Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα φαίνεται πλέον ότι είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα είδος τρομοκρατίας ξένο με αυτό που είχαμε συνηθίσει στη Δύση: μία τρομοκρατία που έχει σε μεγάλο βαθμό ως κινητήριο μοχλό έναν ακραίο θρησκόληπτο φανατισμό και στόχο μαζικούς χώρους και ανυποψίαστους πολίτες
Πολλοί πιστεύουν ότι πολιτική απάντηση και κατά συνέπεια λύση στο «μεταφυσικό» πρόβλημα κάποιων φανατικών ισλαμιστών που έχουν ως στόχο ζωής να γίνουν μάρτυρες και να κατακτήσουν τον παράδεισο παίρνοντας μαζί τους στο θάνατο αθώους ανθρώπους, δεν μπορεί να υπάρξει. Άλλοι πάλι εκτιμούν ότι το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό καθώς η αιτία που το τροφοδοτεί είναι οι επιλογές της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στο Ιράκ και στη Μέση Ανατολή, η εκμετάλλευση, η άνιση κατανομή του πλούτου, η κοινωνική αδικία, κλπ.
Μονοσήμαντη θεώρηση στο θέμα αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καθώς και οι δύο πραγματικότητες, λειτουργώντας ως «συγκοινωνούντα δοχεία» ανατροφοδοτούνται συνεχώς. Για τη συμβολή της φτώχειας της κοινωνικής αδικίας κλπ, στα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν είμαι σίγουρος. Και αυτό διότι, σε άλλες μη μουσουλμανικές, περιοχές του πλανήτη το πρόβλημα αυτό είναι εντονότερο, αλλά δεν έχει οδηγήσει σε τέτοιου είδους αντιλήψεις και ενέργειες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι το πρόβλημα του Ιράκ καθώς και τα πολιτικά αδιέξοδα στη Μέση Ανατολή και στον Αραβικό κόσμο τροφοδοτούν την ένταση και τελικά είναι βούτυρο στο ψωμί όλων των ακραίων Ισλαμιστών. Όπως επίσης είναι γεγονός από την άλλη πλευρά ότι όπου εφαρμόστηκε πολιτικά ο θρησκευτικός νόμος του Ισλάμ συναντήσαμε καθεστώτα με αυταρχικές κυβερνήσεις που μόνο λύση δεν μπορούν να δώσουν στα αδιέξοδα, καθώς έχουν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα την στέρηση κάθε είδους ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας, την καταπάτηση κάθε ίχνους ανθρώπινου δικαιώματος και κυρίως, το μίσος απέναντι στη Δύση όχι για τις πράξεις της, αλλά για τις αξίες και τον πολιτισμό της.
Επομένως η λύση στο πρόβλημα μόνο εύκολη δεν μπορεί να είναι. Καθώς οι επιθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη οι κυβερνήσεις της Δύσης θα αναγκαστούν, σίγουρα, να λάβουν πρόσθετα μέτρα ασφαλείας. Θα είναι παράλογο να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε ένα φαινόμενο που δεν γνωρίζει σύνορα και εξελίσσεται μαζί με την τεχνολογία. Όσον αφορά στις αιτιάσεις όσων πιστεύουν ότι με τέτοιου είδους μέτρα διαμορφώνεται μία πραγματικότητα «μεγάλου αδελφού»,θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση από την μακρά δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης και τον σεβασμό που αποδίδουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις ατομικές ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα κυβερνήσεις υπόλογες εξάλλου στους πολίτες τους κάθε τέσσερα χρόνια. Και επίσης ότι το υπέρτατο δικαίωμα είναι η ίδια η ζωή την οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν υποχρέωση να προστατεύουν από κάθε παρανοϊκό και τρομοκράτη.
