Δεν χωράει αμφιβολία ότι μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες εισερχόμαστε σε μια καινούρια φάση, η οποία ξεκινάει με αβεβαιότητα και ανησυχία για τον πλανήτη μας. Είναι γεγονός ότι η διεθνής τρομοκρατία, ως μορφή ανορθόδοξου πολέμου, έχει προστεθεί στη λίστα των κινδύνων, τους οποίους οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Το ερώτημα, όμως, είναι πως;
Την αρχική παγωμάρα στις ΗΠΑ και τον κόσμο ολόκληρο διαδέχθηκε η οργή. Όμως, ο πανικός και η οργή είναι κακοί σύμβουλοι. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να διαχειριστούμε με μεγάλη ψυχραιμία την κρίση που δημιουργήθηκε και να οδηγηθούμε, έστω μέσω αυτής της κρίσης, αφενός στην επιτυχή αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας και αφετέρου στη μόνιμη εξάλειψη των εστιών του κακού. Να χτυπήσουμε, με άλλα λόγια, και τα συμπτώματα αυτού του καρκινώματος και, το κυριότερο, τα αίτιά του.
Η διεθνής τρομοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο σε διεθνή κλίμακα, δηλαδή με συντονισμένη προσπάθεια του συνόλου της διεθνούς κοινότητας. Είναι προφανές ότι η ΕΕ και φυσικά η Ελλάδα πρέπει να συμπαραταχθούν με τις ΗΠΑ στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας – τόσο για λόγους πολιτικούς όσο και για λόγους ανθρωπιστικούς. Στην συμπαράταξη αυτή, όμως, η Ευρώπη δεν πρέπει να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου, οφείλει να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο και να λειτουργήσει ως εξισορροπητικός παράγοντας στη ρευστότητα που χαρακτηρίζει τη διεθνή σκηνή αυτή την περίοδο. Δεύτερον, πρέπει να πιέσουμε προς πάσα κατεύθυνση για την ανάδειξη ενός αποτελεσματικότερου ΟΗΕ, ο οποίος να ηγηθεί του αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας με τη νομιμοποίηση ενός οργανισμού που εκπροσωπεί ολόκληρο τον πλανήτη. Από τη στιγμή που διαπιστώνουμε παγκοσμιοποίηση του οργανωμένου εγκλήματος, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι παγκοσμιοποίηση των θεσμών καταπολέμησής του.
Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η πολιτική πρόληψης που οφείλουμε να προωθήσουμε, προκειμένου να εξαλειφθούν τα δομικά αίτια της διεθνούς τρομοκρατίας, γιατί είναι στρουθοκαμηλισμός να πιστεύουμε πως η τρομοκρατία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με κατασταλτικά μέτρα. Χρειάζεται η διεθνής κοινότητα να συμβάλει αποφασιστικά, ακόμη και υπερβάσεις να κάνει αν χρειαστεί, για την επίλυση ακανθωδών και λιμναζόντων πολιτικών προβλημάτων, όπως είναι π.χ. το Μεσανατολικό. Ειδικά στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που βρίσκεται στον ευρύτερο περίγυρο της Γηραιάς Ηπείρου, η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει στην ενίσχυση της σταθερότητας και την εξεύρεση βιώσιμων λύσεων. Και η Μέση Ανατολή δεν αποτελεί μια αμιγώς «ευρωπαϊκή» προτεραιότητα, αλλά ένα πρόβλημα που απασχολεί ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα και έχει επιπτώσεις στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ στους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς να επιστρέψουν στο τραπέζι των συνομιλιών, καθώς είναι ορατό το ενδεχόμενο αλυσιδωτών αντιδράσεων ανά τον κόσμο από μια περαιτέρω επιδείνωση του αδιεξόδου μεταξύ των δύο πλευρών.
Τέλος, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο πιο δίκαιος είναι ο κόσμος μας, τόσο λιγότερο πρόσφορο έδαφος θα βρίσκει και η τρομοκρατία. Εάν δεν έχουμε μια πιο δίκαιη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και δεν μειωθούν οι τεράστιες ανισότητες στον πλανήτη μας, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ούτε με πολεμικές επιχειρήσεις. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος, «δεν έχει νόημα να χτυπηθεί μια τέντα 10 δολαρίων με ένα βλήμα 2 εκατομμυρίων δολλαρίων». Συνεπώς, έχουμε χρέος να συνδράμουμε στον Τρίτο Κόσμο με σημαντική ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια, προκειμένου να αμβλυνθούν σε λογικά επίπεδα οι αντιθέσεις μεταξύ Βορρά και Νότου. Και σ’εκείνους που ενδεχομένως δεν θεωρούν απαραίτητη μια τέτοια πολιτική, η απάντηση θα ήταν ότι έχει νόημα να θυσιάσουμε ένα τμήμα του πλούτου μας, το οποίο θα είναι ουσιαστικά το τίμημα της ενισχυμένης ασφάλειας των επόμενων γενεών στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου.
