Για πολλά χρόνια η Ελλάδα προχωρούσε μπροστά με αργούς ρυθμούς και …. παρά τη θέλησή της. Με πίεση κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Την τελευταία τριετία έχουμε επιταχύνει το βηματισμό μας. Όμως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνεχιστούν και να επεκταθούν. Στην προσπάθεια αυτή ίσως είναι τελικά πλεονέκτημα ότι έχουμε μείνει πίσω. Για τον απλό λόγο ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Μπορούμε να δούμε τι πέτυχε αλλού και να το εφαρμόσουμε και εδώ με τις αναγκαίες βέβαια προσαρμογές.
Η Νέα Δημοκρατία οδεύει προς το Συνέδριό της. Πέρα από την εκλογή των νέων οργάνων, ιδιαίτερη σημασία έχει η κατάθεση συγκεκριμένων απόψεων για την κατεύθυνση και το στόχο των μεταρρυθμίσεων στη νέα τετραετία. Ο στόχος πρέπει να είναι : η Ελλάδα στην πρώτη ταχύτητα της Ενωμένης Ευρώπης. Για την κατεύθυνση των αλλαγών, εμείς οι νεότεροι έχουμε, νομίζω, υποχρέωση να συμβάλλουμε στη μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης με συγκεκριμένες θέσεις αποδεικνύοντας, ότι δεν είμαστε μόνο νέοι στις ηλικίες αλλά και νέοι στις ιδέες.
Δεν θα μιλήσω για το ασφαλιστικό, του οποίου η μη επίλυση δεν είναι φιλολαϊκή, αλλά αντιλαϊκή πολιτική. Ούτε για την ανάγκη να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις για να ενισχυθεί η ανάπτυξη και να μειωθεί η δυνατότητα των κρατικών μανδαρίνων να ευνοούν και να αδικούν. Δεν θα επανέλθω, επίσης, στην αυτονόητη ανάγκη για μια πιο ουσιαστική κοινωνική πολιτική, μια πολιτική που πρέπει να στηριχθεί στους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας και όχι στα δανεικά. Αυτά έχουν ήδη επισημανθεί από αρκετούς. Θέλω αντίθετα να αναφερθώ σε μερικές ιδέες που δοκιμάστηκαν αλλού και πέτυχαν, δίνοντας έτσι μια γεύση από την κατεύθυνση που πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να δώσουμε στη λέξη «μεταρρυθμίσεις» μια νέα δυναμική.
Στη Δημόσια Διοίκηση προχωρήσαμε με τα ΚΕΠ, ρυθμίσαμε το θέμα των συμβασιούχων, δώσαμε πολύ παραπάνω πόρους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.λ.π. Ωστόσο, η Δημόσια Διοίκηση είναι με απόσταση η μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση. Το ελληνικό δημόσιο θα το αφήσουμε μόνο στους νόμους και τις τροπολογίες; Μήπως πρέπει να κάνουμε ένα διεθνή διαγωνισμό και να προσκαλέσουμε διεθνείς οίκους εξειδικευμένους στο θέμα, με βάση βέβαια τους περιορισμούς του Συντάγματος, ώστε να βοηθήσουν σε μια συνολική αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης; Βέβαια η Βουλή και η Κυβέρνηση θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις. Αλλά δεν θα ήταν σκόπιμο να στηριχθούμε και στη σχετική τεχνογνωσία;
Στο περιβάλλον τακτοποιήσαμε αρκετές από τις ανοιχτές υποθέσεις με τις Βρυξέλλες, προχωρούμε ειδικά χωροταξικά σχέδια, ξεκινούμε επιτέλους τη κτηματογράφηση κ.ο.κ. Δεν χρειάζεται όμως ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος; Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη μαζί με τη Μολδαβία που δεν έχουμε. Το περιβάλλον χρειάζεται ειδική έμφαση, όχι μόνο γιατί δεν έχουμε ακόμα κτηματολόγιο, δασολόγιο, συνολικό χωροταξικό σχεδιασμό, αλλά και γιατί, λόγω του τουρισμού, είναι πολύ μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή για μας απ’ ότι για άλλες χώρες.
Έπειτα είναι οι νέες τεχνολογίες. Άλλη εν δυνάμει πλουτοπαραγωγική πηγή, ανεκμετάλλευτη όμως. Εδώ δεν χρειάζονται υποδομές και ορυκτός πλούτος, όπως στη βαριά βιομηχανία. Χρειάζονται κίνητρα, λειτουργία του ανταγωνισμού στις τηλεπικοινωνίες και σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή και ειδικά με τις νέες μορφές της. Χρειάζεται ακόμη ένα συντονιστικό κέντρο. Δεν θα αναφερθώ στη Σκανδιναβία. Η Σλοβενία π.χ. έχει ειδικό υπουργείο από το ’99. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε και εμείς συνενώνοντας τις σχετικές υπηρεσίες των Υπουργείων Οικονομίας, Εσωτερικών, Ανάπτυξης & Μεταφορών. Η έρευνα και η τεχνολογία πρέπει να πάψουν επιτέλους να θεωρούνται έννοιες «συμπαθείς πλην ατυχείς» στη χώρα μας.
Τέλος η εκπαίδευση: Οι μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν επαρκούν. Ούτε η σύνδεση με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις, αν προωθηθεί. Χρειαζόμαστε αλλαγές στα σχολεία. Αλλαγές που να μην καταργούν μόνο την αποστήθιση και την παπαγαλία, αλλά να ενθαρρύνουν την συμμετοχή των γονιών, να προωθούν την αξιολόγηση και την άμιλλα και να βοηθούν τους φτωχότερους. Πώς; Στη Σουηδία, τη Δανία, αλλά και στη Βρετανία έχουν εισαχθεί τα «κουπόνια εκπαίδευσης». Αν ίσχυε εδώ αυτό το σύστημα, οι γονείς από τις φτωχότερες περιοχές θα έπαιρναν κάθε χρόνο στο χέρι 4.000 ευρώ και θα διάλεγαν δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά τους. Οι δάσκαλοι και τα σχολεία θα δούλευαν περισσότερο καθώς θα είχαν κίνητρα να μη χάσουν μαθητές. Και παράλληλα θα λειτουργούσε μια πιο προσωπική σχέση ανάμεσα στο σχολείο, τους δασκάλους, τους γονείς και τους μαθητές. Γιατί δεν το δοκιμάζουμε και εδώ έστω πιλοτικά ; Στις χώρες που ανέφερα πέτυχε. Στην Ελλάδα γιατί να πιστεύουμε ότι «εδώ αυτά δεν γίνονται;»
Όλα μπορούν να γίνουν. Ίσως στην αρχή να φαίνονται παράξενα, αλλά κάποιος πρέπει να τα πει. Και εμείς που τα έχουμε δει να πετυχαίνουν αλλού, δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε.