“…Αν αντιληφθούμε πως ασφαλώς η πολιτική των τελευταίων δυόμιση ετών δεν ήταν μονόδρομος, αλλά και ότι από την πλευρά δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, θα συζητήσουμε σε μια ρεαλιστική βάση. Και τότε θα κάνουμε μια επιλογή ευθύνης. Αλλιώτικα, αν διαλέξουμε μια κυβέρνηση που θα παρουσιαστεί πριν από τις εκλογές με δημαγωγικές υποσχέσεις, τότε θύμα των υποσχέσεων αυτών θα είναι η ίδια η κυβέρνηση, αλλά, δυστυχώς, και ο ελληνικός λαός…”
Δεξιά-αριστερά; Μνημόνιο-αντιμνημόνιο; Μέσα-έξω από την Ευρώπη; Ποιο είναι το δίλημμα των νέων εκλογών;
Για μένα είναι αν θα μείνει η Ελλάδα όρθια. Αν θ’ αποκτήσει μια βάση στήριξης. Αν θα προχωρήσει βασισμένη σ’ ένα εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Αν θα στηριχθεί σε ρεαλιστικές πολιτικές, που με τη σειρά τους θα στηρίξουν τις ελληνικές οικογένειες που πλήττονται απ’ την κρίση, τους φτωχότερους και τους άνεργους. Αν θα παραμείνει στο χώρο του ρεαλισμού ή θ’ αναζητήσει ουτοπικές λύσεις. Εάν θα αποφασίσει να προχωρήσει όπως προχωρούν κι άλλες χώρες της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν προβλήματα ή αν θα κάνει ένα άλμα στο κενό, πιστεύοντας ότι κατά την πτώση θα βγάλει φτερά για να πετάξει.
Η κεντροδεξιά θα πάει και στις επόμενες εκλογές πολυκερματισμένη; Να ανοίξουν οι πόρτες της επιστροφής – σε ποιους και σε ποιο πλαίσιο;
Μπορούμε να κινηθούμε γρήγορα, έτσι ώστε να αποφύγουμε τον κατακερματισμό. Πριν από 10-12 χρόνια ήμασταν ένα κόμμα. Σήμερα είμαστε πέντε. Βεβαίως, στην προσπάθεια αυτή δεν πρέπει να γίνουμε ένα πολιτικό σούπερ μάρκετ, στο οποίο να συστεγαστούν πλήρως αντιτιθέμενες απόψεις μεταξύ τους. Αλλά, όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ένας δρόμος. Με περίσσευμα καρδιάς απ’ όλες τις πλευρές μπορούμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες και να δημιουργήσουμε μια ευρύτερη και πιο ελκυστική παράταξη. Το οφείλουμε όχι μόνο στην παράταξη, αλλά πάνω απ’ όλα στην πατρίδα μας αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι την επόμενη των εκλογών θα έχουμε κυβέρνηση;
Δεν θέλω να ελπίζω απλά και μόνο για χάρη της ελπίδας. Περιμένω να δω πως θα διαμορφωθούν οι δημοσκοπήσεις και ποιες θα είναι οι προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων. Εύχομαι, απλώς, στην Ελλάδα να λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έχω βαρεθεί τα τελευταία δυόμιση χρόνια ν’ ακούω κάθε φορά που λαμβάνονται μέτρα ότι «χειρότερα δεν μπορεί να γίνουμε». Κι όμως στη συνέχεια λαμβάνονται καινούργια μέτρα και η κατάσταση επιδεινώνεται. Αν αντιληφθούμε πως ασφαλώς η πολιτική των τελευταίων δυόμιση ετών δεν ήταν μονόδρομος, αλλά και ότι από την πλευρά δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, θα συζητήσουμε σε μια ρεαλιστική βάση. Και τότε θα κάνουμε μια επιλογή ευθύνης. Αλλιώτικα, αν διαλέξουμε μια κυβέρνηση που θα παρουσιαστεί πριν από τις εκλογές με δημαγωγικές υποσχέσεις, τότε θύμα των υποσχέσεων αυτών θα είναι η ίδια η κυβέρνηση, αλλά, δυστυχώς, και ο ελληνικός λαός.