Ωστόσο τα όποια μέτρα κατασταλτικού χαρακτήρα δεν θα έχουν ουσιαστικό αποτελέσματα αν δεν συνοδευτούν και από πολιτικές πρωτοβουλίες που στόχο θα έχουν την αντιμετώπιση του προβλήματος στην «πηγή» του, δηλαδή τις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που εν μέρει φαίνεται να εξηγούν την ύπαρξη τρομοκρατικών ενεργειών. Και αυτή η προσπάθεια είναι περισσότερο δύσκολη καθώς προϋποθέτει πολιτικές σε βάθος χρόνου, ειλικρίνεια προθέσεων, και πολιτικό θάρρος. Μη γελιόμαστε, παρεμβάσεις που θα αποσκοπούν στην επίλυση του Παλαιστινιακού, στην υπέρβαση των προβλημάτων στο Ιράκ, και στην γενικότερη διευθέτηση των ζητημάτων που σχετίζονται με την Μέση Ανατολή δεν είναι υπόθεση καθόλου εύκολη. Όχι μόνο γιατί τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα, αλλά και γιατί ο Αραβικός κόσμος δεν είναι ενωμένος ως προς τις λύσεις οι οποίες θα έπρεπε να βρεθούν ( πχ διαμάχη σιιτών και σουνιτών στο Ιράκ).
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί, ότι ακόμα και αν επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, το φαινόμενο της ισλαμικής φονταμεταλιστικής τρομοκρατίας θα εξαλειφθεί. Ο φανατισμός έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Μην ξεχνάμε ότι οι τρομοκράτες δεν χτυπούν για να κάνουν μόνο «πολιτικού τύπου κριτική» στις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή άλλες χώρες. Μισούν τη Δύση συνολικά για αυτό που είναι. Γι’ αυτό πέρα από τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες χρειάζεται διάλογος πολιτισμών. Το Ισλάμ είμαι μία πραγματικότητα, όχι μόνο με τη μετριοπαθή, αλλά και με την ακραία εκδοχή του. Οι προκαταλήψεις και ο φανατισμός δεν βοηθούν ούτε από την πλευρά της Δύσης. Οι μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη μπορούν να λειτουργήσουν ως γέφυρες κατανόησης και συνεργασίας. Μακριά από λογικές γκετοποίησης θα πρέπει με σύμμαχο τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης να απομονώσουμε τις ακραίες εκδοχές του Ισλάμ., έτσι ώστε να υπάρξει αμοιβαία κατανόηση, αλλά και να δημιουργηθούν οι βασικές προϋποθέσεις για συνύπαρξη σε ένα ειρηνικό και ασφαλές μέλλον.
Ένα είναι βέβαιο: Η Δύση οφείλει να ισορροπήσει μεταξύ προστατευτικών μέτρων βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και πολιτικών δράσεων με μακροπρόθεσμη στόχευση και αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό για να γίνει αντικείμενο ιδεολογικής και πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ασφάλεια και την ελευθερία για να υποτάσσεται σε λογικές πολιτικής κυριαρχίας ή οικονομικών συμφερόντων. Απαιτείται ψύχραιμη προσέγγιση, γενναιότητα πολιτικών επιλογών και διεθνή συνεργασία. Αποτυχία σε αυτόν τον τομέα είναι αποτυχία για την ασφάλεια, την ειρήνη, την ελευθερία, τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Και ο φανατισμός από όλες τις πλευρές πρέπει να ηττηθεί από τον ανθρωπισμό, την αμοιβαία κατανόηση, τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα φαίνεται πλέον ότι είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα είδος τρομοκρατίας ξένο με αυτό που είχαμε συνηθίσει στη Δύση: μία τρομοκρατία που έχει σε μεγάλο βαθμό ως κινητήριο μοχλό έναν ακραίο θρησκόληπτο φανατισμό και στόχο μαζικούς χώρους και ανυποψίαστους πολίτες
Πολλοί πιστεύουν ότι πολιτική απάντηση και κατά συνέπεια λύση στο «μεταφυσικό» πρόβλημα κάποιων φανατικών ισλαμιστών που έχουν ως στόχο ζωής να γίνουν μάρτυρες και να κατακτήσουν τον παράδεισο παίρνοντας μαζί τους στο θάνατο αθώους ανθρώπους, δεν μπορεί να υπάρξει. Άλλοι πάλι εκτιμούν ότι το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό καθώς η αιτία που το τροφοδοτεί είναι οι επιλογές της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στο Ιράκ και στη Μέση Ανατολή, η εκμετάλλευση, η άνιση κατανομή του πλούτου, η κοινωνική αδικία, κλπ.
