“…Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, για να συνεχίσει, έστω με δυσκολίες, την πορεία της προς τα μπρος, διότι διαφορετικά κινδυνεύουμε να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω…”
Εισήγηση του Κ. Χατζηδάκη κατά την εξέταση της πρότασης Κανονισμού του Συμβουλίου για τη θέσπιση του προγράμματος «Ευρώπη για τους πολίτες» για την περίοδο 2014 – 2020, COM(2011) 884 τελικό, από την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
26-1-2012
ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ: Κύρια Πρόεδρε, αυτό καθαυτό το πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες» είναι ένα πρόγραμμα με το οποίο δεν μπορεί κανείς να έχει αντίρρηση επί της αρχής. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα, το οποίο στοχεύει στην ενίσχυση της ευαισθητοποίησης, σχετικά με τη μνήμη, την ιστορία, την ταυτότητα και το σκοπό της Ε.Ε. και επίσης αποσκοπεί στην ενθάρρυνση της συμμετοχής των πολιτών στις δημοκρατικές διαδικασίες και στα κοινά στο επίπεδο της Ε.Ε..Έχει χρησιμότητα, διότι προσπαθεί να αναδείξει αυτά που μας ενώνουν στην Ε.Ε., προσπαθεί να δείξει πως η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο ένα οικοδόμημα με διάσταση οικονομική ή νομισματική, αλλά με διάσταση πολιτική και πολιτισμική.
Δεν ξέρω, όμως, αν θα έπρεπε η συζήτηση σήμερα να σταθεί σε αυτό καθαυτό το πρόγραμμα, που είναι ένα από τα πολλά προγράμματα της Ε.Ε. και συνέχεια ενός προγράμματος που ήδη ισχύει για την περίοδο 2007 – 2013, όσο να σταθεί, με αφορμή το πρόγραμμα, σε δύο άλλες πικρές σκέψεις, που μας αφορούν και ως Ευρωπαίους και ως Έλληνες.
Η πρώτη αφορά την κρίση της Ε.Ε., που δεν θα τη δω από την πλευρά τη νομισματική ή την οικονομική, αλλά από την πλευρά την καθαρώς πολιτική, γιατί παίρνω αφορμή από αυτό το πρόγραμμα. Ενώ το πρόγραμμα θέλει να αναδείξει αυτά που μας ενώνουν στην Ε.Ε., η Ε.Ε. αυτή την ώρα είναι όμηρος δύο διαφορετικών λαϊκισμών. Του λαϊκισμού του Νότου, ο οποίος στρέφεται εναντίον των βορείων που τους δαιμονοποιεί για τα πάντα, και του ακριβώς αντιθέτου λαϊκισμού, του λαϊκισμού των βορείων, δηλαδή, όπως εκφράζεται από τον κίτρινο τύπο στη Γερμανία και σε άλλες χώρες, που δαιμονοποιεί τους νότιους θεωρώντας τους τζίτζικες του παραμυθιού του Αισώπου, σε αντίθεση με τα μυρμήγκια το Βορρά. Εάν αυτές οι αντιθέσεις δεν ξεπεραστούν, η Ε.Ε. θα κινδυνεύσει να έχει μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που έχει και φοβούμαι ότι το πρόγραμμα, το οποίο σήμερα συζητάμε, δεν θα μπορέσει να κάνει από μόνο του τίποτα είτε έχει τον προϋπολογισμό των 229 εκατομμυρίων ευρώ για μία επταετία είτε έχει ένα δεκαπλάσιο προϋπολογισμό.
Αυτό που χρειάζεται είναι δράση από το επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας, διότι ο λαϊκισμός δεν αντιμετωπίζεται από κάτω, ούτε αντιμετωπίζεται με προγράμματα. Αντιμετωπίζεται από πάνω. Χρειάζεται, λοιπόν, θάρρος σε όλα τα επίπεδα, και στο Βορρά και στο Νότο, προκειμένου να μείνει αυτό το οικοδόμημα που λέγεται Ε.Ε. ζωντανό. Γιατί το χρειαζόμαστε για τους λαούς της Ευρώπης, για την ειρήνη, για τη συνεργασία, για την προκοπή όλων, και των βορείων και των νοτίων και των ανατολικών και των δυτικών ευρωπαίων, όπου και αν είναι αυτοί.
Άρα, νομίζω πρέπει να στρέψουμε όλη την προσοχή μας από τα προγράμματα σαν κι αυτό, με όποια χρησιμότητα μπορεί να έχουν, στην ουσία της πολιτικής δράσης ως προς τη στήριξη της Ε.Ε..
Η δεύτερη, ακόμα πιο πικρή, σκέψη είναι πως ακόμα και αν η Ευρώπη κατορθώσει να ξεπεράσει τα προβλήματα της, έτσι όπως είμαστε σήμερα δεν μπορώ να είμαι το ίδιο σίγουρος ή να έχω τις ίδιες ελπίδες για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα. Διότι, είναι πιο πιθανό από οποιονδήποτε άλλον εμείς οι Έλληνες, η Ελλάδα, να βρεθούμε εκτός τροχιάς. Θυμάμαι, με αφορμή αυτό το πρόγραμμα, άλλες συζητήσεις που κάναμε και εδώ και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παλαιότερα για ευρωπαϊκά προγράμματα, πριν ξεσπάσει η τελευταία κρίση. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα προχωρούσε μπροστά, αργά, καμιά φορά παρά τη θέλησή μας – το λέω σχηματικά – αλλά, εν πάση περιπτώσει, προχωρούσαμε. Κάναμε βήματα και στον οικονομικό τομέα και σε διάφορα θέματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής και σε διάφορα ζητήματα που αφορούν την ίδια τη θεσμική οργάνωση της Ε.Ε.. Αναφέρομαι και στις επιπτώσεις όλων αυτών των δράσεων στη συνέχεια στην Ελλάδα.
Λυπούμαι να πω ότι, όταν είδα ότι θα έπρεπε να κάνω την εισήγηση αυτή για το πρόγραμμα «η Ευρώπη για τους πολίτες», σκέφτηκα, ότι θα πρέπει να μιλήσω γι’ αυτό το πρόγραμμα των 229 εκατομμυρίων ευρώ την ώρα που μιλάμε για πολλά δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία χρειάζεται η Ελλάδα, την ώρα που απειλείται η θέση μας στην Ευρωζώνη, την ώρα που κινδυνεύουμε, όχι απλά να πάμε μπροστά, έστω και αργά, αλλά να πάμε πάρα πολύ πίσω.
Άρα, αξιοποιώ την εισήγησή μου για να κάνω ακόμα μια αναφορά – δεν είναι καθόλου πρωτότυπη και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο σ’ αυτό το πλαίσιο της συζήτησης – και να πω πως πραγματικά πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, για να συνεχίσει, έστω με δυσκολίες, την πορεία της προς τα μπρος, διότι διαφορετικά κινδυνεύουμε να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Ξέρετε, αυτά είναι, σαν το σπίτι το οποίο χτίζεται επί πάρα πολλά χρόνια, αλλά γκρεμίζεται αμέσως. Είμαστε σε μια κρίσιμη φάση, οι επόμενες είκοσι μέρες – κυριολεκτώ, όταν αναφέρομαι στις επόμενες 20 ημέρες – είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο διάστημα, από το κρισιμότερα από τη Μεταπολίτευση και μετά, ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε, ας βάλουμε την Ελλάδα, πάνω απ’ όλα και ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε μέσα σε αυτόν τον τυφώνα. Νομίζω πως αυτή είναι υποχρέωσή μας, του καθενός ατομικά και όλων συνολικά.