Αδιανόητη και επικίνδυνη για την Ελλάδα θεωρεί ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωστής Χατζηδάκης την πιθανότητα να μη βρεθεί μια λύση στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου. Ο κ Χατζηδάκης επιρρίπτει ευθύνες στην κυβέρνηση για το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση συνέπεσε με τον προεκλογικό αγώνα στη Γερμανία.
Μιλά ακόμα για τη δολοφονική απόπειρα κατά του Λουκά Παπαδήμου και το μίσος που κατέκλυσε το διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες.
Συνέντευξη Κωστή Χατζηδάκη στην εφημερίδα «ΕΙΔΗΣΕΙΣ»
1. Η Ελλάδα για ακόμη μια φορά έκανε ό,τι έπρεπε και για ακόμη μια φορά της τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια; Κατά πόσο αυτό ναρκοθετεί και τη δική σας κυβερνητικη πορεία εάν τα εκλογικά αποτελέσματα είναι θετικά γεια σας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι δανειστές πρέπει να κάνουν αυτά που έχουν υποσχεθεί για το χρέος ήδη από το 2012. Ωστόσο η κυβέρνηση έχει κάνει δύο μεγάλα λάθη.
Πρώτον, δεν έχει μια αξιόπιστη στάση με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Από την αρχή το 2015, αλλά και μετά την περίοδο Βαρουφάκη, υπονομεύει συνεχώς τη θέση της και τη θέση της χώρας με τους ερασιτεχνισμούς, τις ιδεοληψίες, την αναποτελεσματικότητα και τις τσάμπα μαγκιές. Ξέρετε, δεν πρέπει καθόλου να υποτιμούμε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές την αξία της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας. Και μόνο γι’ αυτό το λόγο μια σοβαρή κυβέρνηση θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα.
Δεύτερον, καθυστέρησε τις διαπραγματεύσεις για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Για να κάνει «μασάζ» στην κοινή γνώμη και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν στρατηγικό λάθος στην προκειμένη περίπτωση. Όχι μόνο γιατί η οικονομία έβαλε πάλι την όπισθεν και ξαναγύρισε στην ύφεση. Αλλά και διότι με την καθυστέρηση η διαπραγμάτευση συνέπεσε με τον προεκλογικό κύκλο της Γερμανίας.
Το ότι, πάντως, η κυβέρνηση κινείται ερασιτεχνικά αποδεικνύεται από τους πρόωρους πανηγυρισμούς του πρωθυπουργού για γραβάτες και την ανώμαλη προσγείωση της κυβέρνησης στη συνέχεια. Και πέρασαν από τη θέση «εμείς θα τα καταγγείλουμε όλα και δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα» στο «δεχόμαστε ως αφετηρία τη λύση Σόιμπλε» και στο «λύση να είναι και όποτε είναι να έρθει». Μεγάλη σύγχυση!
2. Πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε ότι ρύθμιση του χρέους είναι εθνικής σημασίας. Μπορεί τελικά να αναπτυχθεί η οικονομία και να βγει η χώρα από τα μνημόνια χωρίς αυτή τη ρύθμιση ;
Δεν υποτιμούμε την όποια ρύθμιση του χρέους, όσο και αν προηγούμενες, σοβαρότερες παρεμβάσεις στο δημόσιο χρέος – PSΙ κλπ- δεν έφτασαν φυσικά από μόνες τους να λύσουν το πρόβλημα της οικονομίας.
Το χρέος δεν είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας. Η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης έχει να κάνει με την αδυναμία της να πετύχει το μείζον: τη συνολική αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Μόνο όταν υπάρξει εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία θα καταφέρουμε να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις και να δημιουργήσουμε νέες δουλειές και νέο εισόδημα. Και αυτό θα γίνει με μια σοβαρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Με δραστική αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων. Με τερματισμό της υπερφορολόγησης. Με προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων. Με επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες η κυβέρνηση θεωρεί απλώς αναγκαίο κακό.
3. Εάν και στις 15 Ιουνίου δεν έχουμε μια ξεκάθαρη απόφαση όσον αφορά το ελληνικό πρόβλημα πόσο δυσχερέστερη γίνεται η προοπτική έξοδου της χώρας από το μνημόνιο και πόσο πιθανή γίνεται η ανάγκη υπάρξης ενός νέου μνημονίου μετα το καλοκαίρι του 18;
Καταρχάς έχουμε ήδη νέο μνημόνιο. Ένα σκληρό 4ο μνημόνιο για μισθωτούς και συνταξιούχους με μέτρα 5 δις ευρώ που θα εφαρμοστούν το 19 και το 20, αφού δηλαδή θα έχει ολοκληρωθεί το 3ο μνημόνιο. Τι άλλο είναι αυτά τα μέτρα; Εκδρομή το Σαββατοκύριακο;
Από εκεί και πέρα μου φαίνεται αδιανόητο να μην βρεθεί κάποια άκρη, διότι αυτό θα είναι μια αχρείαστη και επικίνδυνη περιπλοκή, τόσο για την Ελλάδα όσο και για τους δανειστές.
