Εδώ και μερικές μέρες η Ελλάδα διαθέτει ένα νέο περιβαλλοντικό νόμο. Ένα νόμο-τομή που εκσυγχρονίζει ουσιαστικά την ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία στη βάση των καλών ευρωπαϊκών πρακτικών.
Με το νόμο αυτό, μεταξύ άλλων: Μειώνουμε το χρόνο των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων από 6-8 χρόνια στις 100-150 μέρες, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία. Κατορθώνουμε μια σημαντική επιτάχυνση στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Αντιμετωπίζουμε την προχειρότητα στην εκπόνηση των δασικών χαρτών με σεβασμό στο Σύνταγμα και την κοινή λογική. Επιβάλουμε ενιαίο περιβαλλοντικό τέλος σε όλες τις πλαστικές σακούλες ανεξαρτήτως πάχους. Θέτουμε τις βάσεις για λύση στο οξύ πρόβλημα με τα σκουπίδια στο Ιόνιο και στο Νότιο Αιγαίο. Απαγορεύουμε την έκδοση οικοδομικής άδειας όταν τα μπάζα δεν έχουν ρυθμιστεί σύννομα. Επιδοτούμε τη σύνδεση των νοικοκυριών με τα κεντρικά δίκτυα αποχέτευσης. Και, τέλος, φέρνουμε σύγχρονες και ευρωπαϊκές ρυθμίσεις για τις περιοχές Natura.
Εδώ θέλω να κάνω μία διευκρίνιση: Στις Natura θεσμοθετούμε ένα σύγχρονο και σαφές πλαίσιο προστασίας, με περισσότερες δικλείδες ασφαλείας ακόμη και από αυτές που μας υποχρεώνει η ΕΕ να διαθέτουμε. Με ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες, με διαχειριστικά σχέδια και τέλος με Προεδρικά Διατάγματα με τη σφραγίδα του Συμβουλίου της Επικρατείας! Ξέρω ότι γίνεται ένας θόρυβος για τις εξορύξεις. Η πραγματικότητα είναι ότι για πρώτη φορά απαγορεύονται στις δύο από τις τέσσερις ζώνες προστασίας με το δικό μας νόμο! Και όσοι κάνουν κριτική για αυτό, ξεχνούν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι μέχρι τώρα επιτρεπόντουσαν με χωρίς κανόνες με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και φυσικά επί ΣΥΡΙΖΑ. Και, δεύτερον, ότι επιτρέπονται σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προϋποθέσεις καμιά φορά λιγότερο αυστηρές και από αυτές που εμείς θεσμοθετήσαμε!
Θα περίμενε κανείς ότι τέτοιες ευρωπαϊκού περιεχομένου ρυθμίσεις θα έβρισκαν τη στήριξη όσων διατείνονται ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον. Όμως, γίναμε μάρτυρες στη Βουλή, μιας αντίληψης που θέλει να κρατήσει τη χώρα κολλημένη στο χθες: Η οποία υποστηρίζει πάνω-κάτω ότι όλα είναι καλά με την ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία και το περιβάλλον προστατεύεται επαρκώς. Ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες!
Δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι τα επιχειρήματα αυτά εκστομίστηκαν κατά κύριο λόγο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Επί των ημερών του οποίου είχαμε μία σειρά περιβαλλοντικών «επιτευγμάτων»: Τα βουνά των σκουπιδιών στην Αττική επί των ημερών της κ. Δούρου (αλλά και σε πολλά νησιά μας). Τη διαχείριση του ναυαγίου της Αγίας Ζώνης με τις τραγικές επιπτώσεις στον Αργοσαρωνικό. Την ακύρωση του νόμου για τις οικιστικές πυκνώσεις ως αντισυνταγματικού από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πέντε καταδίκες της Ελλάδας από το Δικαστήριο της ΕΕ για περιβαλλοντικά θέματα. Και έξι ακόμα ανοιχτές υποθέσεις, μεταξύ των οποίων και μία για τις περιοχές Natura. Αυτός λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι η ελληνική περιβαλλοντική πραγματικότητα «καλώς έχει»!
Εμείς διαφωνούμε. Για αυτό ψηφίσαμε αυτό το νόμο-τομή που αντικαθιστά το προηγούμενο αναποτελεσματικό πλαίσιο, με ένα πλαίσιο σύγχρονων, ευρωπαϊκών ρυθμίσεων περιβαλλοντικής προστασίας. Για εμάς η επιλογή μεταξύ των δύο δρόμων ήταν εύκολη. Και έχω την εμπιστοσύνη ότι το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες που θέλουν να δουν τη χώρα μας να προχωράει στο δρόμο των προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών.