Πριν από μερικές μέρες στο Στρασβούργο ψηφίσαμε τον Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Παγκοσμιοποίησης. Είναι ένα καινούργιο ταμείο που κάθε χρόνο μπορεί να δίνει 500 εκ. € στα 27 κράτη μέλη της ΕΕ για να αντιμετωπίζουν τις δυσμενείς συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με την απασχόληση και τους εργαζομένους.
Όταν συζητούσαμε αυτόν τον χρήσιμο κανονισμό σκεφτόμουν πραγματικά αν
κάτι τέτοιο μας αρκεί. Ιδιαίτερα στην πατρίδα μας θεωρώ πως η μεγάλη πρόκληση δεν είναι τέτοιου είδους φάρμακα, αλλά, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών
να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Δηλαδή πιο ελκυστικοί σε επενδύσεις χωρίς βέβαια να υιοθετούμε τα μισθολογικά πρότυπα της Βουλγαρίας και Ρουμανίας.Για αυτό δεν μπορούμε να παραμείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν είναι καιρός να προχωρήσουμε με τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία έτσι ώστε να γίνει η εκπαίδευση εφόδιο για το μέλλον; Δεν πρέπει επιτέλους να δώσουμε έμφαση στις νέες τεχνολογίες; Δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει περισσότερο το γεγονός ότι η δημόσια διοίκηση είναι περισσότερο εμπόδιο για την ανάπτυξη, παρά καταλύτης και αρωγός για πιο σύγχρονη Ελλάδα;
Τα λόγια υπέρ των εργαζομένων δεν αρκούν. Όλοι είμαστε εξίσου κοινωνικά ευαίσθητοι. Το ζητούμενο είναι ποιος είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Εκεί είναι το πεδίο που πρέπει να κριθούμε.