Φοβάμαι, όμως, ότι η λύση που αργά ή γρήγορα θα βρεθεί θα είναι μια μεσοβέζικη λύση. Μια λύση με την οποίαν κυβέρνηση και δανειστές θα κλωτσάνε απλώς το τενεκεδάκι παρακάτω. Και το θέμα θα μένει ανοικτό για τη χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις.
Ήδη ακούγεται ένα σενάριο για 2% ή μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2060!
Η κυβέρνηση επειδή της αρέσουν τα πανηγύρια μπορεί να πανηγυρίσει και γι’ αυτό! Αλλά το πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί.
Η επόμενη κυβέρνηση, λοιπόν, θα έχει πολύ δουλειά να κάνει ξεκινώντας από την προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών όπως έκαναν η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος.
4. Η πρόσφατη δολοφονική απόπειρα κατά του Λουκα Παπαδήμου επανέφερε στην επιφάνεια την παλιά αντιπαράθεση Νέας Δημοκρατίας ΣυΡιζΑ για το αν υποθάλπτει η αριστερά ή όχι την τρομοκρατία; Θεωρείται ότι υπάρχει ακόμη τέτοιο θέμα η μήπως είναι κατάλοιπο του λαϊκισμού που όπως είπε και ο κ. Δένδιας υπάρχει και στο σπίτι σας;
Δεν θέλω να αναφερθώ στο παρελθόν με την υπεράσπιση της 17Ν, των Ξηρών κλπ.
Σήμερα υπάρχουν δύο πολύ συγκεκριμένα ζητήματα, κατά τη γνώμη μου.
Πρώτον, συνεχίζεται να αναπτύσσεται μια ρητορική μίσους από ορισμένα στελέχη της Αριστεράς – ακόμα και κυβερνητικά στελέχη – που στοχοποιεί πρόσωπα και έμμεσα ή άμεσα δικαιολογεί πράξεις βίας και τρομοκρατίας, διακρίνοντας την «αριστερή βία» από τις άλλες εκδηλώσεις βίας. Νομίζουν ότι πουλούν αριστεροσύνη μ΄ αυτό τον τρόπο. Αφού κατάπιαν 2 μνημόνια έχουν την ανάγκη να υπογραμμίσουν με κάποιο τρόπο την… επαναστατικότητά τους.
Δεύτερον, υπάρχει μια διστακτικότητα στην αστυνόμευση – χρησιμοποιώ συνειδητά μια πολύ ήπια έκφραση – από την πλευρά της κυβέρνησης. Μια ανοχή στο άβατο των Εξαρχείων και στις επιθέσεις των κουκουλοφόρων. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπερηφανεύεται η κυβέρνηση για τις επιτυχίες της στην αστυνόμευση.
Εύχομαι το τελευταίο χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμα να είναι μια αφορμή ώστε η κυβέρνηση να αναθεωρήσει τη στάση της.
5. Το μίσος που αναδείχτηκε στο διαδίκτυο τόσο με την επίθεση στον κ. Παπαδήμο όσο και με το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε ποιο βαθμό θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει την ελληνική κοινωνία και σε πιο ποσοστό;
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως πίσω από την ανωνυμία που μπορεί να απολαμβάνουν ορισμένοι σ’ αυτά αποκαλύπτεται ένα πλεόνασμα έντασης, επιθετικότητας και ενίοτε φθόνου σε ένα τμήμα της κοινωνίας.
Η κρίση και οι δυσμενείς οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες ίσως εξηγούν εν μέρει αυτό το φαινόμενο. Χωρίς να κάνω τον εισαγγελέα θέλω να πω πως το μίσος και η βία δεν λύνουν προβλήματα.
Στις δημοκρατίες ο λαός είναι το αφεντικό και τη κατεύθυνση για τη χώρα τη δίνουν οι πολίτες μέσα από τις εκλογικές διαδικασίας. Η δημοκρατία δίνει λύσεις. Η βία προσθέτει προβλήματα.
Ας παραδειγματιστούμε όλοι, πολίτες και πολιτικοί, από τον πολιτικό πολιτισμό πιο προηγμένων χωρών που, ενώ και αυτές είχαν αντίστοιχα φαινόμενα στο παρελθόν, έχουν απομονώσει τη βία και έχουν ένα άλλο επίπεδο πολιτικού πολιτισμού και κοινωνικής συνοχής.
6. Σε δύο πρόσφατες δημοσκοπήσεις το ποσοστό του «κανένας» για πρωθυπουργός φτάνει σχεδόν το 50% ενώ ένα 70% πιστεύει πως αν ήταν κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία τα πράγματα θα ήταν ίδια ή &kappa