Τα γεγονότα της Γαλλίας ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη νεολαία. Ποιά πολιτική πρέπει να ακολουθήσουμε για τους νέους λοιπόν; Είτε το θέλουμε είτε όχι, κάθε πολιτική για το μέλλον ενδιαφέρει πρώτα από όλα τους νέους. Ωστόσο, προσωπικά θα ξεχώριζα τρεις πολιτικές: την πολιτική για το περιβάλλον, για την παιδεία και για την οικονομία.
Η δραματική επιβάρυνση του περιβάλλοντος τα τελευταία χρόνια, μας επιβάλλει να ενισχύσουμε τις πολιτικές μας δράσεις στον τομέα αυτόν γιατί όποια πρόοδος και αν επέλθει στην οικονομία μπορεί να καταστεί τελικά άνευ αντικειμένου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην πρωτοπορία αυτής της προσπάθειας αγωνιζόμενη για την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου του Κιότο, αλλά και υιοθετώντας την Στρατηγική του Γκέτεμποργκ εντός της ΕΕ. Το μέγα ζητούμενο είναι οι αποφάσεις σε επίπεδο Βρυξελλών να μεταφράζονται σε αντίστοιχες εθνικές πολιτικές. Είναι το χρέος μας πάνω από όλα απέναντι στους νέους ανθρώπους και στις επόμενες γενιές.
Ξέρω, ωστόσο, ότι μιλώντας κανείς με φόντο τα γεγονότα της Γαλλίας το θέμα του περιβάλλοντος δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή για την νεολαία. Για αυτό θέλω να σημειώσω τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να έχει η εκπαίδευση και η κατάρτιση ως όπλο των νέων για το μέλλον. Όλοι εδώ πρέπει να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη. Είναι κρίμα ότι ελάχιστα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια συγκαταλέγονται στα εκατό καλύτερα του κόσμου. Είναι θλιβερό να υπάρχει εντυπωσιακή διαρροή επιστημονικού κεφαλαίου προς τις ΗΠΑ. Τα πανεπιστήμιά μας πρέπει επειγόντως να συνδεθούν με τις επιχειρήσεις και την οικονομία. Να γίνουν ευέλικτα και παραγωγικά. Να πάψουν να είναι μόνο χορηγοί πτυχίων. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται επιτάχυνση των σχετικών προσπαθειών σε όλη την Ευρώπη και ακόμα μεγαλύτερη στην Ελλάδα.
Κλείνω με την οικονομία και με τις παρεμβάσεις στον εργασιακό τομέα. Είναι φανερό πως η αδράνεια στον τομέα αυτό (όπως επίσης και στον τομέα της παιδείας και του περιβάλλοντος ), απλά και μόνο θα χειροτερέψει την σημερινή δυσάρεστη κατάσταση. Χρειάζεται δράση επειγόντως. Δράση, όμως, που να λάβει υπόψη της το διεθνές περιβάλλον. Δεν μπορείς όταν ο αγώνας είναι μπάσκετ εσύ να επιμένεις να κλωτσάς την μπάλα με τα πόδια. Αυτό δε σημαίνει πως η Ευρώπη ή η χώρα μας θα πρέπει να μεταβληθούν σε Κίνα ή Βουλγαρία. Η καταπολέμηση της ανεργίας θα πρέπει σίγουρα να λαμβάνει υπόψη της την κοινωνική πραγματικότητα. Για αυτό και πιστεύω πως όσο είναι ανάγκη να προστατεύσουμε τα ημερομίσθια των εργαζομένων, άλλο τόσο είναι ανάγκη να δούμε ένα πλέγμα μέτρων που να περιλαμβάνει παράλληλα: φορολογικά κίνητρα, πιο ευέλικτες μορφές εργασίας, και βέβαια έμφαση στην κατάρτιση, στην εκπαίδευση, στην δια βίου μάθηση και στις ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης. Και όλα αυτά με κινητροδότηση των τομέων οικονομίας όπου υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, με προφανή έμφαση στην χώρα μας τον τομέα των νέων τεχνολογιών και του ποιοτικού τουρισμού.
Ορισμένα από αυτά που σημειώνω ενδεχομένως να δυσαρεστούν κάποιους. Ωστόσο δεν πρόκειται να κριθούμε από τις προθέσεις μας, αλλά από τα αποτελέσματα αυτών που προτείνουμε. Το 35ωρο στην Γαλλία εφαρμόστηκε από την κεντροαριστερή κυβέρνηση χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ανεργία. Αντίθετα, πολιτικές σαν αυτές που εισηγούμαι εφαρμόστηκαν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, από κεντροδεξιές, αλλά και από κεντροαριστερές κυβερνήσεις, με σημαντικά αποτελέσματα στην καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις οι πολιτικές αυτές είχαν την αποδοχή και των εργατικών συνδικάτων. Ας μην αναλισκόμαστε λοιπόν σε αδιέξοδες θεωρητικές συζητήσεις ούτε σε δίκες προθέσεων. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Οι γάτες μας πρέπει να πιάνουν ποντίκια. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη Γαλλία, ανεξάρτητα από το ποιά κυβέρνηση βρισκόταν στην εξουσία, δεν οδήγησαν σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ας δούμε λοιπόν γιατί έπιασαν ποντίκια οι γάτες των Ιρλανδών, των Βρετανών, των Φινλαδών. Και ας προσπαθήσουμε να φέρουμε τέτοιες γάτες και στην χώρα μας.