Πρέπει να προχωρήσουν αμέσως, χωρίς άλλες παλινδρομήσεις και καθυστερήσεις, όλες εκείνες οι πολιτικές που ενισχύουν την ανάπτυξη και απαιτούν σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια και συντονισμό.
1. Κύριε Χατζηδάκη, πόσο απαραίτητη είναι σήμερα για την ελληνική οικονομία η ανάπτυξη; Και πόσο εφικτή σε περιόδους όπου η χώρα βρίσκεται υπό σκληρή επιτήρηση;
Για το πόσο απαραίτητη είναι η ανάπτυξη δεν χρειάζεται να επαναλάβω όσα έγκαιρα- ήδη από τον προηγούμενο Φεβρουάριο- έχουμε πει ως Νέα Δημοκρατία. Και μάλλον δεν χρειάζεται να προσθέσω σχεδόν τίποτα σε αυτά που λένε όλοι οι παραγωγικοί φορείς και όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της αγοράς. Όταν βρίσκεσαι σε βαθιά ύφεση, ασφαλώς και το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα ούτε να πατάει κουμπιά, ούτε να ανοίγει διακόπτες και να διατάζει την ανάπτυξη. Είναι απολύτως εφικτό, όμως να θέσει σε λειτουργία αμέσως όλα τα εργαλεία που διαθέτει για να βοηθήσει την αγορά να πάρει μπρος (ΕΣΠΑ, ΤΕΜΠΜΕ, αναπτυξιακός νόμος), αλλά και να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση διαρθρωτικές αλλαγές που θα περιορίσουν τον κρατισμό και θα βγάλουν απ΄ την Οικονομία μας τα τσιμεντένια παπούτσια.
2. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το κρίσιμο σημείο για τη γρηγορότερη έξοδο από το μνημόνιο;
Να προχωρήσουν αμέσως, χωρίς άλλες παλινδρομήσεις και καθυστερήσεις, όλες εκείνες οι πολιτικές που ενισχύουν την ανάπτυξη και απαιτούν σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια και συντονισμό. Όχι μόνο οι νομοθετικές πρωτοβουλίες. Το ΕΣΠΑ που είναι κολλημένο. Το ΤΕΜΠΜΕ που βούλιαξε. Οι πρωτοβουλίες για ΣΔΙΤ που καρκινοβατούν. Οι συμβάσεις παραχώρησης που προς το παρόν ανάγονται στη σφαίρα της θεωρίας. Οι αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ασκήσεις επί χάρτου. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που παραμένει λεκτικό σχήμα.
3. Ευθύνες για τη σημερινή οικονομική κατάσταση επιρρίπτονται σε όλους. Και στην κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πως κατά τη γνώμη σας κατανέμονται; Φταίνε και οι ίδιοι οι κοινωνικοί φορείς;
Σταθερά το τελευταίο διάστημα το ΠΑΣΟΚ ενοχοποιεί τη Νέα Δημοκρατία για τα πάντα. Και γι΄ αυτά που φταίει και γι΄ αυτά που δεν φταίει. Δεν φαίνεται, όμως, οι πολίτες να το συμμερίζονται αυτό. Εμείς, φυσικά, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Ωστόσο, αν, για παράδειγμα, ρίξουμε μια απλή ματιά στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις θα δούμε ότι περίπου επτά στους δέκα Έλληνες επιρρίπτουν είτε αποκλειστικά, είτε εν μέρει την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στις διάφορες Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και θα δούμε, επίσης, ότι εκείνοι που επιρρίπτουν την ευθύνη στις Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της τελευταίας εικοσαετίας είναι πολύ περισσότεροι από όσους πιστεύουν ότι φταίει μόνο η Νέα Δημοκρατία.
4. Τι περιμένετε από το Γιώργο Παπανδρέου στη φετινή ΔΕΘ; Υπάρχουν περιθώρια για κοινωνικά πακέτα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πρωθυπουργός δύσκολα θα επαναλάμβανε όσα είχε πει στην περσινή ΔΕΘ, ως αρχηγός τότε της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα οποία μάλλον ούτε ο ίδιος δεν θα ήθελε να θυμάται. Τότε ήταν που είχε πει πως λεφτά υπάρχουν. Τότε είχε αντιταχθεί για μια ακόμα φορά σε όλες τις ανεπαρκείς έστω διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούσε η Νέα Δημοκρατία.
