Η Κυβέρνηση προχωρά στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και δεν καταφέρνει να έχει αποτέλεσμα ούτε σε αυτόν τον τομέα. Και είναι προφανές ότι πάσχει στο management.
– Η κρίση είναι «μητέρα» της αλλαγής κ. Χατζηδάκη; Και αν όντως όλοι μας είμαστε διαφορετικοί την επόμενη ημέρα, θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;
Η συζήτηση για την υπέρβαση της μεγάλης κρίσης που όλοι βιώνουμε πρέπει προφανώς να στηρίζεται πρώτα απ’ όλα στην ειλικρίνεια. Γιατί μέχρι σήμερα σε αυτόν τον τόπο πληρώσαμε ακριβά το λαϊκισμό, τον κρατισμό, το φόβο του πολιτικού συστήματος να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα ότι η βαριά κρίση που βιώνουμε, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως συμφορά, αλλά ως πρόκληση. Για να μπορέσουμε, όμως, να είμαστε διαφορετικοί την επόμενη ημέρα εκείνο που χρειαζόμαστε είναι ένα άλλο πνεύμα. Λιγότερο ανατολίτικο και περισσότερο ευρωπαϊκό. Χρειάζεται να βάλουμε την Ελλάδα πάνω απ’ όλα. Και επειδή η πολιτική δεν είναι μόνο θεωρία, αλλά κυρίως πράξη πρέπει η Κυβέρνηση να προχωρήσει με συγκεκριμένους τρόπους για να βγούμε από την κρίση αυτή. Πρέπει να σταματήσει να έχει το βλέμμα στραμμένο μόνο στους φόρους και να δει επιτέλους σοβαρά το ζήτημα των αντιπαραγωγικών δαπανών. Να κάνει περικοπές με τρόπο δίκαιο, ξεκινώντας απ’ αυτούς που ωφελούνται περισσότερο από το κράτος. Να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές και αναπτυξιακά μέτρα που θα κινήσουν την αγορά και θα στείλουν ένα αναπτυξιακό σινιάλο διεθνώς. Αν γίνουν όλα αυτά, σίγουρα η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη.
– Σας έχω ακούσει να υποστηρίζετε σε ραδιοφωνική σας συνέντευξη ότι πρέπει «να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα για να δημιουργηθεί η ελπίδα». Είστε υπέρ της διακομματικής συνεργασίας, φυσικά με την κυβέρνηση πρωτοστατούσα, για την έξοδο από την κρίση;
Επαναλαμβάνω ότι εκείνο που χρειάζεται είναι όλοι μας, πολίτες και πολιτικοί, να βάλουμε την Ελλάδα πάνω απ’ όλα. Να αντιληφθούμε τη σημασία της εθνικής συνεννόησης. Αλλά κυρίως η κυβέρνηση, που εκ των πραγμάτων φέρει και το μεγαλύτερο βάρος αυτή τη στιγμή, να αντιληφθεί ότι εθνική συνεννόηση δεν είναι δρόμος μονής κατεύθυνσης, ούτε εκβιαστική προσχώρηση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων στην πολιτική της. Η αλαζονεία, η αδιάκοπη παρελθοντολογία σίγουρα δε βοηθούν. Χρειάζεται, ταυτόχρονα, η ίδια η κυβέρνηση να πιστέψει στην πολιτική που επιχειρεί θεωρητικά να εφαρμόσει, αντί να την εμφανίζει αντίθετη προς την ιδεολογία της και, περίπου, επιβεβλημένη από ξένα κέντρα. Πώς να την πιστέψει τότε αντιπολίτευση και κοινωνία; Με αυτές τις προϋποθέσεις, σταδιακά, θα ανθίσει ξανά η τόσο αναγκαία εθνική ελπίδα. Ελπίδα που δεν είναι μόνο ευχή, αλλά προϋπόθεση της επιτυχίας.
– Πως βλέπετε την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους; Σας ρωτώ, γιατί ακόμη δεν έχουμε καθαρή, δημόσια εικόνα των όρων και των προϋποθέσεων της.
Η εξέλιξη αυτή, αν επισημοποιηθεί, είναι καταρχήν θετική. Αρκεί, φυσικά να μην συνοδεύεται από δυσμενείς όρους και προϋποθέσεις. Οπωσδήποτε οι εξελίξεις που συνέβησαν στην Ιρλανδία είχαν θετική επίπτωση στη δική μας υπόθεση. Αυτό, φυσικά, αποδεικνύει ότι η δική μας διαπραγμάτευση έγινε στο πόδι και ότι σίγουρα μπορούσε να γίνει καλύτερα.