Μονοσήμαντη θεώρηση στο θέμα αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καθώς και οι δύο πραγματικότητες, λειτουργώντας ως «συγκοινωνούντα δοχεία» ανατροφοδοτούνται συνεχώς. Για τη συμβολή της φτώχειας της κοινωνικής αδικίας κλπ, στα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν είμαι σίγουρος. Και αυτό διότι, σε άλλες μη μουσουλμανικές, περιοχές του πλανήτη το πρόβλημα αυτό είναι εντονότερο, αλλά δεν έχει οδηγήσει σε τέτοιου είδους αντιλήψεις και ενέργειες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι το πρόβλημα του Ιράκ καθώς και τα πολιτικά αδιέξοδα στη Μέση Ανατολή και στον Αραβικό κόσμο τροφοδοτούν την ένταση και τελικά είναι βούτυρο στο ψωμί όλων των ακραίων Ισλαμιστών. Όπως επίσης είναι γεγονός από την άλλη πλευρά ότι όπου εφαρμόστηκε πολιτικά ο θρησκευτικός νόμος του Ισλάμ συναντήσαμε καθεστώτα με αυταρχικές κυβερνήσεις που μόνο λύση δεν μπορούν να δώσουν στα αδιέξοδα, καθώς έχουν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα την στέρηση κάθε είδους ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας, την καταπάτηση κάθε ίχνους ανθρώπινου δικαιώματος και κυρίως, το μίσος απέναντι στη Δύση όχι για τις πράξεις της, αλλά για τις αξίες και τον πολιτισμό της.
Επομένως η λύση στο πρόβλημα μόνο εύκολη δεν μπορεί να είναι. Καθώς οι επιθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη οι κυβερνήσεις της Δύσης θα αναγκαστούν, σίγουρα, να λάβουν πρόσθετα μέτρα ασφαλείας. Θα είναι παράλογο να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε ένα φαινόμενο που δεν γνωρίζει σύνορα και εξελίσσεται μαζί με την τεχνολογία. Όσον αφορά στις αιτιάσεις όσων πιστεύουν ότι με τέτοιου είδους μέτρα διαμορφώνεται μία πραγματικότητα «μεγάλου αδελφού»,θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση από την μακρά δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης και τον σεβασμό που αποδίδουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις ατομικές ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα κυβερνήσεις υπόλογες εξάλλου στους πολίτες τους κάθε τέσσερα χρόνια. Και επίσης ότι το υπέρτατο δικαίωμα είναι η ίδια η ζωή την οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν υποχρέωση να προστατεύουν από κάθε παρανοϊκό και τρομοκράτη.
Ωστόσο τα όποια μέτρα κατασταλτικού χαρακτήρα δεν θα έχουν ουσιαστικό αποτελέσματα αν δεν συνοδευτούν και από πολιτικές πρωτοβουλίες που στόχο θα έχουν την αντιμετώπιση του προβλήματος στην «πηγή» του, δηλαδή τις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που εν μέρει φαίνεται να εξηγούν την ύπαρξη τρομοκρατικών ενεργειών. Και αυτή η προσπάθεια είναι περισσότερο δύσκολη καθώς προϋποθέτει πολιτικές σε βάθος χρόνου, ειλικρίνεια προθέσεων, και πολιτικό θάρρος. Μη γελιόμαστε, παρεμβάσεις που θα αποσκοπούν στην επίλυση του Παλαιστινιακού, στην υπέρβαση των προβλημάτων στο Ιράκ, και στην γενικότερη διευθέτηση των ζητημάτων που σχετίζονται με την Μέση Ανατολή δεν είναι υπόθεση καθόλου εύκολη. Όχι μόνο γιατί τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα, αλλά και γιατί ο Αραβικός κόσμος δεν είναι ενωμένος ως προς τις λύσεις οι οποίες θα έπρεπε να βρεθούν ( πχ διαμάχη σιιτών και σουνιτών στο Ιράκ).
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί, ότι ακόμα και αν επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, το φαινόμενο της ισλαμικής φονταμεταλιστικής τρομοκρατίας θα εξαλειφθεί. Ο φανατισμός έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Μην ξεχνάμε ότι οι τρομοκράτες δεν χτυπούν για να κάνουν μόνο «πολιτικού τύπου κριτική» στις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή άλλες χώρες. Μισούν τη Δύση συνολικά για αυτό που είναι. Γι’ αυτό πέρα από τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες χρειάζεται διάλογος πολιτισμών. Το Ισλάμ είμαι μία πραγματικότητα, όχι μόνο με τη μετριοπαθή, αλλά και με την ακραία εκδοχή του. Οι προκαταλήψεις και ο φανατισμός δεν βοηθούν ούτε από την πλευρά της Δύσης. Οι μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη μπορούν να λειτουργήσουν ως γέφυρες κατανόησης και συνεργασίας. Μακριά από λογικές γκετοποίησης θα πρέπει με σύμμαχο τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης να απομονώσουμε τις ακραίες εκδοχές του Ισλάμ., έτσι ώστε να υπάρξει αμοιβαία κατανόηση, αλλά και να δημιουργηθούν οι βασικές προϋποθέσεις για συνύπαρξη σε ένα ειρηνικό και ασφαλές μέλλον.
Ένα είναι βέβαιο: Η Δύση οφείλει να ισορροπήσει μεταξύ προστατευτικών μέτρων βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και πολιτικών δράσεων με μακροπρόθεσμη στόχευση και αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό για να γίνει αντικείμενο ιδεολογικής και πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ασφάλεια και την ελευθερία για να υποτάσσεται σε λογικές πολιτικής κυριαρχίας ή οικονομικών συμφερόντων. Απαιτείται ψύχραιμη προσέγγιση, γενναιότητα πολιτικών επιλογών και διεθνή συνεργασία. Αποτυχία σε αυτόν τον τομέα είναι αποτυχία για την ασφάλεια, την ειρήνη, την ελευθερία, τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Και ο φανατισμός από όλες τις πλευρές πρέπει να ηττηθεί από τον ανθρωπισμό, την αμοιβαία κατανόηση, τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα φαίνεται πλέον ότι είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα είδος τρομοκρατίας ξένο με αυτό που είχαμε συνηθίσει στη Δύση: μία τρομοκρατία που έχει σε μεγάλο βαθμό ως κινητήριο μοχλό έναν ακραίο θρησκόληπτο φανατισμό και στόχο μαζικούς χώρους και ανυποψίαστους πολίτες
Πολλοί πιστεύουν ότι πολιτική απάντηση και κατά συνέπεια λύση στο «μεταφυσικό» πρόβλημα κάποιων φανατικών ισλαμιστών που έχουν ως στόχο ζωής να γίνουν μάρτυρες και να κατακτήσουν τον παράδεισο παίρνοντας μαζί τους στο θάνατο αθώους ανθρώπους, δεν μπορεί να υπάρξει. Άλλοι πάλι εκτιμούν ότι το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό καθώς η αιτία που το τροφοδοτεί είναι οι επιλογές της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στο Ιράκ και στη Μέση Ανατολή, η εκμετάλλευση, η άνιση κατανομή του πλούτου, η κοινωνική αδικία, κλπ.
Μονοσήμαντη θεώρηση στο θέμα αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καθώς και οι δύο πραγματικότητες, λειτουργώντας ως «συγκοινωνούντα δοχεία» ανατροφοδοτούνται συνεχώς. Για τη συμβολή της φτώχειας της κοινωνικής αδικίας κλπ, στα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν είμαι σίγουρος. Και αυτό διότι, σε άλλες μη μουσουλμανικές, περιοχές του πλανήτη το πρόβλημα αυτό είναι εντονότερο, αλλά δεν έχει οδηγήσει σε τέτοιου είδους αντιλήψεις και ενέργειες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι το πρόβλημα του Ιράκ καθώς και τα πολιτικά αδιέξοδα στη Μέση Ανατολή και στον Αραβικό κόσμο τροφοδοτούν την ένταση και τελικά είναι βούτυρο στο ψωμί όλων των ακραίων Ισλαμιστών. Όπως επίσης είναι γεγονός από την άλλη πλευρά ότι όπου εφαρμόστηκε πολιτικά ο θρησκευτικός νόμος του Ισλάμ συναντήσαμε καθεστώτα με αυταρχικές κυβερνήσεις που μόνο λύση δεν μπορούν να δώσουν στα αδιέξοδα, καθώς έχουν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα την στέρηση κάθε είδους ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας, την καταπάτηση κάθε ίχνους ανθρώπινου δικαιώματος και κυρίως, το μίσος απέναντι στη Δύση όχι για τις πράξεις της, αλλά για τις αξίες και τον πολιτισμό της.
Επομένως η λύση στο πρόβλημα μόνο εύκολη δεν μπορεί να είναι. Καθώς οι επιθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη οι κυβερνήσεις της Δύσης θα αναγκαστούν, σίγουρα, να λάβουν πρόσθετα μέτρα ασφαλείας. Θα είναι παράλογο να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε ένα φαινόμενο που δεν γνωρίζει σύνορα και εξελίσσεται μαζί με την τεχνολογία. Όσον αφορά στις αιτιάσεις όσων πιστεύουν ότι με τέτοιου είδους μέτρα διαμορφώνεται μία πραγματικότητα «μεγάλου αδελφού»,θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση από την μακρά δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης και τον σεβασμό που αποδίδουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις ατομικές ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα κυβερνήσεις υπόλογες εξάλλου στους πολίτες τους κάθε τέσσερα χρόνια. Και επίσης ότι το υπέρτατο δικαίωμα είναι η ίδια η ζωή την οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν υποχρέωση να προστατεύουν από κάθε παρανοϊκό και τρομοκράτη.
Ωστόσο τα όποια μέτρα κατασταλτικού χαρακτήρα δεν θα έχουν ουσιαστικό αποτελέσματα αν δεν συνοδευτούν και από πολιτικές πρωτοβουλίες που στόχο θα έχουν την αντιμετώπιση του προβλήματος στην «πηγή» του, δηλαδή τις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που εν μέρει φαίνεται να εξηγούν την ύπαρξη τρομοκρατικών ενεργειών. Και αυτή η προσπάθεια είναι περισσότερο δύσκολη καθώς προϋποθέτει πολιτικές σε βάθος χρόνου, ειλικρίνεια προθέσεων, και πολιτικό θάρρος. Μη γελιόμαστε, παρεμβάσεις που θα αποσκοπούν στην επίλυση του Παλαιστινιακού, στην υπέρβαση των προβλημάτων στο Ιράκ, και στην γενικότερη διευθέτηση των ζητημάτων που σχετίζονται με την Μέση Ανατολή δεν είναι υπόθεση καθόλου εύκολη. Όχι μόνο γιατί τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα, αλλά και γιατί ο Αραβικός κόσμος δεν είναι ενωμένος ως προς τις λύσεις οι οποίες θα έπρεπε να βρεθούν ( πχ διαμάχη σιιτών και σουνιτών στο Ιράκ).
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί, ότι ακόμα και αν επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, το φαινόμενο της ισλαμικής φονταμεταλιστικής τρομοκρατίας θα εξαλειφθεί. Ο φανατισμός έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Μην ξεχνάμε ότι οι τρομοκράτες δεν χτυπούν για να κάνουν μόνο «πολιτικού τύπου κριτική» στις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή άλλες χώρες. Μισούν τη Δύση συνολικά για αυτό που είναι. Γι’ αυτό πέρα από τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες χρειάζεται διάλογος πολιτισμών. Το Ισλάμ είμαι μία πραγματικότητα, όχι μόνο με τη μετριοπαθή, αλλά και με την ακραία εκδοχή του. Οι προκαταλήψεις και ο φανατισμός δεν βοηθούν ούτε από την πλευρά της Δύσης. Οι μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη μπορούν να λειτουργήσουν ως γέφυρες κατανόησης και συνεργασίας. Μακριά από λογικές γκετοποίησης θα πρέπει με σύμμαχο τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης να απομονώσουμε τις ακραίες εκδοχές του Ισλάμ., έτσι ώστε να υπάρξει αμοιβαία κατανόηση, αλλά και να δημιουργηθούν οι βασικές προϋποθέσεις για συνύπαρξη σε ένα ειρηνικό και ασφαλές μέλλον.
Ένα είναι βέβαιο: Η Δύση οφείλει να ισορροπήσει μεταξύ προστατευτικών μέτρων βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και πολιτικών δράσεων με μακροπρόθεσμη στόχευση και αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό για να γίνει αντικείμενο ιδεολογικής και πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ασφάλεια και την ελευθερία για να υποτάσσεται σε λογικές πολιτικής κυριαρχίας ή οικονομικών συμφερόντων. Απαιτείται ψύχραιμη προσέγγιση, γενναιότητα πολιτικών επιλογών και διεθνή συνεργασία. Αποτυχία σε αυτόν τον τομέα είναι αποτυχία για την ασφάλεια, την ειρήνη, την ελευθερία, τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Και ο φανατισμός από όλες τις πλευρές πρέπει να ηττηθεί από τον ανθρωπισμό, την αμοιβαία κατανόηση, τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.