“Τα έργα ΣΔΙΤ θα μπορούσαν να δώσουν αναπτυξιακή πνοή στην αγορά,χωρίς να χρειάζονται σημαντικά κεφάλαια του δημοσίου…Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση αφού κατηγόρησε τη ΝΔ για την ένταξη μη ώριμων έργων, προχώρησε στην απένταξη πολλών από αυτά, χωρίς να εντάξει ουσιαστικά κανένα νέο έργο. Από τους 17 διαγωνισμούς,που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση της ΝΔ, μόνο δύο έχουν φτάσει σε προσωρινό ανάδοχο,χωρίς να έχουν υπογραφεί συμβάσεις.”
“ΣΔΙΤ: Από τη θεωρία στην πράξη”. Άρθρο του Κωστή Χατζηδάκη στον Economist – Ειδική Έκδοση Καθημερινής
30 Σεπτεμβρίου 2011
Το 2011, με βάση τα αποτελέσματα του πρώτου οκταμήνου, το έλλειμμα μπορεί να είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010. Η ανεργία ξεπέρασε κάθε ρεκόρ. Η δε ύφεση είναι πολύ μεγαλύτερη από τις προβλέψεις της Κυβέρνησης. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση, όσο περισσότερο γίνεται, αλλά και εφαρμογή πολιτικών όπως εκμετάλλευση του ΕΣΠΑ, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, συμβάσεις παραχώρησης, που θεωρητικώς αναγγέλλονται, αλλά στην πράξη δεν υλοποιούνται. Μέσα σε αυτό το πλέγμα δράσεων είναι και οι ΣΔΙΤ, οι οποίες για πολλά χρόνια αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία στην Ελλάδα. Μια καχυποψία που οφειλόταν στο γεγονός ότι το δημόσιο έπρεπε να συνεργαστεί με τον ιδιωτικό τομέα, που ήταν για δεκαετίες ενοχοποιημένος από την κυρίαρχη ιδεολογία.
Τα έργα ΣΔΙΤ θα μπορούσαν να δώσουν αναπτυξιακή πνοή στην αγορά, χωρίς να χρειάζεται χρησιμοποίηση σημαντικών κεφαλαίων του δημοσίου. Η κυβέρνηση όμως δεν έχει να δείξει εντυπωσιακά αποτελέσματα σε αυτό τον τομέα. Αντίθετα, τα έργα ΣΔΙΤ καρκινοβατούν.
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση αφού κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία για την ένταξη μη ώριμων έργων στο νόμο, προχώρησε στην απένταξη πολλών από αυτά, χωρίς όμως να εντάξει ουσιαστικά κανένα νέο έργο τα δύο τελευταία χρόνια. Ούτε καν προχώρησε σε συμβασιοποίηση κάποιου από τα έργα που είχαν ενταχθεί στο νόμο επί Νέας Δημοκρατίας. Από τους 17 διαγωνισμούς, που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση της ΝΔ, μόνο δύο (σχολικά κτίρια) έχουν φτάσει σε προσωρινό ανάδοχο, χωρίς, όμως, να έχουν υπογραφεί συμβάσεις. Απτά αποτελέσματα δεν υπάρχουν. Δύο χρόνια μετά, το αποτέλεσμα είναι η προκήρυξη 3 διαγωνισμών και μάλιστα για έργα που είχαμε εντάξει, ήδη, εμείς: η τηλεματική και το ηλεκτρονικό εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες και η διαχείριση απορριμμάτων στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των καθυστερήσεων είναι και η πορεία του μεγάλου έργου Οπτική Ίνα για το Σπίτι (FttH). Ένα έργο που αποτελεί τη βάση για οποιαδήποτε προσπάθεια στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε ξεκινήσει ένα πρωτοπόρο τότε πρόγραμμα για τη δημιουργία ενός δικτύου οπτικών ινών. Στόχος ήταν να συνδεθούν με οπτικές ίνες 2 εκ. νοικοκυριά, σε όλη τη χώρα. Είχαμε προχωρήσει στη μελέτη. Είχε, ουσιαστικά, δοθεί το πράσινο φως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το έργο. Και το σπουδαιότερο είχαμε προβλέψει τη χρήση ΣΔΙΤ, που θα αντιμετώπιζε το ζήτημα της έλλειψης κρατικών πόρων. Το κόστος υλοποίησης του προγράμματος αυτού είχε εκτιμηθεί στα 2 δις ευρώ περίπου σε βάθος 7 ετών. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρότι δήλωσε ότι συμφωνεί με αυτό το πρόγραμμα, αντί να το τρέξει προχώρησε εκ νέου στην παραγγελία της ίδιας μελέτης, δαπανώντας άσκοπα χρόνο αλλά και χρήμα.
Εκτός από το έργο Οπτική Ίνα για το Σπίτι, έργα ΣΔΙΤ όπως τα περιφερειακά αεροδρόμια, οι εμπορευματικοί σταθμοί των λιμανιών και οι μαρίνες είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που μπορούν να ενισχύσουν την εξωστρέφεια των επιχειρήσεων και να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις, αλλά και στην περιφέρεια.
Ο ρόλος των ΣΔΙΤ είναι σημαντικός για την ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας ιδιαίτερα στην κρίσιμη αυτή οικονομική συγκυρία. Θα μπορούσαν οι ΣΔΙΤ να αποτελέσουν μια μέθοδο για επανεκκίνηση της αγοράς. Η αλήθεια είναι ότι, σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ, άργησε να έρθει στην Ελλάδα νομοθεσία που να επιτρέπει την αξιοποίηση των ΣΔΙΤ. Επίσης, πολλές ενστάσεις θα μπορούσαν να εγερθούν για τη μέχρι τώρα εφαρμογή του θεσμού. Ωστόσο, η σημασία του είναι μεγάλη. Και ενώ θα περίμενε κανείς να επιταχυνθεί η εφαρμογή τους, επιβραδύνεται. Οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίες για να μη βρεθεί η Ελλάδα σε βαθύ και συνεχές τέλμα ύφεσης, να κινηθεί η αγορά και για να αντιμετωπιστούν ως ένα βαθμό τα προβλήματα του πληττόμενου από την κρίση, κατασκευαστικού τομέα. Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει με μεγάλη ταχύτητα. Χρειάζεται δράση τώρα. Γιατί, αλλιώς, μπορεί να είναι αργά.