5.Πολύ κουβέντα γίνεται και για την ανάγκη αλλαγής στα πρόσωπα που ασκούν κυβερνητικό έργο. Τι λέτε επ’ αυτού;
Γίνεται κουβέντα περισσότερο για τα πρόσωπα παρά για την ουσία. Η ουσία είναι αυτή καθαυτή η πολιτική, την οποία καλείται να εφαρμόσει μια Κυβέρνηση που βρίσκεται σε κατάσταση πλαστοπροσωπίας. Άλλα έλεγαν, άλλα κάνουν και ούτε οι ίδιοι τι θα κάνουν στο μέλλον. Από εκεί και πέρα ακούω ότι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που έχει μέχρι σήμερα ένα συντονιστικό ρόλο θα συνεχίσει να τον έχει, ενώ ταυτόχρονα ένα τέτοιο ρόλο θα έχει και ένας Υπουργός-συντονιστής. Παράλληλα, ο Πρωθυπουργός που έχει την αρμοδιότητα αυτή με βάση το ίδιο το Σύνταγμα δεν δείχνει ιδιαίτερη προθυμία να την ασκήσει! Θέατρο του παραλόγου.
6. Και ο Αντώνης Σαμαράς; Τι θα κομίσει αυτός, ανεβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη;
Μην περιμένετε μαγικές συνταγές. Πιστεύω ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα περιγράψει με σαφήνεια τις θέσεις μας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, όπως, άλλωστε, κάναμε και τον περασμένο Φεβρουάριο και τον περασμένο Ιούλιο. Προτάσεις που, χωρίς πολλά χρήματα από το δημόσιο, μπορούν να επιταχύνουν την ανάπτυξη και να μας βγάλουν μια ώρα αρχύτερα το στενό κορσέ στον οποίο μπήκαμε από τον περασμένο Μάιο. Θα αναδείξει, επίσης, όλες εκείνες τις παλινωδίες που έχουν οδηγήσει σε παράλυση την άσκηση της πολιτικής σε κρίσιμους τομείς της Οικονομίας, όπως για παράδειγμα έχει συμβεί με το πινγκ πονγκ αρμοδιοτήτων που παίζεται τον τελευταίο χρόνο με την ευθύνη για τη ναυτιλιακή πολιτική, αλλά και με την υποβάθμιση της πολιτικής για την τουριστική ανάπτυξη.
7. Πάντως εννέα μήνες μετά τη νίκη του Αντώνη Σαμαρά η ΝΔ δε δείχνει να έχει βρει ακόμη ρυθμό. Είχαμε τη διαγραφή του Χρήστου Μαρκογιαννάκη και τις συνεχείς αμφισβητήσεις των επιλογών της ΝΔ σε κάποιες επιλογές περιφερειαρχών από βουλευτές του κόμματος. Γιατί συνεχίζεται αυτός ο υπόγειος εσωκομματικός πόλεμος;
Όταν ένα κόμμα προέρχεται από μια μεγάλη εκλογική ήττα, αναπόφευκτο είναι να συμβαίνουν και πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Σίγουρα η διαχείρισή της ήττας αυτής δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η διαγραφή του Χρήστου Μαρκογιαννάκη ήταν μια εξέλιξη που με στενοχώρησε, καθώς τον γνωρίζω και είχα καλή συνεργασία μαζί του πολλά χρόνια. Εν πάση περιπτώσει, είμαστε καταδικασμένοι να προχωρήσουμε μπροστά και να πετύχουμε.
8. Χρειάζονται πειθαρχικά μέτρα σε βάρος των διαφωνούντων; Και σε ποιες περιπτώσεις;
Όλοι μας οφείλουμε να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, έτσι ώστε με διάλογο και μετριοπάθεια να μην απαιτείται, τελικά, να καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους δυσάρεστες αποφάσεις.
9. Τέλος κάτι για τη στρατηγική της ΝΔ: Θα έχετε ακούσεις τις συζητήσεις περί της ανάγκης να συνεχιστεί η στρατηγική του μεσαίου χώρου, αλλά και άλλες φωνές που τίθενται υπέρ μιας πιο καθαρά «δεξιάς» στρατηγικής. Η γνώμη σας;
Προσωπικά πιστεύω στη μεγάλη κεντροδεξιά. Σ΄ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, το οποίο να καλύπτει όλους τους δυνάμει ψηφοφόρους του. Σίγουρα η προσπάθεια ανασύνταξης είναι δύσκολη υπόθεση. Θέλω να πω, όμως, ότι όταν παλιά στη ΔΑΠ κερδίζαμε τις φοιτητικές εκλογές δεν είχαμε όλοι οι ΔΑΠίτες και οι ΟΝΝΕΔίτες, τότε, τις ίδιες ακριβώς θέσεις. Ούτε τις ίδιες εσωκομματικές προτιμήσεις. Είχαμε, όμως, κάποιους βασικούς κοινούς στόχους. Είχαμε πολλά κοινά οράματα. Αλλά και τη φλόγα για μια καλύτερη Ελλάδα. Αυτή τη φλόγα χρειάζεται να ανάψουμε και σήμερα. Να κάνουμε μια στάση. Να σκεφτούμε όλοι ξανά. Να δοκιμάσουμε να βάλουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν. Να φτιάξουμε τη μεγάλη σύγχρονη ευρωπαϊκή κεντροδεξιά για την οποία σας μίλησα προηγουμένως. Και να θυμόμαστε πάντα πως όλοι μαζί θα μπορούσαμε καλύτερα.