– Στις αποκρατικοποιήσεις κ. Χατζηδάκη έχετε μια αξιόλογη εμπειρία. Υπήρξατε ο υπουργός μιας κυβέρνησης που προχώρησε μετά από πολλά χρόνια καθυστερήσεων σε επιτυχή – κατά γενική ομολογία – απαγκίστρωση του κράτους από την πολύπαθη «Ολυμπιακή». Σήμερα, με δεδομένο το αρνητικό οικονομικό κλίμα, πιστεύετε ότι προσφέρεται η στιγμή για προώθηση των αποκρατικοποιήσεων; Δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνουν «έναντι πινακίου φακής»;
Συζητώντας για τον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα πρέπει να λέμε την αλήθεια. Σίγουρα ως Κυβέρνηση εμείς στη Νέα Δημοκρατία δεν υπήρξαμε όσο αποφασιστικοί θα έπρεπε στη μείωσή του, πολλές φορές δε, δημιουργήσαμε και πρόσθετα νομικά πρόσωπα. Ωστόσο προχωρήσαμε αρκετά πράγματα και σχεδόν πάντα είχαμε απέναντί μας το ΠΑΣΟΚ στο οποίο δεν έχουμε δει ούτε ίχνος αυτοκριτικής. Δεν έχουμε ακούσει ούτε κουβέντα αυτοκριτικής γι’ αυτά τα οποία έλεγε το ΠΑΣΟΚ π.χ. για την Ολυμπιακή πριν από τις εκλογές: Ότι όχι μόνο έπρεπε να παραμείνει στο κράτος, αλλά ότι δήθεν ήταν και κερδοφόρα, τη στιγμή που όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πια ότι επιβαρύνονταν 1 εκ. ευρώ κάθε μέρα. Τα ίδια για τον ΟΣΕ, τον ΟΛΠ, την Εμπορική κλπ. Εν πάση περιπτώσει: το κλίμα δεν είναι πράγματι το ίδιο ευνοϊκό με ορισμένα χρόνια πριν στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων. Ωστόσο υπάρχουν αρκετά περιθώρια σε κάμποσες επιχειρήσεις. Φτάνει να γίνει χωρίς καθυστερήσεις η κατάλληλη προεργασία. Το δε κέρδος δε θα είναι μόνο ταμειακό. Θα είναι οργανωτικό- με τον περιορισμό του Δημοσίου- αλλά και αναπτυξιακό καθώς τέτοιες κινήσεις θα στείλουν ένα μήνυμα στις αγορές πως κάτι αλλάζει ουσιαστικά στην Ελλάδα.
– Θεωρείτε πως προσφέρεται η στιγμή και για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας; Θα συμβουλεύατε τη κυβέρνηση να προχωρήσει τώρα, σε αυτό το κλίμα;
Η Κυβέρνηση προχωρά στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και δεν καταφέρνει να έχει αποτέλεσμα ούτε σε αυτόν τον τομέα. Και είναι προφανές ότι πάσχει στο management. Να σας πω δύο παραδείγματα: ο κατεξοχήν αρμόδιος φορέας για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, η Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου, η γνωστή ΚΕΔ, παραμένει ακέφαλος. Επί οκτώ μήνες κράτησαν το διευθύνοντα σύμβουλο που είχε ορίσει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Τον αντικατέστησαν με άλλον, ο οποίος μετά από τρεις μήνες παραιτήθηκε. Επίσης: Στο σχέδιο για τον ΟΣΕ που είχαμε παρουσιάσει το καλοκαίρι του 2008 υπήρχαν συγκεκριμένες προβλέψεις για την αξιοποίηση των ακινήτων του, οι οποίες και ξεκίνησαν να εφαρμόζονται. Σταμάτησαν, όμως, επί έναν ολόκληρο χρόνο, αποδεικνύοντας ότι το σχέδιο και το αποτέλεσμα είναι αυτά που λείπουν και ότι συνήθως δεν φταίει ο κακός μας ο καιρός.
