθμό των ταμείων και τη φιλοσοφία με την οποία τόσα χρόνια αξιοποιούν την περιουσία τους. Είναι πιθανότερο πως, αν στη θέση των διοικήσεων των ασφαλιστικών ταμείων βρίσκονταν διαχρονικά κάποιες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, θα έκαναν καλύτερη αξιοποίηση των χρημάτων. Επομένως χρειάζεται μία πιο τεχνοκρατική προσέγγιση στο ζήτημα αυτό. Με όλα αυτά η
κυβέρνηση στο χρόνο που απομένει ως τις εκλογές θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε κανένας κακόπιστος να μην μπορεί να υπονομεύσει την προσπάθεια για περαιτέρω μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος συνολικά. Τυχόν αδράνεια σε αυτό το τελευταίο ζήτημα θα σήμαινε ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας ιδιαίτερα απέναντι στις νεότερες γενεές των ασφαλισμένων, που με βάση μελέτες της ΕΕ, κινδυνεύουν να πάρουν συντάξεις κατά το 1/3 μικρότερο του αναμενομένου
Γενικότερα, το θέμα με τα ομόλογα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για την κυβέρνηση ώστε να προχωρήσει με μεγαλύτερη ταχύτητα και αποφασιστικότητα σε όλα τα μέτωπα. Απέναντί της βρίσκονται τρεις εχθροί: οι διάφοροι παράγοντες που με την οικονομική τους δύναμη θέλουν να εκβιάσουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι κάθε λογής συντεχνίες και -όπως φαίνεται- διάφοροι τύποι που για τον δικό τους πλουτισμό αδιαφορούν για το συμφέρον του τόπου. Δεν πρέπει η κυβέρνηση να διστάσει σε κανένα μέτωπο. Πρέπει να προχωρήσει την πορεία της με πρώτο στόχο το ξερίζωμα φαινόμενων αδιαφάνειας και διαφθοράς. Και, παράλληλα, να εντείνει τις προσπάθειές της στο τομέα των μεταρρυθμίσεων με έμφαση στην εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος,
στον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και
σε ένα νέο ξεκίνημα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Και όλα αυτά έχοντας το μυαλό σε μία άλλη μεταρρύθμιση που χρειάζεται να την προωθήσουμε και με τον πολιτικό μας λόγο και με την πρακτική μας. Την μεταρρύθμιση στην νοοτροπία και στο αξιακό μας πλαίσιο. Ο Κώστας Καραμανλής έχει το ηθικό πλεονέκτημα να σηκώσει το βάρος αυτής της προσπάθειας έτσι ώστε, απέναντι στην λογική του εύκολου κέρδους, να αντιπαρατάξουμε την δουλειά. Απέναντι στην μαγκιά, το φιλότιμο. Απέναντι στα λαμόγια, αυτούς που διακρίνονται για την αξία τους. Απέναντι στην καπατσοσύνη αυτών που εκβιάζουν, τον σεβασμό στον νόμο. Απέναντι στην αντίληψη που θέλει τα κόμματα οχήματα αθέμιτου πλουτισμού, την αμείλικτη τιμωρία των επίορκων. Το στοίχημα για την ΝΔ και τον Καραμανλή είναι ξεκάθαρο. Σύγκρουση με τους λίγους και συνέχεια στην πορεία των μεταρρυθμίσεων. Αν δειλιάσουμε, θα χάσουμε εθνικά και κομματικά. Αν προχωρήσουμε μπροστά με ψηλά το κεφάλι
δεν θα κερδίσει η Νέα Δημοκρατία, αλλά η χώρα.