Νομίζω πως κανένας Έλληνας δεν αμφισβητεί ότι φέτος το καλοκαίρι ζήσαμε ακραίες καιρικές καταστάσεις, ότι οι εστίες των πυρκαγιών ήταν απίστευτα πολλές, ότι υπάρχουν πολλοί ασυνείδητοι που για τους δικούς τους λόγους βάλθηκαν να κάψουν την πατρίδα μας. Δεν αποκλείω να έγιναν και κάποια λάθη στους χειρισμούς. Όμως, πιστεύω, ότι καμιά κυβέρνηση, σε κανένα κράτος, όσο οργανωμένο και να’ ναι, δε μπορεί να αντιμετωπίσει, όσο αποτελεσματικά θα ήθελε, τέτοιας έκτασης καταστροφές. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να σχεδιάσουμε από εδώ και εμπρός πώς θα βελτιώσουμε το σύστημα και πώς θα μπορέσουμε να επουλώσουμε τις πληγές μας.
Το περιβάλλον δεν ήταν ποτέ στις άμεσες προτεραιότητες μας. Από το 1974 και μετά, ενώ στη Βουλή έχουν γίνει πολλαπλές συζητήσεις, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, για την οικονομία, την παιδεία, την εξωτερική πολιτική, το περιβάλλον ήταν πάντοτε δεύτερη ή και τρίτη προτεραιότητα. Έπρεπε η κατάσταση να φθάσει στο απροχώρητο για να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πολιτικοί και απλοί πολίτες, ότι πρέπει να δράσουμε άμεσα. Το περιβάλλον είναι συνδεδεμένο, ειδικά για τη χώρα μας, όχι
μόνο με την ποιότητα της ζωής μας, αλλά και με την οικονομική μας ευημερία. Η Ελλάδα είναι τουριστική χώρα, και αυτό που έχει να πουλήσει, κατά κύριο λόγο, είναι το περιβάλλον. Υπονομεύοντας αυτό στην ουσία υπονομεύουμε το μέλλον μας.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να υιοθετήσουμε όλοι μας έναν πιο «πράσινο» τρόπο ζωής. Και αυτό δεν είναι όσο δύσκολο φαίνεται. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας και να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή εμπειρία, που είναι αρκετά μεγάλη στον τομέα αυτό. Για παράδειγμα, στο Ρόττερνταμ της Ολλανδίας οι αρχές δημιούργησαν ένα σύστημα πιστωτικών καρτών, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες που ανακυκλώνουν να αγοράζουν με έκπτωση διάφορα οικολογικά προϊόντα. Έτσι, δίνονται οικονομικά κίνητρα στους πολίτες να ανακυκλώνουν. Εκεί, πιστεύω, είναι το κλειδί για μια ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας. Στην παροχή κινήτρων στους πολίτες να προστατεύουν το περιβάλλον και αντικινήτρων για όσους αδιαφορούν. Θα μπορούσαμε, επίσης, να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα αναπροσαρμόζοντας το φορολογικό μας σύστημα με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Έτσι, οι επιχειρήσεις, αντί να φορολογούνται ανάλογα με την εργασία, να φορολογούνται ανάλογα με το πόσο επιβαρύνουν το περιβάλλον.
Οι «νέες» ιδέες δεν σταματούν εδώ. Στο Μάλμοε της Σουηδίας με ένα ειδικό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ πρασίνισαν οι ταράτσες των σπιτιών με νέα και ακίνδυνα για τη στατικότητα υλικά. Μία τέτοια λύση θα έδινε ανάσα πνοής σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως οι συνοικίες της Δυτικής Αθήνας. Ακόμα θα μπορούσαμε να απλοποιήσουμε επιτέλους το μοντέλο διοίκησης της χώρας έχοντας δύο και όχι τρεις βαθμούς αυτοδιοίκησης, έτσι ώστε να είναι πιο σαφείς οι αρμοδιότητες του κάθε φορέα σε θέματα περιβάλλοντος.
Ίσως ακούγονται όλα αυτά ξένα στα αυτιά των Ελλήνων. Δεν θα έπρεπε όμως. Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα. Είναι στο χέρι μας, με νέες πρακτικές, να τη φέρουμε από την περιφέρεια στην καρδιά της Ευρώπης και όσον αφορά τον ευαίσθητο τομέα του περιβάλλοντος. Για το καλό όλων μας.