– Και με τον «μεγάλο ασθενή»; Το Δημόσιο; Είστε υπέρ των «κάθετων» λύσεων; Κατά περίπτωση και μεμονωμένα ανά φορέα; Σήμερα ΟΣΕ, αύριο ΔΕΗ, μεθαύριο ..κάτι άλλο;
Δεν είμαι δογματικά υπέρ ούτε των καθέτων, ούτε των οριζοντίων, αλλά υπέρ των συγκεκριμένων λύσεων με σχέδιο. Όταν μιλάμε για αποκρατικοποιήσεις πρέπει να έχουμε δύο πράγματα στο μυαλό μας. Το πρώτο είναι ότι για να τις προχωρήσεις πρέπει να έχεις σχέδιο. Και το δεύτερο ότι αν τις προχωρήσεις μπορείς να πετύχεις το βασικό σου στόχο που είναι να μειώσεις το χρέος. Σίγουρα το οικονομικό κλίμα, αλλά και διάφορες παράμετροι όπως, για παράδειγμα το κοινοτικό δίκαιο, μπορεί να οδηγεί. Δεν συμβαίνει, όμως, αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, τα πέντε έτοιμα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας για τη ΛΑΡΚΟ, για τις Αλυκές, για την ΕΥΑΘ, τη ΔΕΠΑ και τα Τουριστικά Ακίνητα σταμάτησαν ως ανάλγητα και νεοφιλελεύθερα. Στη συνέχεια η Κυβέρνηση προέβλεψε έσοδα από αποκρατικοποιήσεις 2,5 δις. στις αρχές του 2010, αναθεώρησε στη συνέχεια σε 1 δις. αλλά η χρονιά φαίνεται να κλείνει με μηδενικά έσοδα. Δυστυχώς, η Κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει έτοιμο σχέδιο για αποκρατικοποιήσεις. Περιορίζεται σε αποσπασματικές ανακοινώσεις, πισωγυρίσματα, αλλά η ουσία δεν αλλάζει: ότι, δηλαδή, πέρασαν 14 μήνες και τίποτα δεν προχώρησε.
– Πριν από μέρες ακούσαμε τον κ. Σαμαρά να μιλά για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Επειδή είστε βουλευτής και μιλάτε με τον κόσμο, θα σας ρωτήσω ότι θα σκεπτόταν ο απλός, καθημερινός πολίτης: «Θα αναπληρωθεί το χαμένο μου εισόδημα; Θα επανακτήσω το βιοτικό μου επίπεδο»; Απαντά σε αυτά το νέο κοινωνικό συμβόλαιο;
Τηρουμένων των αναλογιών με το νέο κοινωνικό συμβόλαιο πρέπει να δεσμευτούμε όλοι να κάνουμε αυτό που έκανε, για παράδειγμα, η Γερμανία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή να καταλάβουμε όλοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, μέσα ενημέρωσης, οι πάντες την κρισιμότητα των στιγμών. Και, κυρίως, να δούμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πλέον με ευχολόγια. Δεν θα κάνουμε τίποτα αν φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Να δούμε πως είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο πλοίο και να προχωρήσουμε με μια πολιτική και οικονομική συνεννόηση, που θα επιτρέψει στον τόπο να σωθεί. Με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης πρέπει να καθίσουμε όλοι σε ένα τραπέζι και να συζητήσουμε. Να αποκτήσουμε καινούρια αντίληψη, ώστε μέσα από το διάλογο να βρούμε όλοι μαζί τους τρόπους για να προχωρήσουμε. Εμείς έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, δεν διεκδικούμε το αλάθητο, και ασφαλώς στο δημοκρατικό διάλογο δεν είμαστε καταδικασμένοι να συμφωνούμε όλοι, πάντα και σε όλα.
– Σας ρώτησα στην αρχή κ. Χατζηδάκη εάν η κρίση είναι και μητέρα αλλαγών. Δεν έχετε ορισμένες φορές την αίσθηση ότι μόνο ένας «τρελός» θα μπορούσε να πιάσει τη χώρα από το χέρι και να την οδηγήσει στις επόμενες δεκαετίες;
Όποια και αν είναι τα μέτρα, που χρειάζονται για να προχωρήσουμε στο μέλλον δεν είναι από μόνα τους αρκετά, αν στο σχήμα που κυβερνά τη χώρα δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι να τα εφαρμόσουν. Δεν χρειαζόμαστε «τρελούς», αλλά ανθρώπους με βούληση, κοινή λογική που μπορούν να έχουν αρχή, τέλος και-κυρίως- αποτέλεσμα στη δουλειά τους. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, μέχρι σήμερα ό πρωθυπουργός να έχει αναθέσει ειδικές αποστολές σε άτομα της εμπιστοσύνης του, αλλά και υψηλού επιπέδου, που ξέρει ότι θα μπορέσουν να τα βγάλουν εις πέρας. Σε έναν άλλο να χειριστεί το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων. Σε κάποιον την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Να έχει ορίσει έναν υπεύθυνο για την προώθηση των ΣΔΙΤ και των συμβάσεων παραχώρησης. Να έχουν προτάξει, με άλλα λόγια, από τα 100 πράγματα που πρέπει να κάνουν τα 20 που έχουν και το 80% της βαρύτητας. Δυστυχώς, άλλα έλεγαν, άλλα κάνουν και ούτε οι ίδιοι φαίνεται να γνωρίζουν τι θα κάνουν στο μέλλον. Παράλληλα, ο Πρωθυπουργός που έχει την αρμοδιότητα αυτή με βάση το ίδιο το Σύνταγμα δεν δείχνει ιδιαίτερη προθυμία να την ασκήσει, αλλάζοντας συνεχώς τους υποψηφίους συντονιστές των συντονιζομένων.