Παρακολουθώντας από την τηλεόραση τους μαθητές
των καταλήψεων να δηλώνουν στην τεράστια πλειοψηφία τους ότι το σχολείο που έχουν δεν τους εκφράζει και ότι απαιτούν καλύτερη δημόσια παιδεία, θυμήθηκα τα δικά μου σχολικά χρόνια. Και καταλήγω στη διαπίστωση ότι τα αιτήματα του τότε σε σχέση με το σήμερα, δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Υπήρχαν στιγμές που και το δικό μου σχολείο φαινόταν στα μάτια μου βαρετό και μονότονο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των καθηγητών μου. Επιθυμούσα καλύτερες αίθουσες και πιο σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή. Όλα τα παραπάνω όμως ποτέ δεν με οδήγησαν στη σκέψη να καταλάβω το σχολείο και να σταματήσω την εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα ανοικτό σχολείο, έστω και με χίλια
προβλήματα, είναι προτιμότερο από ένα κλειστό σχολείο. Και ακόμα κάτι: έστω και ένας μαθητής να θέλει να κάνει μάθημα, πόσο δημοκρατικό είναι εγώ να τον εμποδίσω;
Κανείς δεν διαφωνεί ότι η υποχρηματοδότηση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εκπαίδευσης. Μακάρι να υπήρχαν λεφτά να δοθούν, αλλά και συγκεκριμένες προτάσεις από πού θα βρεθούν. Αλλά μήπως είναι το μόνο; Ας υποθέσουμε ότι αύριο, ως δια μαγείας, καλύπτουμε τα ελλείμματα, καταργούμε τις αμυντικές δαπάνες και βρίσκουμε τα χρήματα που απαιτούνται για να φτάσουμε τις δαπάνες για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ. Και όλα αυτά χωρίς να αλλάξουμε σε τίποτα τον τρόπο λειτουργίας της εκπαίδευσης στην χώρα μας. Θα μεταμορφωθεί άραγε αμέσως το σχολείο σε όαση δημιουργικότητας και φαντασίας; Τα μαθήματα θα προάγουν την κριτική ικανότητα και όχι την αποστήθιση και την παπαγαλία; Τα πανεπιστήμιά μας θα παράγουν έρευνα προσελκύοντας ξένους φοιτητές όπως γίνεται με τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης; Άκουσα με ενδιαφέρον δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα παιδιά να απαιτούν την μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ. Η μη αναθεώρηση αυτή θα κάνει άραγε τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας καλύτερα; Αλήθεια, ποιος εμποδίζει κάποιον σήμερα να σπουδάσει σε μη κρατικά ΑΕΙ όταν υπάρχουν παντού στον κόσμο ακόμα και στην Κίνα; Μήπως η εποχή
του μονοπωλίου
των κρατικών ΑΕΙ έχει προ πολλού παρέλθει και δίνουμε μία μάχη ανεμόμυλων; Ή μήπως υπάρχει Έλληνας πολίτης που συμφωνεί να χρηματοδοτεί με τους φόρους του, την λειτουργία ΑΕΙ και ΤΕΙ τα οποία θα δέχονται εισακτέους με βαθμό μικρότερο του 10,όταν με ανάλογη βαθμολογία δεν μπορούν να προβιβαστούν
στην επόμενη τάξη;
Ας αντιληφθούμε ότι τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι πρώτα από όλα διαρθρωτικά και λιγότερο οικονομικά. Οι λύσεις που πρέπει να δοθούν αφορούν τα προγράμματα σπουδών στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο που πρέπει να οξύνουν την κριτική αντίληψη, την δημιουργικότητα και την φαντασία. Έχουν σχέση με την ενίσχυση της αυτονομίας και της πρωτοβουλίας των πανεπιστημίων. Την εισαγωγή συστημάτων αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και σε όλους, διδάσκοντες και διδασκόμενους για να πιάνουν τόπο τα λεφτά των φορολογούμενων. Απαιτούν την σύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις και την παραγωγή.
Κάθε γενιά έχει ανάγκη από το όραμα, τον δυναμισμό και την φαντασία των νεότερων γενεών. Ακόμα περισσότερο εμείς οι πολιτικοί καθώς με τις αποφάσεις μας καλούμαστε να διαμορφώσουμε το μέλλον τους. Οι νέοι οφείλουν να
βγουν πιο μπροστά από τα κόμματα και την κοινωνία και να απαιτήσουν από το πολιτικό σύστημα μαζικές μεταρρυθμίσεις και ριζικές αλλαγές. Η απαίτηση όμως να μην αλλάξει στην ουσία τίποτα, δεν αποτελεί προοδευτική επιλογή καθώς συντηρεί την σημερινή
στασιμότητα και πού απλά επιβραβεύει τις παλιές επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας!