“…Ο ετεροχρονισμός της κατάργησης και συγχώνευσης δημοσίων φορέων δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Καμία πολιτική, άλλωστε, πουθενά στον κόσμο δεν πέτυχε, εφόσον δεν οδηγεί σε ορατό αποτέλεσμα με κοινωνική δικαιοσύνη. Έστω και τώρα όμως, στη Δημόσια Διοίκηση χρειαζόμαστε λύσεις συγκεκριμένες και στοχευμένες. Αλλιώς, θα πνιγούμε στα λόγια...”
Τα τσιμεντένια παπούτσια
Άρθρο του Κωστή Χατζηδάκη στο www.parapolitika.gr
Χρειάστηκαν οι έκτακτες συνθήκες που βιώνουμε για να συμφωνήσουμε- οι περισσότεροι πια- πως η Ελλάδα πρέπει να βγάλει τα τσιμεντένια παπούτσια που, δυστυχώς, φόρεσε τη δεκαετία του ΄80. Να μειώσει, δηλαδή, το γιγαντιαίο-σχεδόν σοβιετικού τύπου- κράτος, που αύξησε το δημόσιο χρέος, συμπίεσε την ιδιωτική πρωτοβουλία, λησμόνησε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση, δεν άλλαξε και, τελικά, διέφθειρε και διεφθάρη. Για πολλά χρόνια η ανάγκη συγκράτησης των δαπανών και η αναπτυξιακή προοπτική θυσιάστηκαν, δυστυχώς, στον βωμό του κρατισμού, με υπόστρωμα έναν λαϊκισμό που σημείωσε πανευρωπαϊκό ρεκόρ.
Η εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης με ιδιωτικοποίηση φορέων και ΔΕΚΟ που μπορούν να λειτουργήσουν εκτός Δημοσίου και η κατάργηση και συγχώνευση φορέων του δημοσίου θα έπρεπε να βρίσκεται σταθερά στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων. Για να περιοριστεί η σύγχυση και η γραφειοκρατία, αλλά και να υπάρξουν οικονομίες κλίμακος. Δυστυχώς, χάνουμε χρόνο συνεχώς. Αναβάλλουμε για αύριο ό,τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει χτες.
Και εξηγούμαι: Ήδη από το 2009, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας-με καθυστέρηση, είναι αλήθεια- είχε αποφασίσει τη συγχώνευση και την κατάργηση 255 δημόσιων φορέων. Άφησε ένα έτοιμο εργαλείο στην κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε παραπάνω από το να το πάρει στα δικά της χέρια και να το αξιοποιήσει, κάνοντας από νωρίς όλα όσα, δυστυχώς, αποτελούν ακόμα στόχους. Είναι κρίμα που, αντί της γρήγορης πράξης με αποτέλεσμα, προτιμήθηκε ένα ατελείωτο κόβε, ράβε, ξήλωνε. Η αναγκαία μεταρρύθμιση χανόταν στη μετάφραση και στις αρμοδιότητες των μελών της προηγούμενης κυβέρνησης. Αρκετά έχουν εξαγγελθεί αλλά λίγα έχουν υλοποιηθεί, γεγονός που μαρτυρά τόσο την πολιτική αδράνεια όσο και την έλλειψη πολιτικής βούλησης εκ μέρους της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Κάποια στιγμή, από τις αλλεπάλληλες εξαγγελίες περάσαμε στην ψήφιση των νόμων 3895/2010 και 4002/2011. Προβλέπουν την συγχώνευση και την κατάργηση 77 και 44 φορέων του δημοσίου αντίστοιχα. Ωστόσο, μόνο καθυστερήσεις παρατηρούνται σε όλα τα στάδια της διαδικασίας αυτής, από το αρχικό ως τη λύση- εκκαθάριση και τη μετακίνηση προσωπικού. Το μαρτυρούν, άλλωστε, περιπτώσεις όπως το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, το Εθνικό Στάδιο Ν. Ιωνίας Βόλου «Πανθεσσαλικό», το Εθνικό Ναυταθλητικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το Περιφερειακό Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, η Όπερα Δωματίου Θεσσαλονίκης, κ.α.
Ακόμα χειρότερα: η αρμόδια Διυπουργική Γνωμοδοτική Επιτροπή αναπροσαρμόζει συνεχώς τις λίστες με τους φορείς, προσθέτοντας ένα ακόμα στάδιο κωλυσιεργίας. Έτσι, και στις λίγες περιπτώσεις που οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν, αυτό γίνεται με διαδικασίες εξπρές, συνήθως στο παραπέντε κάποιου ελέγχου της τρόικας στην Αθήνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, που πέρασε από τη Βουλή με τη διαδικασία του επείγοντος και στο οποίο περιλαμβάνεται η κατάργηση των θυγατρικών εταιρειών του Ε.Ο.Μ.Μ.Ε.Χ. Α.Ε., η μεταφορά των εργαζομένων του στο ΕΤΕΑΝ και των αρμοδιοτήτων του στο ΥΠΑΑΝ, η συγχώνευση των εταιρειών ΕΒΕΤΑΜ Α.Ε., ΕΚΕΠΥ Α.Ε. και ΕΤΑΚΕΙ Α.Ε. κλπ.
Οι καθυστερήσεις αυτές δεν είναι χωρίς κόστος. Ό,τι αποφασίζεται πως πρέπει να καταργηθεί ή να συγχωνευθεί, και-ω, του θαύματος- συνεχίζει να λειτουργεί όπως πριν ακριβώς λόγω των καθυστερήσεων αυτών, μεταφέρει ολοένα και περισσότερα φορολογικά βάρη στις πλάτες των πολιτών, το εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των οποίων μειώνονται, με ό,τι αυτά συνεπάγονται.
Η αργή πορεία υλοποίησης του εν λόγω σχεδίου αντανακλά ουσιαστικά την γενικότερη αποτυχία της προηγούμενης Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να τιθασεύσει το τέρας που-στο μεγαλύτερο βαθμό- το ίδιο δημιούργησε. Την αποτυχία του να διαχειριστεί την οικονομική κρίση. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής λανθασμένων προτεραιοτήτων. Είναι αναμφισβήτητο ότι η περιστολή των δημοσίων δαπανών έπρεπε άμεσα και αποτελεσματικά να προηγηθεί της πολιτικής που, τελικά, ακολουθήθηκε προκειμένου να περιοριστεί η ύφεση. Αυτό εξηγεί εν μέρει και το γιατί βρισκόμαστε σήμερα ενώπιον ενός ναυαγίου. Η προηγούμενη Κυβέρνηση κινήθηκε αντιπαραγωγικά, χωρίς την αναγκαία σοβαρότητα και τόλμη. Δυστυχώς, εφάρμοσε αποτυχημένη συνταγή.
Ο ετεροχρονισμός της κατάργησης και συγχώνευσης δημοσίων φορέων δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Καμία πολιτική, άλλωστε, πουθενά στον κόσμο δεν πέτυχε, εφόσον δεν οδηγεί σε ορατό αποτέλεσμα με κοινωνική δικαιοσύνη. Έστω και τώρα όμως, στη Δημόσια Διοίκηση χρειαζόμαστε λύσεις συγκεκριμένες και στοχευμένες. Αλλιώς, θα πνιγούμε στα λόγια.